Μαζική προβλεπόταν, τη στιγμή που γράφονται
αυτές οι αράδες, η πανεθνική κινητοποίηση των γάλλων εργαζομένων της 24ης
Ιουνίου για την απόσυρση του νέου κυβερνητικού σχεδίου για το ασφαλιστικό, με
απεργίες, στάσεις εργασίας και πάνω από διακόσιες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
Γιάννης Καυκιάς, Παρίσι
Περισσότερο δε αφού η δημοσίευση του κυβερνητικού σχεδίου συμπίπτει με την
άτυπη αναγγελία νέων σκληρών μέτρων λιτότητας «για τη μείωση των ελειμάτων», με
δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών, πάγωμα των μισθών του δημόσιου τομέα,
απολύσεις εκατό χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, κ.λπ.
Η δημοσίευση του νέου, τρίτου σχεδίου
κατεδάφισης του γαλλικού συνταξιοδοτικού συστήματος στις 16 Ιουνίου (έπειτα από
εκείνο του 1993 για τον ιδιωτικό τομέα και του 2003 για τον δημόσιο τομέα)
προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στον κόσμο της εργασίας και είναι προφανές ότι η
κυβέρνηση επέλεξε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου για την κοινοποίησή του,
υπολογίζοντας στο γεγονός ότι οι θερινές διακοπές δεν θα αφήσουν επαρκή χρόνο
για μια κινητοποίηση διαρκείας. Το σχέδιο θα συζητηθεί στο υπουργικό συμβούλιο
στις 15 Ιουλίου και θα υποβληθεί για ψήφιση στη βουλή στις αρχές Σεπτέμβρη.
Προβλέπει την κατάργηση του επίσημου ορίου
συνταξιοδότησης στα 60 έτη μεταθέτοντάς το στα 62 κι αυξάνει τα χρόνια εργασίας
από τα 40 στα 41,5 (έπειτα από μια προηγούμενη αύξησή τους από τα 37,5 στα 40).
Το όριο συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη περνάει από τα 65 χρόνια στα 67.
Ουσιαστικά, τα νέα μέτρα αποσκοπούν στην περεταίρω δραστική μείωση των
συντάξεων και την ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλίσεων. Πλήττουν όλους τους
εργαζόμενους, με πρώτα θύματα τους χαμηλόμισθους, τα βαρέα και ανθυγιεινά
επαγγέλματα, τις γυναίκες και τους νέους.
Η καθολική απόρριψη του κυβερνητικού σχεδίου
από τον κόσμο της εργασίας υποχρεώνει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να υψώσουν
τον τόνο την τελευταία στιγμή, ενώ, αν και γνώριζαν τους κύριους άξονες της
«μεταρρύθμισης» από το τέλος του περασμένου χειμώνα, παραχώρησαν πολύτιμο χρόνο
στον Σαρκοζί, επιδιδόμενες σε μιά ή δύο ισχνές σαββατιάτικες διαδηλώσεις όλο το
προηγούμενο διάστημα. Το «μέτωπο» που συγκρότησαν (πλην της FO, ωστόσο, που προβαίνει
σε ξεχωριστές κινητοποιήσεις) είναι τόσο χαλαρό που χωράει, από την CFDT που τάσσεται υπέρ της
αύξησης των ετών εργασίας μέχρι και τη GGT η οποία, δεν τάσσεται, βέβαια, υπέρ της αύξησής
τους, αλλά ούτε και διεκδικεί την επάνοδο στα 37,5...), πράγμα που σημαίνει ότι
η αντίθεσή τους στην κατάργηση του νόμιμου ορίου των 60 δεν είναι παρά
συμβολική...
Όσο αφορά στις πολιτικές οργανώσεις, από την
άλλη, οι σοσιαλιστές, έπειτα από τη δήλωση του υποψήφιου για τις προεδρικές του
2012 και «χασάπη»του ΔΝΤ Στρός Καν ότι «η σύνταξη στα 60 δεν είναι ταμπού», ή
την ανάλογη της ηγέτιδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Μαρτίν Ομπρύ, τον
περασμένο χειμώνα, η οποία αναγκάστηκε, μπροστά στη θύελλα εσωκομματικών αντιδράσεων
που προκάλεσε, να την «ξεχάσει» την επαύριο, το εν λόγω κόμμα «αριστέρισε» τη
θέση του και προσχώρησε στην «ενωτική κίνηση για την υπεράσπιση της σύνταξης
στα 60» και την ανάκληση του κυβερνητικού σχεδίου που συγκροτήθηκε με τη
συμμετοχή πολιτικών οργανώσεων από το ΣΚ, το ΓΚΚ, τους Πράσινους μέχρι και το
Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα. Το τελευταίο, υποστηρίζοντας την κίνηση και
μετέχοντας στις κατά τόπους επιτροπές και κοινές πολιτικές κινητοποιήσεις
είναι, ας σημειωθεί, το μόνο μεταξύ αυτών που απαιτεί όχι μόνο την ανάκληση των
νέων μέτρων, αλλά και την κατάργηση των ανάλογων νόμων του 1993 και 2003 και
την επάνοδο στα 37,5 χρόνια εργασίας και τη συνταξιοδότηση με πλήρη σύνταξη στα
60.
