Χωρίς Εισιτήριο: Μαζική ανυπακοή και απεργίες στις μεταφορές

Αγωνιστική συνάντηση εργαζομένων στα ΜΜΜ και επιβατών ενάντια στην κυβέρνηση

Παρά την παγωνιά του καιρού, όλα δείχνουν ότι Φλεβάρης θα είναι ιδιαίτερα θερμός στο κοινωνικό πεδίο, με τη μάχη στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να σηκώνει την αυλαία των κινητοποιήσεων και την πανεργατική πανελλαδική απεργία της 23ης Φλεβάρη να αποτελεί ένα ορόσημο για την αντεπίθεση του κινήματος. Ενώ η κυβέρνηση προετοιμάζει την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και άλλα σενάρια μόνιμης πια υποδούλωσης των εργαζομένων και η τρόικα επιθεωρεί το βάθος και την αποτελεσματικότητα των αντιδραστικών αλλαγών, προετοιμάζοντας το Μνημόνιο 4, οι εργαζόμενοι μπορούν να στείλουν το δικό τους μήνυμα ανυπακοής και ανατροπής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Κόμβος στην κλιμάκωση των λαϊκών αντιδράσεων αποτελεί η μάχη των συγκοινωνιών της Αθήνας. Η κυβέρνηση αιφνιδιαστικά κατέθεσε προχθές το σχετικό νομοσχέδιο, διακόπτοντας τον προσχηματικό διάλογο και αφήνοντας σύξυλους όσους επένδυαν σε αυτόν. Πρόκειται για νομοσχέδιο μεγάλης υποβάθμισης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, χτυπήματος των εργαζομένων, μείωσης κατά 1.500 ατόμων του προσωπικού της ΕΘΕΛ (η οποία έχει 2.200 λιγότερους εργαζόμενους από το 1990), αύξησης των εισιτηρίων και ανοίγματος του δρόμου προς την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών, την οποία μάλιστα η τρόικα απαιτεί πιο άμεσα. Είναι κρίσιμο ζήτημα για τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ αλλά και σε όλη την Αθήνα να μην περάσει το νομοσχέδιο, να ακυρωθεί η πολιτική της κυβέρνησης, να ραγίσει η συνολική ισοπεδωτική επίθεση. Οι αγώνες στις συγκοινωνίες μπορεί να αποκτήσουν τεράστια δυναμική, όπως είχε γίνει και το 1992 με την προσπάθεια Κ. Μητσοτάκη να δώσει τα λεωφορεία στους νοικοκυραίους. Το σύνθημα «ΕΑΣ, ΕΑΣ, να φύγει ο κερατάς» σημάδεψε μια ολόκληρη περίοδο.

Η μάχη θα δοθεί σε δύο αλληλένδετα επίπεδα. Αφενός, με τον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΜ, όπου ωριμάζει μια αποφασιστική γραμμή ρήξης και νίκης, με άγριες απεργίες διάρκειας και πιθανή εκδήλωση απεργιών από αύριο - μεθαύριο. Στην περίπτωση αυτή, οι προγραμματισμένες από πλήθος κινήσεων και πρωτοβουλιών εκδηλώσεις ανυπακοής την 1η Φλεβάρη, με άρνηση καταβολής του εισιτήριου - χαράτσι, πρέπει να μετατραπούν σε κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους εργαζόμενους των Μέσων. Εξάλλου για πρώτη φορά είναι τόσο χειροπιαστή η έκφραση των κοινών συμφερόντων οδηγών - επιβατών, αφού η επίθεση στους πρώτους συνοδεύεται με την πρωτοφανή αύξηση του εισιτηρίου κατά 20%, 40% ακόμα και 80% (στις κάρτες).

Στο πεδίο των επιβατών ήδη προετοιμάζονται μαχητικές παρεμβάσεις όλη την εβδομάδα, με κεντρικό σύνθημα «ακυρώνουμε την πολιτική τους, όχι τα εισιτήρια». Ειδικά, αριστερές δημοτικές κινήσεις και αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης προχωρούν σε συντονισμένη δράση, ενώ προγραμματίζεται συγκέντρωση την Τρίτη 1η Φλεβάρη στις 7.30 μ.μ. στο Μετρό του Συντάγματος και νέα κινητοποίηση το Σάββατο 5 Φλεβάρη στις 12 μ.μ. πάλι στο Σύνταγμα. Την επόμενη Κυριακή 6 Φλεβάρη το κύμα της ανυπακοής στα εισιτήρια συναντά το «Δεν πληρώνω» στα διόδια, μέρα πανελλαδικής …άρσης μπαρών, το νέο μαζικό άθλημα.

