Η αποχή στις φετινές περιφερειακές και δημοτικές εκλογές έφτασε στο 40% τόσο στη μία όσο και στην άλλη κάλπη. Το ποσοστό αυτό αποτελεί το 2ο μεγαλύτερο σε εκλογικές αναμετρήσεις, μετά την πρωτιά που κατέγραψε η αποχή στις προηγούμενες ευρωεκλογές, δείχνοντας, ως φαινόμενο, μια τάση μονιμοποίησης στην παρούσα πολιτική φάση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
Η αποχή θα ήταν προφανώς μεγαλύτερη στις δημοτικές αν δεν συνέχιζαν να ισχύουν στην επαρχία, στα χωριά και σε κάποιους δήμους των μεγάλων πόλεων, οι συγγενικές και φιλικές σχέσεις οι οποίες συγκρατούν τάσεις. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι στο Δήμο της Αθήνας η αποχή έφτασε στο 57%.
«Η αυξημένη αποχή, καθώς και η εκτίναξη του ποσοστού των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, εμπεριέχει τάσεις συνολικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα της κοινοβουλευτικής ψήφου και του ρόλου των κομμάτων», σημειώνει το ΝΑΡ στην ανακοίνωση του για τα αποτελέσματα, δίνοντας την πολιτική διάσταση της αποχής, αλλά και του άκυρου - λευκού, στάσεις οι οποίες φυσικά δεν ταυτίζονται. Κα συνεχίζει: «Εκφράζει τάσεις συμβιβασμού και απογοήτευσης, αποπολιτικοποίησης και ατομικής λύσης. Σημαντικό ποσοστό όμως αυτής της εκλογικής στάσης, ιδιαίτερα στη νεολαία, έχει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και αποτελεί μορφή κριτικής και προς την Αριστερά. Στην παρούσα φάση, η αυξημένη αποχή πέραν των γενικών τάσεων, αποτέλεσε και μια επιπλέον έκφραση της απόρριψης των εκλογικών διλημμάτων που έθεσε το ΠΑΣΟΚ διά του πρωθυπουργού».
Η αποχή αποτελεί πολυσύνθετο φαινόμενο. Είναι συνισταμένη διαφορετικών συνιστωσών που δεν διαμορφώνουν διακριτό πολιτικό στίγμα, κάτι που δίνει το δικαίωμα στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ το βράδυ των εκλογών, να την ερμηνεύουν ως ανοχή στην πολιτική τους. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα όσων αναγνωρίζουν σε αυτήν, αριστερή, αντιεξουσιαστική και αντισυστημική διάσταση. Άλλωστε αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, θα ήταν παράνομη. Κυρίως αποτελεί επιλογή με συντηρητικό πρόσημο, καθώς στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συνοδεύεται από μια παρόμοια στάση στους κοινωνικούς αγώνες. Η εμπειρία πάνω από μια εικοσαετία των περιπτώσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας δεν αποδεικνύει ότι τα μεγάλα ποσοστά αποχής (στη Βρετανία για παράδειγμα αγγίζει το 60%), οδηγούν σε άνοδο των αντισυστημικών αντιλήψεων και των κοινωνικών αγώνων, αλλά αντίθετα διαμορφώνει τάσεις κοινωνικής απάθειας και αδιαφορίας. Εκφράζει τη στρατηγική αδυναμία του σύγχρονου καπιταλισμού και των κομμάτων του να εμπνεύσουν τον κόσμο με την κυρίαρχη πολιτική, αδυναμία η οποία στο έδαφος της κρίσης αναπτύσσεται εκρηκτικά.
Ωστόσο θα κρυβόταν πίσω από το δάχτυλο του όποιος δεν κατανοούσε ότι σε ένα μικρότερο κομμάτι της εκφράζει και την απογοήτευση τμημάτων εργαζομένων και νεολαίας, προς την Αριστερά και την αδυναμία της να αποτελέσει μαζική και συγκροτημένη πρόταση αντικαπιταλιστικής διεξόδου από την κρίση. Το στοιχείο αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στην άνοδο του άκυρου - λευκού που έφτασε στο 9% στις περιφερειακές εκλογές και το οποίο αποτελεί σαφώς πιο συνειδητή πολιτική επιλογή κομματιών εργαζομένων και κυρίως νέων με διάθεση αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου