«Αντίο» στον Θανάση Φώτη

ΠΑΡΩΝ ΣΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Δεν διάλεξε μια ήσυχη, ουδέτερη ζωή

Στο ραντεβού του αποχαιρετισμού για το τελευταίο ταξίδι του Θανάση στην επέτειο των 48 του χρόνων, βρεθήκαμε όλοι εκεί. Η Βάσια, ο Χρήστος, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, τα παιδιά από την Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια, σύντροφοι από το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, αλλά και σύντροφοι από την κοινή διαδρομή στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ παλιότερα.

Ο λόγος αυτής της μεγάλης συγκινητικής συνάντησης τον ξέραμε όλοι πολύ καλά, ακόμη και αυτοί που δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας και δεν είχαμε αλλάξει κουβέντα. Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια, δεν χωράει σε κάποιες λέξεις.

Είχε όμως να κάνει με την επιλογή ζωής του Θανάση: Δεν διάλεξε μια ζωή δήθεν ήσυχη, δήθεν ουδέτερη, χωρίς δεσμούς με τους γύρω του. Δεν πορεύτηκε σαν απλός υπηρέτης ενός βασανιστικού χρόνου και μιας άχαρης ζωής σε ένα βάρβαρο κοινωνικό σύστημα. Αντίθετα, έδωσε, όχι μία αλλά δύο φορές τον εαυτό του.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ

  

Διάλεξε να ζει, να αναπνέει, να χαίρεται, να πονά και να αγωνιά μαζί με τον κόσμο. Από τότε που οργανώθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα, μόλις στα 14 του, ονειρευόμενος ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την συλλογική στράτευση και τον επαναστατικό αγώνα. Και βρέθηκε σε κάθε αγώνα, με την ίδια θέρμη. Απλά, χωρίς κομπορρημοσύνες και μεγάλα λόγια. Από το Ολίμπικ Κέτερινγκ ενάντια στις απολύσεις, έως το μάζεμα του καφέ στην Νικαράγουα για να νικήσει η επανάσταση. Από τον ΟΑΕΔ έως την μάχη για τη σωτηρία του Υμηττού και της παραλίας της Γλυφάδας.

Παρών, σε όλες τις προσπάθειες και τις αναζητήσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς. Αδιαπραγμάτευτα κριτικός και απαιτητικός. Αταλάντευτα δοσμένος στο συλλογικό όνειρο. Χωρίς εγωισμούς, χωρίς εμμονές, με απόλυτη ανιδιοτέλεια και περισσή συντροφικότητα. Αυτό που ήταν και είναι η μεγάλη δύναμη, αλλά και το μεγάλο ζητούμενο στο αριστερό κίνημα και τις οργανώσεις του. Ταγμένος και ακούραστος μαχητής για την Αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και όχι απλά να της αναγνωριστεί ένας ρόλος στο σημερινό σύστημα.

Αυτός είναι που μας εμπνέει στο παράδειγμα του Θανάση. Αρνήθηκε περήφανα και σταθερά τη βολική λογική της απόστασης, της αποστασιοποίησης. Αυτή την ψεύτικη πανοπλία που φοράμε όταν λυγίζουμε. Προτίμησε την προσφορά, την εμπιστοσύνη, τη δέσμευση σε γνώμη και πράξη, την προθυμία να προσφέρει τον εαυτό του και να θυσιάζεται για τους άλλους.  Τη βρόμα μπορείς να την αγνοείς, αν θες, αλλά αυτή δεν φεύγει… Ο Θανάσης δεν ήθελε να την αγνοεί, ήθελε να την πολεμήσει. Περπατήσαμε μαζί, 20 χρόνια στο ΝΑΡ, σε αυτό που ο Θανάσης φαντάστηκε ως μια νέα όμορφη περιπέτεια για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Ο σύντροφός μας αυτός, τον θυμόμαστε καλά από τις συνδιασκέψεις, τα συνέδρια, τις διαδηλώσεις, δεν είχε την ασφάλεια του μακρόσυρτου διανοουμενίστικου λόγου. Άλλη ήταν η πάστα του. Δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη μας και την αγάπη μας με μεγάλες κουβέντες και εύκολα λόγια. Ήταν όμως εκείνο το πρωτογενές του πάθος για τον αγώνα για το καλό. Η μεγάλη του αγάπη για τον απλό κόσμο της δουλειάς. Άνδρες και γυναίκες. Πολιτικοποιημένους και μη. Μορφωμένους και αμόρφωτους. Έλληνες και μετανάστες. Είχε την αγωνία να τους σεβαστούμε, να τους καταλάβουμε, να επικοινωνήσουμε, να περπατήσουμε μαζί.

