Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση Ομπάμα είχε αφήσει τη Λατινική Αμερική έξω από το στόχαστρό της, εστιάζοντας την εξωτερική της πολιτική στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες θερμές εστίες έντασης. Αλλά αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει.
«Υπάρχει πλέον συναίνεση στους πολιτικούς κύκλους της Ουάσινγκτον ότι το νέο Κογκρέσσο –με ενισχυμένη τη θέση των Ρεπουμπλικανών– θα ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση να λάβει πιο σκληρή γραμμή για τα αυταρχικά καθεστώτα της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Νικαράγουας και της Κούβας» γράφει η εφημεριδα Miami Herald.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΟΣ
Ήδη οι βασικές επιτροπές του Κογκρέσου έχουν αλλάξει χέρια και ελέγχονται από «γεράκια» που θεωρούν ότι ο Ομπάμα είναι υπερβολικά «μαλακός» με τον Ούγκο Τσάβες και τους συμμάχους του στην περιοχή» προσθέτει η αμερικανική εφημερίδα. Πολλοί Λατινοαμερικάνοι έτρεφαν μέχρι τώρα μεγάλες ελπίδες ότι η κυβέρνηση Ομπάμα θα φέρει μια νέα προσέγγιση στις σχέσεις αμερικανικού Βορρά - Νότου,αλλά τωρα λένε ότι βλέπουν μικρή διαφορά από την κυβέρνηση Μπους. «Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει και το βλέπω με θλίψη», λέει ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Λουίς Λούλα ντα Σίλβα.
Η πρακτική των πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική αναβίωσε άλλωστε στις 30 Σεπτέμβρη 2010 με την αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του προέδρου του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα. Ο Λευκός Οίκος υποστήριξε το πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο της Ονδούρας, Μανουέλ Σελάγια, στις 29 Ιούνη 2009, στέλνοντας έναν ψυχρό άνεμο σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, και δίνοντας θάρρος στους ακροδεξιούς κύκλους που βλέπουν τους caudillos ως απάντηση στην προοδευτική στροφή της περιοχής.
Ο Ομπάμα άλλωστε, κάνει πλέον στροφή προς την πολιτική των Ρεπουμπλικάνων, όπως έδειξε και η ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης την περασμένη Τρίτη. «Ο αμερικανός πρόεδρος αγωνίζεται να κερδίσει την υποστήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων στην εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Έχει μεταμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, που εξελίσσεται στον πιο φιλικό προς τις μεγάλες επιχειρήσεις πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ» σημειώνει ο οικονομολόγος Μάικ Γουίτνει.
Η Λατινική Αμερική δεν είναι όμως πλέον ένα προσάρτημα στον κολοσσό του Βορρά, αλλά ενισχύει την ανεξαρτησία της. Το 2011 δεν είναι στο ίδιο σημείο που ήταν πριν από μια γενιά, όταν η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων οικονομικών δογμάτων της Σχολής του Σικάγου έσπρωξε όλη την ήπειρο στην καταστροφή. Ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Οι προοδευτικές και αριστερές κυβερνήσεις έχουν περιορίσει την ακραία φτώχεια κατά 70%. Η περιοχή έχει αυξήσει τις σχέσεις της με χώρες όπως η Κίνα, η Νότια Αφρική και η Ινδία. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος με βάση τα σύνορα πριν από το 1967.
Η Κίνα είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Βραζιλίας και κάνει επενδύσεις σε όλη την Νότια Αμερική, κάτι που δεν μπορεί να ανεχτεί η Ουάσινγκτον, καθώς «το δόγμα Μονρόε του 1823 ισχύει πάντα» όπως γράφει το αμερικανικό περιοδικό CounterPunch.
Ήδη το Κογκρέσο προσπαθεί να καταπνίξει τις ξένες επενδύσεις στην Κούβα για την άντληση πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η ισπανική εταιρεία Repsol και η ιταλική Eni για να αποφύγουν ενδεχόμενες αμερικανικές κυρώσεις, έστησαν μια εταιρεία στην… Κίνα, για να κάνει έρευνες στην Κούβα.
Η κατάσταση παραμένει βέβαια εύθραυστη. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών κλείνει, αλλά εξακολουθεί να είναι σημαντικό. Οι οικονομίες της περιοχής αναπτύσσονται μεν με 6% κατά μέσο όρο, αλλά μπορούν εύκολα να εκτροχιαστούν από εσωτερικές και εξωτερικές κρίσεις.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου