του Νέου Αριστερού Ρεύματος και εντάχθηκαν στο εγχείρημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης,
απορρίπτοντας τις ρεφορμιστικές αυταπάτες της επίσης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΝ).
Του Γιώργου Λαουτάρη
Το ΝΑΡ μπορεί να έχει πλέον μια μικρή ιστορία πίσω του, μπορεί πολλοί από τους αγωνιστές που συμμετείχαν στην ίδρυσή του το 1990 να μετρούν «στην πλάτη τους» τα 20 χρόνια που πέρασαν, αλλά παραμένει ένα νεανικό πολιτικό ρεύμα, έχοντας στις γραμμές της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση πολλά νέα παιδιά, που γεννήθηκαν το 1990 ή και αργότερα. Το Πριν ζήτησε από τρεις νέους, μέλη της νΚΑ, να μιλήσουν για το πώς γνώρισαν και γιατί εντάχθηκαν στο ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Η Ιρένε Μολιώτη, φοιτήτρια Νομικής στη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε τη χρονιά της διάσπασης, το 1989. «Η διάσπαση του '89, όπως τη βλέπω σήμερα, ήταν κατάκτηση για την Αριστερά, για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Έτσι απεγκλωβιστήκαμε από το στείρο παρελθόν, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να το δούμε με κριτική ματιά. Η Αριστερά έκανε πιο αποφασιστικά και μαχητικά βήματα στο μέλλον και στους αγώνες και έτσι μπόρεσε να προσδιορίσει ξανά με τους σύγχρονους όρους την έννοια του κομμουνισμού», σημειώνει. «Πιστεύω ότι 20 χρόνια μετά, η γραμμή που έχει βάλει το ΝΑΡ στο κίνημα περπατάει, τόσο στο εργατικό κίνημα όσο και στο φοιτητικό. Αυτό τουλάχιστον μπορούμε να καταλάβουμε από τις τελευταίες κινηματικές εξάρσεις, όπου είχε καθοριστική συμβολή η οργάνωσή μας. Γνώρισα τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση και το ΝΑΡ μέσα από την ΕΑΑΚ. Αυτό που έπαιξε ρόλο στο να οργανωθώ ήταν ότι η αντίληψη του ΝΑΡ ήταν απ' τις πιο πρωτοπόρες μέσα στο κίνημα. Έζησα το κίνημα του 2006-07 και μέσα από αυτή τη διαδικασία ήρθα κοντά στην οργανωμένη πάλη. Είδα όμως ότι και στο εργατικό κίνημα ο σχεδιασμός είναι τολμηρός και έχει κάνει μικρά αλλά ορατά βήματα. Από εδώ και στο εξής, πιστεύω ότι η οργάνωση πρέπει να ξεπεράσει δημιουργικά τις όποιες διαφωνίες της και το Συνέδριο του ΝΑΡ να αποτελέσει εφαλτήριο για να πρωτοστατήσουμε στις μάχες που έρχονται».
Ο Σοφοκλής Τσιακανίκας, απόφοιτος ΙΕΚ και υπάλληλος φαρμακείου σήμερα, 28 χρονών, σημειώνει αρχικά ότι «οργανωτικά προέρχομαι από την ΚΝΕ, αλλά διαγράφτηκα την περίοδο των κινητοποιήσεων για το νόμο Αρσένη, το 1998. Αρχικά ήμουν δύσπιστος αλλά προσέγγισα το ΝΑΡ γρήγορα και σ' αυτό βοήθησε πολύ το Πριν». Και δίνει τη δική του οπτική για το ΝΑΡ: «Από μόνο του πιστεύω ότι το όνομα της οργάνωσης, Νέο Αριστερό Ρεύμα, σημαίνει πάρα πολλά. Το Νέο σηματοδοτεί το καινούριο, το πρωτοπόρο και ως νέο έχει τη ζωντάνια και την όρεξη να δημιουργήσει. Το Αριστερό συμβολίζει ότι παραμένει σε κάποιες σταθερές και διαχρονικές αξίες που αποτελούν και το όχημα για να δώσουμε τις νικηφόρες μάχες του αύριο. Το Ρεύμα τώρα συμβολίζει την ευρεία αποδοχή που θέλουμε να έχουμε στην κοινωνία, όχι με τη στενή έννοια του κόμματος που στην κορυφή του θα έχει τους εκλεκτούς και τους πολιτικά πεφωτισμένους με τις μεγάλες ιδέες. Αν βρίσκαμε δύο λέξεις για να χαρακτηρίσουν το ΝΑΡ σήμερα αυτές θα ήταν μαχητικότητα και σταθερές αξίες. Το μέλλον του ΝΑΡ βρίσκεται στους νέους εργαζόμενους γιατί αυτά που έχει να πει αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν όλο τον κόσμο της εργασίας. Βρίσκεται σ' ένα πρόγραμμα που θα φέρει πιο κοντά τα όνειρα των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή».
Η Ελένη Ράφτη που είναι στο τρίτο έτος της Λογιστικής στο ΤΕΙ Πειραιά λέει ότι γνώρισε το ΝΑΡ «απ' το σχήμα στο ΤΕΙ, όπου μπόρεσα να δω τη λογική και την πρακτική του. Μεγάλωσα βέβαια σε αριστερή οικογένεια, αλλά νωρίς κατάλαβα ότι το ΚΚΕ δεν είχε όλες τις απαντήσεις που έψαχνα. Χώρια που το ζήτημα της δημοκρατίας στην οργάνωση, μου φαίνεται πολύ σημαντικό και δεν με κάλυπτε το μοντέλο της ΚΝΕ. Με ενδιέφεραν οι απόψεις για τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση αλλά και η καθημερινή αγωνιστική στάση. Ψάχνοντας βέβαια τα πολιτικά ρεύματα στην Αριστερά, το ΝΑΡ δεν είναι η πρώτη δύναμη που θα συναντήσει κανείς. Στη σχολή μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολιτικές οργανώσεις και το κίνημα του 2006-07 ήταν η αφορμή να έρθω κοντά στο σχήμα. Το ΤΕΙ είναι κατεξοχήν χώρος με παιδιά από λαϊκές οικογένειες. Οι μόνοι που πάλευαν για να νικήσουν και όχι για να μεγαλώσουν τον αριθμό των μελών τους ήταν οι σύντροφοι της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Το ΝΑΡ έβαζε συνολικά το φοιτητικό με το εργατικό κομμάτι κι αυτό το βρήκα πολύ εύστοχο. Ήθελα μια συνολική άποψη».
