ΓIΩPΓOΣ ΔEΛAΣTIK
Αντιλαϊκό ...μπετόν αποδείχθηκε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ κατά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου: Ούτε ένας βουλευτής του δεν διαφοροποιήθηκε ούτε καν σε μία διάταξη, έτσι για τα μάτια του κόσμου! Στις κρίσιμες ψηφοφορίες ...κουλάθηκε το χέρι όλων αυτών που τις προηγούμενες μέρες εξέφραζαν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις. Όπως αποδείχθηκε, μοναδικός τους στόχος ήταν να κερδίσουν κάποια δημοσιότητα. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποτελείται από ...157 Λοβέρδους! Αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι τους ίδιοι είναι, άσχετα από το πολιτικό στιλ που έχει υιοθετήσει ο καθένας.
Οι υποτονικές αντιστάσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων και των γυναικών αποδείχθηκαν δυστυχώς ανεπαρκείς για να αποκρούσουν την επίθεση του πανίσχυρου μετώπου ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ, το οποίο με τη βοήθεια του ΛΑΟΣ και της Ντόρας έκανε περίπατο στη Βουλή. Ο εχθρός πέρασε. Ο κόσμος της εργασίας και οι λαϊκές μάζες βρίσκονται πλέον κάτω από την κατοχή δυνάμεων που επιχειρούν να ξαναγυρίσουν τους εργαζόμενους στο... 19ο αιώνα! Δεν ωφελεί όμως ο θρήνος για την καθοριστική ήττα στον πρώτο γύρο αυτού του πολέμου. Προέχει η ανασύνταξη και συσπείρωση των δυνάμεων για την οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων στην κυβέρνηση του Παπανδρέου «Τσολάκογλου» με στόχο την αποτίναξη των δεσμών των ξένων δυνάμεων οικονομικής Κατοχής και των ελληνόφωνων συνεργατών τους. Και το 1941 άλλωστε πέρασαν οι γερμανοί ναζί κατακτητές, και το 1967 πέρασαν οι πραξικοπηματίες πράκτορες της CIA, αλλά σύντομα τα καθεστώτα που εγκαθίδρυσαν ανατράπηκαν. Δεν πρόκειται να έχει καλύτερη μοίρα το καθεστώς υποτέλειας των ελλήνων εργαζομένων στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, με πρώτη κατοχική δύναμη πάλι τη Γερμανία, που έφερε στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά η απελευθέρωση είναι πιο δύσκολο καθήκον από τις δύο προηγούμενες προαναφερθείσες περιπτώσεις. Ο λόγος είναι ότι εμπεριέχει αναπότρεπτα και το στοιχείο της κοινωνικής απελευθέρωσης των εργαζομένων σε ικανό βαθό. Μπορεί σοβαρά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου να ήταν αντίθετα με την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ, την οποία συνειδητά προωθούσε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ο Γ. Παπανδρέου. Από τη στιγμή όμως που αυτό συντελέστηκε, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλες τις αντεργατικές δυνατότητες που του δίνει το νέο καθεστώς. Πόσω μάλλον που το ελληνικό κεφάλαιο πρέπει να επιβιώσει στο δυσμενέστερο περιβάλλον της δυσχερέστερης αφαίμαξης του Δημοσίου, καθώς ο έλεγχός του έχει περιέλθει στα χέρια των ξένων κατακτητών, αλλά και να προσαρμοστεί στο κλίμα εξαγορών τόσο τμήματος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από ξένες τράπεζες όσο και πολλών ελληνικών επιχειρήσεων από ξένες. Όλοι αυτοί μαζί, Έλληνες και ξένοι, μεγάλοι και μικροί επιχειρηματίες, θα προσπαθούν να επιβιώσουν και να πλουτίσουν «γδέρνοντας» όλο και περισσότερο τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους νέους.
Τα μέτρα που πέρασε ο Παπανδρέου δεν συνιστούν απλώς μια αντιλαϊκή μεταρρύθμιση λίγο - πολύ όπως κάποιες προηγούμενες. Όχι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια τομή στρατηγικής σημασίας στην αστική πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, η πιο αντιδραστική και πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, με τα μέτρα αυτά επιχειρεί μια ριζική αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Συναρπαστική, αναμφισβήτητα, η προοπτική μιας κοινωνικής απελευθέρωσης ως έκβαση αυτού του σφοδρότατου ταξικού πολέμου. Παράλληλα όμως πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι το κίνημα και η Αριστερά απειλούνται με μια στρατηγικής σημασίας ήττα, αν όντως υλοποιηθούν τα μέτρα ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ. Θα αναδυθεί μια κοινωνία όπου η έννοια της αλληλεγγύης θα καταστεί σταδιακά ξένη και τελικά άγνωστη. Αδρανείς μάζες εργαζομένων θα βράζουν μεν στο ζουμί τους, θα προσδοκούν όμως άπρακτες κάποιο θαύμα που θα τους ξανάδινε πίσω όσα είχαν μέχρι το 2009, ενώ ταυτόχρονα όλη τους η ενεργητικότητα θα αναλίσκεται στην προσπάθεια εξεύρεσης προσωπικής διεξόδου αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτούς, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Σε αυτή τη ζούγκλα χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με τους μισθούς και τις συντάξεις να μειώνονται κατά τη βούληση του κεφαλαίου και της εκάστοτε κυβέρνησής του, οι λαϊκές μάζες θα κατασπαράσσονται ανάμεσά τους αντί να συγκρούονται με το κεφάλαιο.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας για να αποτρέψουμε την επικράτηση μιας τέτοιας κατάστασης. Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οι μάζες εξαχρειώνονται πολύ γρήγορα, αν δεν υπάρξει η δράση εκείνων των δυνάμεων που τους δίνουν πολιτικούς στόχους και τις συσπειρώνουν γύρω από αυτούς, αντιπαλεύοντας την πορεία εκφυλισμού. Απαιτούνται πράξεις, όχι μόνο λόγια. Το φθινόπωρο και το χειμώνα που έρχονται θα κριθούν πολλά. Πάρα πολλά. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε τη ρεβάνς!