Το κριτικό του πνεύμα ήταν πανταχού παρόν. Δεν μας άφηνε ποτέ να ευλογήσουμε τα γένια μας. Φώναζε για την οργάνωση πως δεν είναι όσο πρέπει δυνατή. Για την συλλογικότητα και την κοινή συντροφική δράση, πως δεν ήταν κατακτημένα. Δεν ήθελε εύκολα να δέχεται τους παλιούς τύπους, τους τυπικούς καθησυχασμούς, τις παλιές συνταγές και ερμηνείες, τις πρόχειρες τακτοποιήσεις. Απαιτούσε δείγματα γραφής για τον νέο κομμουνισμό. Στο λόγο μας, στην πράξη μας, στην οργανωτική μας ζωή, στις συντροφικές μας σχέσεις. Με τις θεωρίες δεν τα πήγαινε καλά. Με ένα καλαμπούρι του μπορούσε όμως να γκρεμίσει στη στιγμή τις εύκολες φαντασιώσεις μας, τις εμμονές και τους εγωισμούς, τις αλόγιστες εσωτερικές αντιπαραθέσεις μας. Απαιτώντας πάντα, το ίδιο: «Να δούμε βαθύτερα τα πράγματα, όχι μία από τα ίδια…».

Αλλά πάνω από όλα ήταν αυτό το αστείρευτο κέφι του, η ευχάριστη διάθεση, η δύναμη, το κουράγιο, η αυτοπεποίθηση, η αισιοδοξία που μετέδιδε. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, στο κρεβάτι του νοσοκομείου μας φαινόταν τόσο δυνατός. Έτοιμος να πεταχτεί ξαφνικά πάνω και να αρχίσει τις φωνές, τα καλαμπούρια και τα γέλια. Οι πιο κοντινοί του, η Βάσια πριν από όλα, ξέραμε ότι όλα αυτά δεν ήταν εύκολα και χωρίς κόστος για τον Θανάση. Πονούσε, αγωνιούσε, αγχωνόταν και για τον αγώνα και για την οργάνωση, αλλά και για κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Αλλά δεν το διαπραγματευόταν. Μας θύμωνε όταν το λέγαμε πως πρέπει να μην τα παίρνει όλα πάνω του.

Είναι αλήθεια πως η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου εξαρτάται από τις σχέσεις του με τον κόσμο, με τους γύρω του. Δεν έχουν νόημα επιθυμίες και συναισθήματα που κακοφορμίζουν εσωτερικά, χωρίς να τα νιώθει κανείς άλλος δίπλα. Δεν έχουν νόημα πολιτικές αρχές που ευλογούνται σε κλειστές εκκλησίες ή μουχλιάζουν στα ράφια, αν δεν δοκιμάζονται στην πολιτική πράξη. Ο Θανάσης, στην ζωή του και στην πράξη του, πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, «έξω καρδιά».  Πραγματικά επαναστατικά και κομμουνιστικά. Για αυτό τον αγαπήσαμε. Αυτό είναι που θα κάνει πάντα περήφανο τον γιο του Χρήστο. Αυτό είναι που θα στηρίζει πάντα την αγαπημένη του Βάσια. Έφυγε νέος, όμορφος, λεβέντης, περήφανος. Αυτή την εικόνα του κρατάμε όλοι οι σύντροφοι του στο ΝΑΡ, τον ευχαριστούμε και του ευχόμαστε καλοτάξιδος.

Σύντροφος και φίλος

 Παράδειγμα ακεραιότητας

Την ημέρα του αποχαιρετισμού στο νεκροταφείο Γλυφάδας πήρε το λόγο και ο Νίκος Πυρουνάκης εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Κατοίκων στα Νότια και της Αριστερής Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας Γλυφάδας είπε στο νεκροταφείο της Γλυφάδας: «Με το Θανάση γνωριστήκαμε μέσα από την προσπάθεια να κάνουμε αγώνες στην περιοχή για τις ανάγκες του κόσμου, το περιβάλλον και την πόλη. Τον ζήσαμε μέσα από την καθημερινή του δράση στις επιτροπές κατοίκων και τις συλλογικότητες. Ο Θανάσης ήταν σύντροφος και φίλος. Δεν υπήρχε δουλειά που να μην έδειχνε προθυμία να αναλάβει.

