ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Με κατακλυσμένη την πλατεία Συντάγματος από χιλιάδες απεργούς διαδηλωτές, αλλά και ζωσμένη από πολυάριθμες διμοιρίες πάνοπλων ΜΑΤατζήδων, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε το αντι-ασφαλιστικό έκτρωμα, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα στον κόσμο της εργασίας ότι για να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική του μνημονίου ΕΕ - ΔΝΤ θα απαιτηθούν σκληρότεροι και αποφασιστικότεροι αγώνες το ερχόμενο διάστημα.
Στην Αθήνα, η απεργία είχε αξιόλογα ποσοστά αλλά οι συγκεντρώσεις ήταν οι μικρότερες του τελευταίου διαστήματος. Στην απομαζικοποίηση συνέβαλε ασφαλώς και η απόφαση για 24ωρη απεργία σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συλλογικοτήτων, κινήσεων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς που έγινε στα Προπύλαια συσπείρωσε περίπου 1.500 αγωνιστές, οι οποίοι πορεύτηκαν μέσω Πανεπιστημίου προς τη Βουλή, όπου και πήραν θέση για ώρες μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη. Αργότερα στο Σύνταγμα έφτασαν και το μικρό μπλοκ περίπου 1.000 ατόμων των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Κλαυθμώνος, ενώ αρκετά σωματεία και ομοσπονδίες παρά την αποχώρηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας υπό τα γιουχαΐσματα συγκεντρωμένων, έμειναν στο Σύνταγμα, περικυκλώνοντας για ώρες τη Βουλή.
Η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ ήταν ίσως η κατώτερη όλων των προηγούμενων απεργιακών συγκεντρώσεων, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως δεν προσέγγισε καν τη Bουλή, αποφεύγοντας κάθε επαφή με τους άλλους διαδηλωτές, και καταλήγοντας στην Πύλη Αδριανού...
Ανάλογο κλίμα επικράτησε και στην απεργιακή κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης, όπου η πορεία ήταν αρκετά άμαζη, καθώς τόσο η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου όσο και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ την αντιμετώπισαν με λογική διεκπεραίωσης, μην προβαίνοντας στην παραμικρή προετοιμασία και προπαγάνδιση. Ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων της πόλης αποτέλεσε το πιο δυναμικό τμήμα της διαδήλωσης, καθώς αποτελεί ένα πραγματικό κέντρο στήριξης αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη, με νίκες (π.χ. αποτροπή αύξησης της τιμής του νερού από την ΕΥΑΘ ή απολύσεις στον κλάδο επισιτισμού), ενώ το επόμενο μεγάλο κινηματικό στοίχημα είναι πλέον αυτό της διοργάνωσης πανελλαδικής κινητοποίησης στη ΔΕΘ.
Κάνοντας έναν πρώτο απολογισμό όλου αυτού του πολύμηνου κινήματος, όλα δείχνουν πως ο πρώτος γύρος αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την αντεργατική επέλαση έκλεισε τον κύκλο του. Η φάση της αντιδραστικής νομοθέτησης της κυβέρνησης με την ψήφιση του μνημονίου, του φορολογικού και την περασμένη εβδομάδα του ασφαλιστικού νόμου ολοκληρώθηκε κι αυτό που μόνο εκκρεμεί είναι η κύρωση του νέου εργασιακού μεσαίωνα.
Παρά τις σημαντικές και αλλεπάλληλες απεργιακές μάχες, από τον περασμένο Δεκέμβριο, το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα δεν κατάφερε να αποτρέψει τη θέσπιση των μέτρων. Το μέγεθος του εγχώριου και υπερεθνικού καθεστωτικού μπλοκ δυνάμεων που στάθηκε απέναντι στους έλληνες εργαζόμενους αλλά και ο πολύχρονος συνδικαλισμός της υποταγής, της συναίνεσης και της ήττας συντέλεσαν στη διαμόρφωση της σημερινής κατάληξης. Φυσικά και η στάση της επίσημης Αριστεράς, που έδειξε τα ιστορικά όριά της, αλλά και οι αδυναμίες των αντικαπιταλιστικών τάσεων πρέπει να συνεκτιμηθούν...
Ένα πρώτο συμπέρασμα που οφείλουν να βγάλουν οι εργαζόμενοι και οι αγωνιστές είναι ότι για να ανατραπεί η επίθεση, περισσότερο δε το σημερινό εκμεταλλευτικό καθεστώς του κεφαλαίου, απαιτούνται βαθιές τομές στο εργατικό κίνημα, καθιστώντας επιτακτική ανάγκη την εκ βάθρων ανασυγκρότησή του σε πολιτικό περιεχόμενο αλλά και σε δομές, ώστε να ασκεί πολιτική για την εργατική τάξη, κι όχι για την εργοδοσία και την «εθνική οικονομία».
Φυσικά αυτή η συγκλονιστική αγωνιστική πορεία, που κορύφωσή της ήταν η απεργία της 5ης Μάη, έφερε χιλιάδες εργάτες στο πολιτικό προσκήνιο, και συνέβαλε στο να γίνουν και μια σειρά καθοριστικά βήματα προς την παραπάνω κατεύθυνση. Η συγκρότηση Συντονισμών Πρωτοβάθμιων Σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις (Γιάννενα, Πάτρα κ.ά.), τα συντονισμένα βήματα μεταξύ κλάδων (εκπαίδευση, υγεία, ΟΤΑ) ή και εργοστασίων (π.χ. κίνημα συμπαράστασης στη Σέλμαν ή ο συντονισμός 6 σωματείων στην ΕΑΣ κ.ά.) υπογραμμίζουν την τάση «απόδρασης» τμημάτων της εργατικής βάσης από τη μέγγενη των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, και τη διάθεσή τους να ανιχνεύσουν ένα εργατικό πρόγραμμα απάντησης στην κρίση που θα κινείται στον αντίποδα των αστικών επιλογών και ιδεολογημάτων, θα προασπίζει τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματα, θα συνενώνει τα διάσπαρτα και κατακερματισμένα τμήματα εργαζόμενων, δίνοντάς τους αγωνιστική προοπτική νίκης. Στην επόμενη περίοδο όπου πλατιά εργατικά στρώματα θα βιώσουν τα αβίωτα αντιδραστικά μέτρα, αλλά και θα βαθύνει η κρίση δημιουργώντας νέες στρατιές ανέργων, θα τεθεί επί τάπητος η ανάγκη να δράσουν «αλλιώς» οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του νέου εργατικού κινήματος, προκειμένου να ζήσουμε τα πρώτα ρήγματα στο τείχος τους.
