Και προφανώς, αρχιερέας του σκοταδοψυχισμού είναι ο Διονύσης Τσακνής, ιδίως μετά την άρνησή του να είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στο Δήμο της Αθήνας και τη δήλωσή του με την οποία υποστηρίζει την επιλογή του ΚΚΕ, στο οποίο εδώ και πολλά χρόνια πρόσκειται. Σκοταδόψυχος, ιδίως μετά τη συμμετοχή του στην κίνηση Αριστερό Bήμα Διαλόγου που επιδιώκει την κοινή δράση της Aριστεράς ενάντια στο μνημόνιο και τα συμπαρομαρτούντα – και την οποία δεν φαίνεται να εγκρίνει το ΚΚΕ.
Θεμιτή και αναγκαία είναι η κριτική που μπορεί να ασκηθεί στον Δ. Τσακνή για τον τρόπο που συμμετέχει στα κοινά, αρκεί αυτή η κριτική να διεξάγεται με πολιτικούς όρους. Άλλο η διαφωνία με τις πολιτικές επιλογές του και άλλο η προσπάθεια απαξίωσης του καλλιτεχνικού του έργου.
Προσωποποιημένη μοιάζει αυτή η επίθεση, όμως δεν είναι προσωπική. Μια που δεν ξοφλήσαμε ολότελα με την αγωνιστική κληρονομιά της μεταπολίτευσης (γι’ άλλους, με την αυταπάτη των αγώνων), ας αποδείξουμε ότι είναι ξοφλημένη η τέχνη που επιχείρησε να την εκφράσει. Τα σκάγια δεν παίρνουν μόνο τον Τσακνή, αλλά, όπως ακούστηκε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, και τα τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα «και» του Θεοδωράκη, γενικά τη «μαζοχιστική» Aριστερά. (Αν και είναι μεγάλη τιμή να σε τσουβαλιάζουν καλλιτεχνικά μαζί με τον Μίκη.)
Βρήκαμε, λοιπόν, εχθρό, τον Τσακνή, και γενικότερα το έντεχνο τραγούδι, που τα κύρια χαρακτηριστικά του υποτίθεται ότι είναι η «κλαψούρα» και η «ποιητική ασάφεια»; Aς τραγουδήσουμε, τότε, όλοι μαζί, τον ύμνο στην αισιοδοξία, το Όλα καλά θα μας πάνε του Ρουβά και, ακόμα καλύτερα, το φωτόψυχο Οpa του Αλκαίου. Κυρίως, όμως, να ξεχάσουμε το μέλλον των αγώνων μας που ακολουθεί ο τραγουδοποιός του Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, εννοώντας στο μέλλον που άλλοι πλάθουν όπως θέλουν, όπως πλάθουν και το παρελθόν και το σκληρό σήμερα.
