Σκοτεινοί παντογνώστες οι πολιτικοί σχολιαστές ξέρουν τι συμβαίνει στην ψυχή του λαού. Το αξίωμά τους είναι ότι οι Έλληνες, ανεξάρτητα από το αν είναι εύποροι, άνεργοι ή χαμηλόμισθοι, ανυπομονούν να θυσιαστούν για το καλό της χώρας. Η συναίνεση στα σκληρά μέτρα θεωρείται αναγκαία και αυτονόητη. Οι δημοσιογράφοι του άμβωνα επικρίνουν την κυβέρνηση μόνο ως προς την ταχύτητα και τη σφοδρότητα με την οποία θα επιβληθούν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές. Η απειλή για τα χειρότερα (που αναπόφευκτα θα έρθουν αν δεν συμμορφωθούμε με το πρόγραμμα της κυβέρνησης, είναι ένα μόνιμο λάιτ μοτίβ αυτού του είδους δημοσιογραφίας). Κάθε αντίσταση στην κυρίαρχη πολιτική θεωρείται εθνική προδοσία. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δυσφημούν τη χώρα, τη βυθίζουν ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία. Θρησκευτική, μεταφυσική διάσταση αποκτούν οι ακατανόμαστες «αγορές», οι «διεθνείς κερδοσκόποι» που παραμονεύουν και είναι έτοιμοι, με κάθε παραστράτημα μας, να μας χυμήξουν. Και όπως το Κακό, έτσι και ο εξωτερικός οικονομικός Εχθρός δεν έχει πρόσωπο.
Αρκετές φορές η δημοσιογραφία του άμβωνα συμπληρώνει την κυρίαρχη πολιτική. Ό,τι δεν λέει ανοιχτά η κυβέρνηση, για να αποφύγει το κοινωνικό κόστος, το διατυπώνουν με τη μορφή απειλής οι άτυποι συνεργάτες της: κατάργηση του 14ου μισθού, απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων, αδυναμία καταβολής των συντάξεων. Ερίφια όσοι αμφισβητούν τα «αναγκαία μέτρα», αμνοί του Κυρίου όσοι τα αποδέχονται. Με λίγα λόγια: Aντί ο Τύπος να ελέγχει την εξουσία, να στέκεται κριτικά απέναντί της, ελέγχει το λαό και προσπαθεί να προλάβει τις αντιδράσεις του, τον τρομοκρατεί και του κουνά απειλητικά το δάχτυλο – αν δεν βουλιάξεις με το καλό, θα βουλιάξεις, θα εξαθλιωθείς με το άγριο.