Το δίκαιο της αντίστασης ενάντια στο… εισιτήριο του ΔΝΤ και της ΕΕ υπογραμμίζεται από τα στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι το χαράτσι πέφτει στους επιβάτες, γιατί το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αττικής, προφανώς γιατί τα δίνει στους τραπεζικούς τοκογλύφους και στο κεφάλαιο. Όπως αποκαλύπτει η Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία στην ΕΘΕΛ, η κυβέρνηση επιχορήγησε το 2010 τον ιδιωτικό ΟΑΣΘ (λεωφορεία Θεσσαλονίκης) με το ποσό των 111.822.510,27 ευρώ, ενώ στον δημόσιο ΟΑΣΑ (επταπλάσιου του ΟΑΣΘ που έχει 600 λ/φ, ενώ ο ΟΑΣΑ 2100 λ/φ, περίπου 300 τρόλεϊ και συρμούς τρένων), η αντισταθμιστική καταβολή ανήλθε στα 114.413.344,44 ευρώ! Ταυτόχρονα, ενώ η κυβέρνηση αφήνει στον αέρα τον ΟΑΣΑ, τηρεί κατά γράμμα τις ενισχύσεις της σε ιδιωτικές εταιρείες αεροπλοίας και ακτοπλοίας. Ιδού το σπάταλο κράτος. Για τους ιδιώτες…

Το πολύπλευρο κίνημα «Δεν πληρώνω» φέρνει στην επιφάνεια τη γενικευμένη οργή του εργατόκοσμου, των ανέργων και της νεολαίας, η οποία εκφράζεται συχνά με ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο έξω τους χώρους δουλειάς, όπου βασιλεύει ο εργοδοτικός δεσποτισμός. Το ζητούμενο όμως είναι να συνδεθεί πιο οργανικά και αποφασιστικά με τη συνολική πολιτική πάλη για την ανατροπή της επίθεσης, του Μνημονίου, της κυβέρνησης, της ΕΕ και της τρόικα και όχι βεβαίως να την υποκαθιστά. Να μην αρκείται σε συμβολικές κινήσεις ή καμπάνιες της μιας μέρας αλλά να φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε αγώνα διαρκείας με στόχους για νίκες, κατακτήσεις και ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική. Με περιεχόμενο που να συνδέει το «Δεν πληρώνω το χαράτσι» με το «Δεν πληρώνουμε το χρέος τους», το «Όχι» στην κατάργηση των δικαιωμάτων, με τη διεκδίκηση δημόσιας - ποιοτικής - δωρεάν συγκοινωνίας.

Την ίδια ώρα, το κεφάλαιο προχωρά σε γενικευμένη απόπειρα μείωσης των μισθών και κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, αξιοποιώντας και το νέο θεσμικό πλαίσιο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που του χάρισε η κυβέρνηση, καθώς και το γενικότερο αντεργατικό κλίμα που εκπέμπει. Μάλιστα, η υπουργός Εργασίας δεν επικυρώνει πέντε κλαδικές συμβάσεις που έχουν ήδη συμφωνηθεί, με την υποψία ότι μπορεί να έδωσαν κάτι πάνω από το Μνημόνιο!

Πιεσμένη από την εργατική βάση και βλέποντας τον κίνδυνο να ξεπεραστεί τελείως από τις αγωνιστικές τάσεις που ξεπηδούν και εκφράστηκαν στις αποφάσεις ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ και πρωτοβάθμιων σωματείων για απεργία στις 10 Φλεβάρη, η ΓΣΕΕ σύρθηκε σε απόφαση για απεργία στις 23 Φλεβάρη, η οποία γίνεται πλέον πανεργατική καθώς και οι άλλες οργανώσεις μετατοπίστηκαν σε αυτή την ημερομηνία. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός βεβαίως θέλει μια απεργία εκτόνωσης, ντουφεκιάς στον αέρα, χωρίς συνέχεια και προοπτική. Οι αγωνιζόμενες ταξικές δυνάμεις όμως, με πολιτικοποίηση των στόχων, στροφή στους χώρους δουλειάς, ρήξη με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και κοινή δράση μεταξύ τους μπορούν να επιβάλουν μια άλλη πορεία.