Κώστας Μάρκου
Δεν θα περάσουν τα μέτρα, κάτω η κυβέρνηση, έξω ΔΝΤ και ΕΕ
Ο κοινωνικός οδοστρωτήρας του αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου και του νομοσχεδίου αντιδραστικής ανατροπής των εργασιακών σχέσεων δίνει σχήμα στον εφιάλτη του μνημονίου.
Αυτός ο εφιαλτικός μεσαίωνας εν μέσω τεράστιας αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, του πλούτου και των επιστημονικών ανακαλύψεων, αυτό το απόλυτο κοντράστ μεταξύ κοινωνικών δυνατοτήτων και κοινωνικής οπισθοδρόμησης, μόνο και μόνο για να σωθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου από την κρίση, θα τροφοδοτεί διαρκώς το ρεύμα της εργατικής και λαϊκής αγανάκτησης, τη δυναμική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της επαναστατικής πάλης. Είναι τόσο βαθύ το ρεύμα αυτό που, όσο κι αν ακόμη είναι ανήμπορο να πάρει συνειδητή μορφή, περικυκλώνει το πολιτικό σύστημα. Αναγκάζει τον Σαμαρά να ανεβάζει τις λεκτικές ακροβασίες αντίθεσης στο μνημόνιο και να καταψηφίζει τα νομοσχέδια. Αναγκάζει το ΛΑΟΣ να δηλώνει ότι θα καταψηφίσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, ενώ το υπερψήφισε μέσω του μνημονίου. Οδηγεί την κυβέρνηση σε αναγκαστική απομόνωση, όχι μόνο μέσα στο λαό, αλλά και στη Βουλή. Θα μείνει μόνη της, ίσως και με λιγότερους βουλευτές, ίσως με μόνη παρέα τη... Ντόρα.
Ωστόσο, όλα αυτά, εξαρτώνται απόλυτα, από την απεργία της Τρίτης. Για αυτό, το αντικυβερνητικό περιεχόμενο και συνθήματα, πρέπει να ανεβούν στο κατακόρυφο. Είμαστε «παντρεμένοι» και «συνεταιράκια» με το ΔΝΤ και την ΕΕ, δήλωσε κυνικά υπουργός μετά το υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης, κρατώντας την ανωνυμία του. Και μόνο από αυτή τη δήλωση, καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, ότι κατάργηση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου σημαίνει και πτώση της κυβέρνησης. Για αυτό το λόγο, οι ταξικές δυνάμεις, η αντικαπιταλιστική Αριστερά, όλη η Αριστερά, μαζί με τα παλλαϊκά αιτήματα για μη ψήφιση των νομοσχεδίων και κατάργηση του μνημονίου, πρέπει να θέσουν ως στόχο την εφικτή προοπτική της πτώσης της κυβέρνησης και, ακόμη περισσότερο, της ήττας του αντιδραστικού προγράμματος κεφαλαίου –ελληνικού και ξένου–, που ενσαρκώνεται στο μνημόνιο. Κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ να φύγουν μαζί με το μνημόνιο. Να φύγει ο Παπανδρέου με ελικόπτερο περικυκλωμένος από το λαό στο Μαξίμου, όπως ο ντε λα Ρούα της Αργεντινής, πριν προλάβουν και τον αλλάξουν με λιμουζίνα σε μια κιριλέ αλλαγή κοινοβουλευτικής φρουράς. Φυσικά, η πτώση της κυβέρνησης δεν θα παιχτεί σε μια ζαριά μεθαύριο, αλλά η προοπτική αυτή μπορεί και πρέπει να τεθεί. Σε κάθε περίπτωση, όποια κυβέρνηση και να ’ρθει, θα είναι πολύ καλύτερα εάν το ΠΑΣΟΚ πέσει από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι η στάση της χώρας απέναντι στην ΕΕ. Όχι ότι με το ΔΝΤ θα ξεμπερδέψουμε εύκολα, αλλά η ΕΕ είναι οργανικό στοιχείο του ελληνικού καπιταλισμού επί δεκαετίες. Μπορεί να φύγει το ΔΝΤ, αλλά δεν θα γλιτώσει ο λαός από το πρόγραμμά του όσο η χώρα είναι στην ΕΕ, γιατί όλη η ΕΕ έχει ετατραπεί σε ΔΝΤ. Για να μη φορτωθούν εργαζόμενοι και λαός την κρίση, για να σωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, περισσότερο, για να αυξηθούν ουσιαστικά, χρειάζεται η άμεση παύση πληρωμών, η απαίτηση για διαγραφή του ληστρικού ιμπεριαλιστικού χρέους και η άμεση έξοδος από το ευρώ, όπως σωστά θέτουν οι αριστεροί οικονομολόγοι. Αυτοί οι στόχοι πάλης βοηθούν στην προσέγγιση της ανάγκης και της δυνατότητας για μια αντικαπιταλιστική έξοδο από την ΕΕ. Οι ταξικές δυνάμεις και η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορούν να θέσουν από τώρα αυτή την προοπτική.
Τρίτο, η ταξική πτέρυγα του εργατικού κινήματος μπορεί και πρέπει να θέσει μεθαύριο, ένα πρόγραμμα στόχων και διεκδικήσεων απέναντι στο «μονόδρομο» κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Χωρίς στόχους ή χωρίς πίστη ότι μπορεί να επιβληθούν, στο όνομα της «ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης», της λαϊκής ή εργατικής εξουσίας, οι εργαζόμενοι δεν θα μπορέσουν να καταργήσουν ούτε το μνημόνιο, ούτε τους νόμους του. Θα καταλήξουν φτωχοδιάβολοι, επαίτες και λούμπεν, δεν θα προσεγγίσουν ποτέ ούτε την εξουσία, ούτε την επανάσταση.
Τέταρτο, το ταξικό εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει και μπορούν να επιβάλουν το δημοκρατικό δικαίωμα της ελεύθερης διαδήλωσης απέναντι στην αστυνομία, το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του κράτους. Το ζήτημα αυτό κρίνεται πρωτίστως, όχι σε μια στρατιωτικού τύπου αναμέτρηση, αλλά στη μετατροπή του σε πολιτικό ζήτημα. Πρέπει να δοθεί έγκαιρα και από αύριο η προειδοποίηση ότι τα συνδικάτα, οι λαϊκοί φορείς δεν θα ανεχτούν ούτε προληπτικές συλλήψεις και προληπτική διάλυση, ούτε χημικό πόλεμο, ούτε το παιγνίδι της τυφλής βίας με την αστυνομία στις πλάτες του μαζικού κινήματος. Η βομβιστική ενέργεια με το δέμα, δείχνει πόσο όμορφα η τυφλή βία στρώνει το βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και του ΔΝΤ και πόσο εύκολα αξιοποιείται κατά του μαζικού κινήματος.
Το πέμπτο και τελευταίο ζήτημα είναι ότι όλοι οι παραπάνω στόχοι μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα αγωνιστική, ταξική ενότητα που θα ανατρέψει την οικονομική χούντα, μόνο με διαχωρισμό από την Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στο εργατικό κίνημα, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το ανεξάρτητο μπλοκ του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα, με ραντεβού στο Μουσείο, μέσα από την πολυμορφία και τις διαφορετικές ταχύτητές του, εκφράζει αυτούς τους στόχους και αυτή την προοπτική με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή τη στιγμή.
