Ρευστές συμμαχίες, μόνιμη μάχη...
Απόψε, έπειτα από το ματς στην Τούμπα, θα διαφανεί κατά πόσο υπάρχει περίπτωση να χάσει φέτος ο Παναθηναϊκός τον τίτλο του πρωταθλήματος – αν και φαντάζει πολύ δύσκολο να κλοτσήσει «την καρδάρα με το γάλα». Εάν όλα εξελιχθούν καλά για την ομάδα, το τυπικό και ουδόλως πειστικό «μέλι- γάλα» στις σχέσεις των διαφορετικών πόλων του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού θα διατηρηθεί, τουλάχιστον μέχρι τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου που θα αποφασίσει για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Η επιχειρηματική διελκυστίνδα στον Παναθηναϊκό παρουσιάζει μία και μοναδική νότα αθωότητας: Θυμίζει νεανική παρέα, της οποίας τα μέλη παίζουν διαρκώς μπάλα «χωρίζοντας» διαφορετικά τις ομάδες. Οι χθεσινοί συμπαίκτες γίνονται σημερινοί αντίπαλοι – και πάει λέγοντας. Ας θυμηθούμε. Σκηνικό πρώτο: O Α. Βγενόπουλος ηγείται κινήματος που αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό. Διαθέτει καλή διπλή αφορμή και ισχυρούς συμμάχους. Αφορμή, ο αποκλεισμός της ομάδας από τη Ρέιντζερς στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και η βαριά ήττα (4-0) από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο. Σύμμαχός του, ο πόλος Γιαννακόπουλου. Είναι η εποχή της «ενιαίας αντιπολίτευσης» στο status quo Βαρδινογιάννη. Σκηνικό δεύτερο: Στον πολυμετοχικό, πλέον, Παναθηναϊκό, οι διαφορετικές απόψεις ως προς την επικοινωνιακή πολιτική (π.χ. το ενδεδειγμένο ύφος απέναντι στον Ολυμπιακό, τη διαιτησία, κ.λπ.) διαμορφώνουν μια άλλη διαχωριστική γραμμή. Γιαννακόπουλος και Πατέρας συγκλίνουν στη «σκληρή» γραμμή πλεύσης.
Τα χνώτα Βγενόπουλου και Βαρδινογιάννη ταιριάζουν καλύτερα, στο συγκεκριμένο πεδίο. Σκηνικό τρίτο: ο «πόλεμος των λαβάρων». Σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στην ΠΑΕ και την ΚΑΕ, δηλαδή τον Ν. Πατέρα και τους αδελφούς Γιαννακόπουλους, με αφορμή την αποκαθήλωση των τροπαίων της ομάδας μπάσκετ, από την εκδήλωση για τα 100 χρόνια του συλλόγου. Κατ' ουσία πρόκειται για «πυρά διασποράς» εκ μέρους της πλευράς Γιαννακόπουλου – μια απλή ματιά στην αρθρογραφία της εφημερίδας Πράσινη το πιστοποιεί: δεν στηλιτεύεται απλώς η ΠΑΕ, αλλά ενοχοποιούνται τα «αποστήματα». Δηλαδή τα ερείσματα της «πρότερης κατάστασης». Δηλαδή του «Βαρδινογιαννέικου». Σκηνικό τέταρτο: Βγενόπουλος και Βαρδινογιάννης συνυπογράφουν οδηγίες προς τον προπονητή Τεν Κάτε, το πνεύμα των οποίων –σε ελεύθερη απόδοση– είναι το εξής: «Εντάξει, χρειαζόμαστε παίκτες, αλλά να δούμε κάποια στιγμή κι αυτούς που χρυσοπληρώσαμε – εντάξει;». Παρών στη συνάντηση είναι και ο Ν. Πατέρας, αλλά υπογράφουν οι άλλοι δύο. Παραγκωνισμένος ο Γιαννακόπουλος. Σκηνικό πέμπτο: Ο Γιαννακόπουλος είναι αντίθετος –και το εκφράζει με τρόπο εμφατικό– στην πρόσληψη του προπονητή Νιόπλια, την οποία «πήρε πάνω του» ο Ν. Πατέρας. Αυτή τη φορά το θέμα δεν λύνεται με άρσεις παρεξηγήσεων, ούτε είναι αφορμή τα λάβαρα για να επανέλθουν και να κλείσει το θέμα. Κάθε νίκη του Παναθηναϊκού «δίνει πόντους» στον Πατέρα και κάθε αποτυχία στον Γιαννακόπουλο. Σκηνικό έκτο: Tο διαμόρφωσε η πρόσφατη δήλωση Βγενόπουλου, περί μετόχων της ομάδας που δυσαρεστούνται όταν τη βλέπουν να νικά. Προφανής καταγγελία σε βάρος όσων εύχονται να μην κερδίσει φέτος ο ΠΑΟ τον τίτλο, επειδή θέλουν άλλον πρόεδρο (τον Γιαννακόπουλο). Όλες αυτές οι ανακατατάξεις και οι λυκοφιλίες στο όνομα της «αγάπης προς τον Παναθηναϊκό», τον οποίο πριν από λίγα χρόνια συνόδευε ένας διπλός προσδιορισμός: «Ενιαίος κι αδιαίρετος»! Μοιραία ο όρος αυτός έπεσε σε αχρηστία. Για το πρωτάθλημα πάει ο ΠΑΟ, όχι για πρώτο βραβείο ανεκδότου...