Στη δύσκολη στιγμή ήταν πάντα αυτός που έβγαινε μπροστά να δώσει τη μάχη. Ήταν σύντροφος που μέσα στην πολιτική του σκέψη κυριαρχούσαν έννοιες όπως αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

Εκτός όμως από σύντροφος ήταν και φίλος. Γιατί μέσα στις καθημερινές δυσκολίες ήταν αυτός που μας έδινε δύναμη και κουράγιο. Πάντα είχε το χρόνο και τη διάθεση να ακούσει τα προσωπικά προβλήματα του καθένα. Φίλος γιατί χάριζε απλόχερα την ενέργεια και τη ζωντάνια του.

Είναι δύσκολο να τον θυμηθεί κανείς χωρίς το πηγαίο και αληθινό χαμόγελό του. Για όλους αυτούς τους λόγους, για μας ο Θανάσης αποτελεί παράδειγμα ακέραιου ανθρώπου, ανθρώπου με αγωνιστική συνέπεια και σεμνότητα που νοηματοδοτεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο την έννοια της Αριστεράς σήμερα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που ένας άνθρωπος μπορεί να αφήσει στην οικογένειά του, στους φίλους του και στους συντρόφους του, και γι’ αυτό αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή. Αυτή την κληρονομιά θα τιμήσουμε μέσα από τους καθημερινούς μας αγώνες.

Θανάση, θα ζεις πάντα στη σκέψη μας. Θα ζεις πάντα στους αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.

Καλό ταξίδι σύντροφε».

Γ.Λ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

 Ο Θανάσης Φώτης χτυπήθηκε από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο και μετά από μέρες εξέπνευσε το πρωί της Τετάρτης στο νοσοκομείο. Το αδιαχώρητο έγινε στο τελευταίο κατευόδιο στο νεκροταφείο Γλυφάδας την Πέμπτη. Ήταν όλοι εκεί. Οι σύντροφοί του από το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την Πρωτοβουλία Κατοίκων Γλυφάδας και την Αριστερή Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία με την οποία εκλέχτηκε πρόσφατα δημοτικός σύμβουλος. Συνάδελφοί του από την Ολίμπικ Κέτερινγκ και τον ΟΑΕΔ, φίλοι, συμμαθητές του γιου του Χρήστου. Εκεί ήταν και οι συνάδελφοί του στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο Δήμαρχος Γλυφάδας Κώστα Κόκορης, ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Γλυφάδας, Σταύρος Τάσσος, ο πρώην Δήμαρχος Στέλιος Λανδράκης. Ο Δήμαρχος Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης, η Πολιτική Κίνηση Γλυφάδας του Συνασπισμού. Την ημέρα του θανάτου του, την Τετάρτη, συνεδρίασε εκτάκτως το Δημοτικό Συμβούλιο Γλυφάδας, όπου με λουλούδια στην κενή θέση του, αποφασίστηκε οι σημαίες στα δημοτικά κτίρια να κυματίζουν μεσίστιες και η κηδεία να πραγματοποιηθεί με δαπάνες του Δήμου.

ΝΑΡ:
ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

 Σε ανακοίνωσή του το ΝΑΡ τονίζει μεταξύ άλλων: «Μεγάλη απώλεια για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, για τους αγώνες των εργαζομένων και των κατοίκων της Γλυφάδας και όχι μόνο, για όλους όσους πορεύτηκαν μαζί του και μοιράστηκαν τις ίδιες ελπίδες για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αποτελεί ο θάνατος του συντρόφου Θανάση Φώτη, στελέχους του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νεοεκλεγμένου δημοτικού συμβούλου Γλυφάδας με την Αριστερή Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία.

Από μαθητής στον πολιτικό αγώνα, ύστερα στον εργατικό τομέα της ΚΝΕ, αργότερα στην Πολιτική Επιτροπή και στην οργάνωση Αθήνας του ΝΑΡ, έφερνε τον εργατικό πολιτισμό της αντίστασης και της χειραφέτησης στην Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα.

Στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’90 ξεχώρισε για τη σταθερότητά του, τη λαϊκότητα, την απλότητα και την ουσία. Σκορπούσε γύρω του το χαμόγελο και την αισιοδοξία, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα μιας ζωής όπου οι άνθρωποι θα αγωνίζονται για να χαμογελούν όλοι και θα χαμογελούν επειδή αγωνίζονται».

Διαβάστε την πλήρη ανακοίνωση και ένα σύντομο βιογραφικό στην ιστοσελίδα του ΝΑΡ