ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ
Σε απότομη βουτιά στα βαθιά νερά της μετά ΔΝΤ και μνημονίου εποχής εξωθούνται οι χιλιάδες μαθητές που είδαν τις βαθμολογίες τους αναρτημένες έξω από τα εξεταστικά κέντρα των πανελληνίων.
Χαμόγελα για όσους με απίστευτες θυσίες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους πέρασαν τον πήχη των μορίων. Διαψεύσεις για εκείνους που τερμάτισαν πιο πίσω. Η επόμενη μέρα για όλη τη μαθητική νεολαία δεν ξημερώνει όμως σε έναν ορίζοντα ελπίδας και προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον, όπως θα έπρεπε. Αντίθετα, σκοτεινιάζει από το απαγορευτικό κόστος των σπουδών σε άλλη πόλη, από την κουρελιασμένη εγγύηση για επαγγελματική αποκατάσταση και φυσικά, από το αδιέξοδο της ιδιωτικής μετα-λυκειακής εκπαίδευσης για όσους δεν είδαν το όνομά τους στις λίστες των «επιτυχόντων».
Ακόμα και η παραχώρηση της κυβέρνησης στο αίτημα όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας για κατάργηση της βάσης του «10», που θέσπισε η ΝΔ, πικρή γεύση θα αφήσει. Γιατί μπορεί με την άρση του περιορισμού να εισαχθούν περίπου 14.000 παραπάνω φοιτητές στα ιδρύματα της χώρας, όμως το υπουργείο απ’ ό,τι φαίνεται σπεύδει να ψαλιδίσει τη δυνατότητα που είχαν μέχρι τώρα οι τρίτεκνες οικογένειες να ζητήσουν ευνοϊκή μεταγραφή του παιδιού τους κοντά στο σπίτι του. Μόλις μία στις πέντε τρίτεκνες οικογένειες θα παίρνει μεταγραφή στο εξής! Η σχεδόν ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα για στέγη, διατροφή και μετακινήσεις θα υψώσει ανυπέρβλητα εμπόδια για χιλιάδες φοιτητές που θα αναγκαστούν να ζήσουν σε άλλη πόλη από αυτή της κατοικίας τους.
Το κυριότερο όμως εμπόδιο είναι ότι τα πανεπιστημιακά πτυχία έχουν καταστεί πλέον εισιτήρια ανεργίας και ανασφάλειας. Η απαξίωση των σπουδών και των επαγγελματικών δικαιωμάτων είναι πολύ πιθανό να γνωρίσει νέα ποιότητα στην εποχή του μνημονίου που φέρνει πρόσθετη ανεργία.
Τα ίδια τα πανεπιστήμια αλλάζουν χαρακτήρα και προγράμματα σπουδών, κονταίνοντας τα αντικείμενά τους, σύμφωνα με τις οδηγίες των μάνατζερ που τα διοικούν και των επιχειρήσεων που τα χρηματοδοτούν.
Τα συγχαρητήρια στους μαθητές που πέτυχαν, δεν πρέπει να αφήσουν να ξεχαστεί η άλλη, η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού: Κατ’ αρχήν, τα χιλιάδες παιδιά που αναγκάζονται να αφήσουν το σχολείο πριν τα 18 τους χρόνια. Πολιτική επιλογή της κυβέρνησης είναι να ενισχυθεί η τάση της σχολικής διαρροής, αφού νομιμοποίησε την παιδική εργασία, με τη μορφή της μαθητείας, από τα 15 χρόνια. Έπειτα, η μεγάλη «αγκαλιά» των ιδιωτικών μετα-λυκειακών σχολών και κολεγίων περιμένει όσους μαθητές έμειναν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Νέα έξοδα, υπέρογκα πολλές φορές, για αμφιβόλου ποιότητας γνώση, ελλείψει μιας εναλλακτικής λύσης για δημόσια και δωρεάν κατάρτιση.
Όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν τα αδιέξοδα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που αντί να ανοίγει φτερά στη νέα γενιά τη χαντακώνει. Που υψώνει ταξικούς φραγμούς στη γνώση και «κόβει» τους πιο αδύναμους κρίκους, τα παιδιά των λαϊκών και φτωχών οικογενειών κατά κύριο λόγο. Που στη συμβατικότητα των αναλυτικών προγραμμάτων και των προγραμμάτων σπουδών υπονομεύει την απελευθερωτική διάσταση της μάθησης.
