Tέλος εποχής για τα καθεστώτα που προέκυψαν πριν από μισό και πλέον αιώνα από τα αραβικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία πρωτοστάτησαν στην αποαποικιοποίηση των χωρών τους.Έχοντας μεταλλαχθεί σταδιακά σε μονοκομματικές απολυταρχίες, με ηγέτες γαντζωμένους στην εξουσία επί δεκαετίες που «επανεκλέγονται» επ’ άπειρον με νόθες εκλογές, τα καθεστώτα αυτά καταρρέουν βαθμιαία καθώς δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στους λαούς τους, οι οποίοι εξεγείρονται πλέον ανοιχτά και επιδιώκουν την άμεση ανατροπή τους.
Η εξέλιξη αυτή προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στις ΗΠΑ και στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις γιατί όλα αυτά τα καθεστώτα έχουν καταντήσει υπάκουοι συνεργάτες τους, αν όχι υποτελή όργανά τους. Το διακύβευμα είναι τι είδους καθεστώτα θα τα αντικαταστήσουν – αστικά ή ισλαμικά; Το ερώτημα μπορεί να είναι δευτερεύον για την Αριστερά, έχει όμως τεράστια σημασία για τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Αν επικρατήσουν οι ισλαμιστές, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί στο Μαγκρέμπ, στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή θα τιναχθούν στον αέρα προς βλάβη των αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων. Από την άλλη, η λυσσαλέα επιμονή με την οποία αρνούνται να παραδώσουν ομαλά την εξουσία οι απολυταρχικοί ηγέτες, δυσκολεύει τη μετάβαση στη διάδοχη κατάσταση συνέχισης της ίδιας πολιτικής χωρίς κλυδωνισμούς.
Σαν να μην έφτανε αυτός ο πονοκέφαλος, το γεγονός ότι στην Τυνησία αναδεικνύεται κυρίαρχος παράγοντας επηρεασμού των πολιτικών εξελίξεων η δράση της γενικής συνομοσπονδίας εργατών, η οποία οδηγεί σε συνεχή μέχρι στιγμής ριζοσπαστικοποίηση της κατάστασης, αφυπνίζει την ελπίδα μιας προοδευτικής προοπτικής.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου