Η «αναδιαπραγμάτευση» του δημόσιου χρέους σαν
πρόταση απέναντι στην πολιτική του μνημονίου - κυβέρνησης - τρόικας έχει γίνει
σημείο αναφοράς εδώ και ένα περίπου μήνα σε πολλές συζητήσεις. Είναι χρήσιμο
για μια τέτοια συζήτηση να ξεκαθαριστούν ορισμένα βασικά ζητήματα γύρω από το
τι σημαίνει «αναδιαπραγμάτευση» του δημόσιου χρέους μέσα σε οποιαδήποτε
«εκδοχή» καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είτε εκτός ΟΝΕ και εντός ΕΕ, είτε
εκτός ΕΕ.
Γιάννης Αγγέλης
Η διαδικασία «αναδιαπραγματεύσης» χρέους
σημαίνει είτε αποπληρωμή του με μικρότερης αξίας ομόλογα (για την Ελλάδα
θεωρείται ότι η μείωση θα πρέπει να φθάσει το 35%-45%), είτε ανακύκλωσή του με
μακρύτερης διάρκειας ομόλογα, είτε και τα δύο μαζί.
Το κρατικό δημόσιο χρέος στην Ελλάδα είναι της
τάξης των 300 δισ. ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται στα χέρια ευρωπαϊκών
τραπεζών και ενα σημαντικό κομμάτι του, περί τα 40 δισ. ευρώ, είναι
«αποθηκευμένο» στα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών και χρησιμοποιείται σαν
εγγύηση για την απορρόφηση ρευστότητας από την ΕΚΤ.
Αυτό σημαίνει ότι αυτός που θα δρομολογήσει
την αναδιαπραγμάτευση –εντός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής– πρέπει να
έχει φροντίσει το πώς θα σώσει το τραπεζικό «του» σύστημα, το οποίο θα
καταρρεύσει αφενός από την απομείωση της αξίας των χαρτοφυλακίων ομολόγων και
αφεταίρου από την υποτίμηση του νομίσματος, η οποία για την Ελλάδα εκτιμάται
ότι θα πρέπει να κινηθεί επίσης μεταξύ του 35%-45%. Εξ ου και η απόλυτη άρνηση
της κυβέρνησης ΠAΣOK για κάθε είδους συζήτηση περί αναδιαπραγμάτευσης του
χρέους.
Από την άλλη πλευρά η αναδιαπραγμάτευση του
χρέους και η επιστροφή στη δραχμή θα έχει ως αποτέλεσμα τη δραματική υποτίμηση
των εισοδημάτων των εργαζόμενων κατά 35%-45% και μάλιστα, σε συνδυασμό με τον
εκρηκτικό πληθωρισμό των τιμών που θα προκαλέσει, θα σπείρει τη φτώχεια και τη
δυστυχία σε συνταξιούχους, μισθωτούς, ημερομίσθιους και επιδοτούμενους
άνεργους...
Με άλλα λόγια, αν η ελληνική άρχουσα τάξη δεν
ήταν χειροπόδαρα δεμένη με την επιβίωση του τραπεζικού συστήματος ενδεχομένως
δεν θα χρειαζόταν τις «προτάσεις» της Αριστεράς για να προχωρήσει σε
«αναδιαπραγμάτευση» του χρέους, θα είχε φροντίσει η ίδια γι' αυτό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνει στο
μέλλον αν μπορέσει. Το παράδειγμα της Αργεντινής θα πρέπει να το δούμε από τα
μάτια των εργατών και των ανέργων και όχι της Κίρχνερ...
Άλλωστε, από αυτή τη στήλη, είχαμε πει
παλιότερα ότι αν το πρόβλημα ήταν μόνο Eλληνικό, τότε το πακέτο των 110 δισ.
ευρώ δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο παρά «χρήμα και χρόνος» για να μπορέσουν να
απεμπλακούν οι τράπεζες από το ελληνικό χρέος και να της δείξουν στη συνέχεια
το δρόμο εξόδου από το ευρώ...
