Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80 έκανε την εμφάνισή του στις ΗΠΑ η λεγόμενη πολιτική ορθότητα. Αυτό χοντρικά σήμαινε την προσπάθεια να αντικατασταθούν από την καθημερινή χρήση λέξεις που ήταν αρνητικά φορτισμένες και που περιείχαν υποτιμητικές αξιολογήσεις για κατηγορίες ανθρώπων και ομάδες πληθυσμών.
ΜΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΑΣ
Έτσι περάσαμε από το μαύρος ή νέγρος στο Αφροαμερικάνος, ενώ στην απόλυτη ανάπτυξή του εμφανίστηκαν και κωμικοτραγικές περιπτώσεις που φανέρωναν τουλάχιστον άγνοια, όπως η απαίτηση η λέξη history να χρησιμοποιείται παράλληλα με τη λέξη herstory, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Αϊνστάιν πως τα μόνα πράγματα για τα οποία παρέμενε σίγουρος ήταν πως το σύμπαν είναι άπειρο και η ανθρώπινη ανοησία ακατανίκητη, με την υποσημείωση ότι για το πρώτο είχε ακόμη ορισμένες αμφιβολίες.
Η πολιτική ορθότητα στις μέρες μας επεκτείνεται πλέον και στην Ιστορία και τον τρόπο ανάγνωσης και κρίσης των ιστορικών γεγονότων. Πάντα ασφαλώς υπό το πρίσμα της οπτικής γωνίας των κυρίαρχων τάξεων. Η αναθεώρηση της Ιστορίας, η αποκάθαρσή της από ενοχλητικές λεπτομέρειες ή αξιολογικές κρίσεις που επιτρέπονται ή απαγορεύονται επιχειρείται πλέον να κατοχυρώνεται και νομοθετικά με βάση την άποψη ή την ανάγνωση που υιοθετεί το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό που συμπεριφέρεται ωσάν να είναι ο ιδιοκτήτης όχι μόνο των μέσων παραγωγής αλλά και των αφηγήσεων. Αυτό ορίζει πια στην εποχή του newspeak τι επιτρέπεται και τι όχι, πάντα φυσικά για το καλό μας, το οποίο ασφαλώς και γνωρίζει.
Με τον τίτλο «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου», εισάγεται και στο ελληνικό δίκαιο η αντίστοιχη του νόμου Γκεϊσό στη Γαλλία προσπάθεια ποινικοποίησης της δημόσιας έκφρασης διαφορετικής άποψης για τα εγκλήματα γενοκτονίας, όπως π.χ. το Ολοκαύτωμα. Με αυτό τον τρόπο η πολιτεία επιδιώκει να καθορίσει το όριο που επιτρέπεται στον οποιονδήποτε να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα. Και ενώ είναι σαφές πως δεν μπορείς με νόμους και διατάγματα να εξοστρακίσεις την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, ειδικά για τα ιστορικά γεγονότα, άλλο τόσο είναι σαφές πως η προσπάθεια νομοθετικής κατοχύρωσης του τι επιτρέπεται και τι όχι στις κρίσεις για αυτά χαρακτηρίζει την περίοδο που διερχόμαστε.
Όταν για παράδειγμα κάνεις ό,τι μπορείς για να χαϊδέψεις τα ρατσιστικά και εθνικιστικά αντανακλαστικά του πληθυσμού (πρόσφατα είναι τα γεγονότα της Υπατίας και της κατάπτυστης στάσης της κυβέρνησης), όταν εγείρεις θέμα φράχτη στον Έβρο και μοιράζεις εύσημα για την υπεύθυνη στάση του, στον εθνικό Κωλοτούμπα και τον υπασπιστή του με την τσιριχτή φωνή, όταν η Εκκλησία παραμένει βασικός πυλώνας του συστήματος και οι παπάδες επίσημοι συνομιλητές με βαρύνουσα γνώμη, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ψηφίζεις τέτοιους νόμους.
Σε τελική ανάλυση όταν η πολιτική σου πρακτική κάνει ό,τι μπορεί για να σπείρει στους εργαζόμενους το μίσος και το ρατσισμό, τότε μάλλον η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία στοχεύει στο μέλλον. Τότε που αφού ο κόσμος θα έχει συνηθίσει τις απαγορεύσεις για τις πιο ακραίες εκφάνσεις γενικά, θα είναι έτοιμος να αποδεχτεί κι άλλες, πιο σημαντικές.
