Η κυβέρνηση δηλώνει «έτοιμη να συνδράμει» στην ιμπεριαλιστική επέμβαση
Δεδομένη είναι η εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Λιβύης, που ίσως να έχει ξεκινήσει με βομβαρδισμούς τη στιγμή που τυπώνονται αυτές οι γραμμές. «Είμαστε έτοιμοι να συνδράμουμε, σε συνεργασία με τους εταίρους και συμμάχους μας», δήλωσε χωρίς περιστροφές το μεσημέρι της Παρασκευής, ο υπουργός Εξωτερικών μετά την έκτακτη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας συνεδρίαζε το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, με εκπροσώπους της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του ΣΥΝ. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Δ. Δρούτσα στους εκπροσώπους των κομμάτων για μη στρατιωτική εμπλοκή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως δημοσιοποίησε το Βήμα, σχεδιάζει την άμεση υποστήριξη στους βομβαρδισμούς με πολεμικά πλοία που ήδη καταπλέουν στην περιοχή ή με F-16 που θα συνδράμουν στην εκτέλεση των επιχειρήσεων. Μια συμμετοχή που θα κοστίσει εκατομμύρια ευρώ την ώρα που πετσοκόβονται κοινωνικές δαπάνες για χάρη του Μνημονίου, στο όνομα της κρίσης.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο σημαίνει ποιοτικό βήμα συμμετοχής ανώτερο από την έμμεση εμπλοκή των κυβερνήσεων Σημίτη στους βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας και στην εισβολή κατά του Ιράκ! Κάτι που είναι πολύ πιθανό, εάν λάβουμε υπόψη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κυβέρνησης Παπανδρέου ως οργάνου των πιο επιθετικών διεθνοποιημένων τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, που αποθρασυνόμενα και λυσσασμένα από τη διεθνή κρίση και ειδικά από την παροξυσμική μορφή που έχει πάρει στην Ελλάδα, έχουν συνταχθεί πλήρως με τα διεθνή πολυκλαδικά μονοπώλια.
Πρόκειται για τις πιο επιθετικές και ληστρικές μορφές κεφαλαίου στην ιστορία του καπιταλισμού, που συντηρούνται από τις πολεμικές δαπάνες, από τον πόλεμο και την «πολιτική ασφάλειας», από την «καταστροφική καταστροφή», όπως γράφει η Ναόμι Κλάιν. Αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούν τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως παγκόσμιους χωροφύλακες επιτήρησης των κερδών, των επενδύσεων και των πετρελαίων από τις ανεπιθύμητες ανεξάρτητες παρεμβάσεις των λαών, όπως στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν και αλλού.
Η συγκεκριμένη επέμβαση, άμεσο στόχο έχει την τρομοκρατία ενάντια στις λαϊκές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, στον αραβικό κόσμο, αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπως στο Ουισκόνσιν, και αύριο στις χώρες της Ευρώπης.
Αυτό σκέφτεται και ο Γ. Παπανδρέου, όταν στηρίζει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ: Προκειμένου να μη φύγει με ελικόπτερο, καλύτερο είναι να νομιμοποιείται η επέμβαση των νατοϊκών και ευρωπαϊκών ελικοπτέρων.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη παραδώσει γη, ύδωρ και αέρα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως με τη βάση της Σούδας, αλλά και με τα αεροδρόμια Αράξου, Ανδραβίδας και Ακτίου. Θεωρητικά, μια αστική τάξη θα μπορούσε να κρατήσει τουλάχιστον παρόμοια στάση με αυτήν της Τουρκίας το 2003, όταν η Άγκυρα αρνήθηκε να βοηθήσει τις ΗΠΑ και τη «Συμμαχία Προθύμων» στο να ανοίξουν το βόρειο μέτωπο κατά του Ιράκ, εγκαινιάζοντας μια περισσότερο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, όπως υποστηρίζει ακόμη και ο «σερ» Βασίλειος Μαρκεζίνης. Όμως, ο βαθμός υποταγής της ελληνικής άρχουσας τάξης στα πολυεθνικά υπερμονοπώλια είναι τόσο βαθύς, ώστε μέχρι και η ΝΔ του «βέτο» και των «πατριωτών» Χρύσανθου Λαζαρίδη και Φαήλου Κρανιδιώτη, να στηρίζει την κυβέρνηση και την εμπλοκή της Ελλάδας στην στρατιωτική επέμβαση. Τελείως κυνικά, ο Α. Σαμαράς, με ανακοίνωση του «λαϊκιστή» υπεύθυνου εξωτερικής πολιτικής, Π. Παναγιωτόπουλου, δηλώνει ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας «είναι σωστή» και, μάλιστα, κατηγορεί την «Παγκόσμια Δημοκρατική Κοινότητα» για… καθυστέρηση!
Άμεσα απαιτείται η κινητοποίηση της Αριστεράς και του λαού για να σταματήσει αμέσως η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, καθώς και κάθε ελληνική συμμετοχή σ’ αυτήν. Ο αντιπολεμικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας συνδέεται βαθύτατα με τον ταξικό αντικαπιταλιστικό αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Το ψήφισμα της πλειοψηφίας του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν νομιμοποιεί, ούτε αλλάζει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της επέμβασης. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της δεν αλλάζει επίσης, από το γεγονός της συμμετοχής αραβικών χωρών, όπως ο Λίβανος ή το Κατάρ (στους βομβαρδισμούς), με τις ευλογίες του Αραβικού Συνδέσμου –που είναι όργανο των πετρομοναρχιών–, και της Αφρικανικής Ένωσης, όπου κυριαρχεί η Νότιος Αφρική των «μαύρων ολιγαρχών», που μοιράζονται τον πλούτο της με τη λευκή μειοψηφία.
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της επέμβασης δεν αλλάζει ούτε από τη αντιδημοκρατική, καταπιεστική φύση του καθεστώτος Καντάφι. Οι βομβαρδισμοί σε καμία περίπτωση δεν θα βοηθήσουν τις λαϊκές δυνάμεις της Λιβύης που στράφηκαν εναντίον του. Το αντίθετο, η έκκληση των ηγετών της Βεγγάζης για βοήθεια προς την ιμπεριαλιστική Δύση, άσχετα με το αν ορισμένοι είναι πράκτορες ή όχι, υπονόμευσε καίρια τα όποια δημοκρατικά στοιχεία είχε η λιβυκή λαϊκή κινητοποίηση, ανέκοψε την εξεγερτική δυναμική της και βοήθησε το καθεστώς Καντάφι να νομιμοποιηθεί, αυτή τη στιγμή, ως δύναμη προάσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, ένα διεφθαρμένο καθεστώς που συνεργάστηκε με τον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να αντισταθεί νικηφόρα, όπως έδειξε το Ιράκ.
Η απότομη στροφή θέτει στις αυθεντικά λαϊκές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Λιβύης ως προτεραιότητα, αυτή τη στιγμή, το καθήκον της αντίστασης στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αξιοποιώντας την κατάπαυση πυρός του Καντάφι, θα έπρεπε να επιβληθεί ο διαχωρισμός από τους ηγέτες της Βεγγάζης που νομιμοποίησαν την επέμβαση και η ανατροπή όσων δεν αποδέχονται την κατάπαυση του πυρός, ως προϋπόθεση για τη νικηφόρα συνέχιση του αγώνα ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς, σε δεύτερο χρόνο. Διαφορετικά, θα συνθλιβούν ανάμεσα στις βόμβες των νατοϊκών και των κανταφικών.
