«Θέλουμε μέσα από αξιόπιστες λύσεις να καταστήσουμε απαραίτητο τον αναπροσανατολισμό των χρηματαγορών στις ανθρώπινες ανάγκες», δήλωσε στην Ελευθεροτυπία ο Πιέρ Λοράν, νέος ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας και πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου συμμετέχει ο Συνασπισμός. Εκτός από την… εξημέρωση των χρηματαγορών, ο Π. Λοράν διαθέτει προτάσεις και για την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Προτείνουμε να μετατρέψουμε το Ταμείο Οικονομικής Σταθερότητας σε ένα Ταμείο για την Κοινωνική Οικολογική Ανάπτυξη και Αλληλεγγύη», ενώ οραματίζεται και «μια εκδημοκρατισμένη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Σίγουρα, εάν για τη κοινωνική αλλαγή αρκούσε να αλλάξεις ταμπέλες στα Ταμεία, όλα θα ήταν πιο εύκολα. Αλλά οι ευρω-αριστεροί μας είναι άνθρωποι καλών προθέσεων. Όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν, ο οποίος δήλωνε στην ίδια εφημερίδα, πως «η παρουσία του ΔΝΤ σίγουρα δεν ήταν αναγκαία, αλλά μια συνεργασία μαζί του δεν είναι κακή ιδέα. Με την προϋπόθεση πως το ΔΝΤ θα παραιτηθεί της βλαβερής πολιτικής του»!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Οι ηγέτες του ΚΕΑ ήρθαν στην Αθήνα για το συνέδριο με αντικείμενο το χρέος και την ΕΕ, που διοργάνωσε το ευρωπαϊκό κόμμα, σε συνεργασία με τον ΣΥΝ. Στο συνέδριο ακούστηκαν βεβαίως και πολύ σοβαρές αναλύσεις, αλλά το σημείο που κυριαρχούσε ήταν η αυταπάτη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, αλλά είναι και το πιο ευνοϊκό πεδίο της αριστερής παρέμβασης. Σήμερα που η αστική από την ίδρυσή της ΕΕ, γίνεται ακόμα πιο αντιδραστική, επιτελείο επιβολής των πιο βάρβαρων τομών σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του φαντασιώνονται ότι με την κατάθεση προτάσεων θα μετατοπίσουν την ΕΕ. Καταρχήν βλέπουν την ίδια την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το οικοδόμημά της σαν ουδέτερο πεδίο –και όχι σαν όργανο και σχέδιο των ηγεμονικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου- το οποίο έγινε αντιδραστικό γιατί κατακτήθηκε από το νεοφιλελευθερισμό. «Η Ευρώπη, σύμφωνα με τη Μυθολογία, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα των Φοινίκων, την οποία έκλεψε ο ερωτευμένος Δίας», υπενθύμισε, συνοψίζοντας (!) τη συζήτηση ο Π. Τριγάζης, ο οποίος πρόσθεσε ότι «αν μεταφερθούμε από τον μύθο στη σημερινή πραγματικότητα, γινόμαστε μάρτυρες της αρπαγής της Ευρώπης από τον νεοφιλελευθερισμό, μιας Ευρώπης γεμάτης κοινωνικές πληγές, που χάνει το ένα μετά το άλλο τα θέλγητρά της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξανανιώσει, αλλά αυτό απαιτεί να αλλάξει ριζικά». Στη σφαίρα της μυθολογίας και της φαντασίας κινείται η πολιτική του ΣΥΝ για την ΕΕ, με τρόπο όμως που υπονομεύει τη χάραξη αριστερής πολιτικής στο σήμερα.
Γιατί σήμερα η στάση απέναντι στην ΕΕ αποτελεί Λυδία λίθο για την Αριστερά. Πως για παράδειγμα να παλέψει κανείς αποφασιστικά και μέχρι τέλος για την ανατροπή του Συμφώνου για το Ευρώ, δηλαδή της υπεραντιδραστικής συνθήκης που επιβάλλει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για να λειτουργήσει αποδοτικά το νόμισμά του, όταν ξεκινάς από θέση αρχής ότι είσαι υπέρ του ευρώ, βρέξει χιονίσει; Να πως ενσωματώνει και αξιοποιεί τη δέσμευση αυτή σε πιο συντηρητική κατεύθυνση, ο Δ. Παπαδημούλης, βουλευτής του ΣΥΝ: «Λέμε στο συνέδριό μας με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες, ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι δική μας επιλογή. Αν βγαίναμε τώρα από το ευρώ, διότι στάση πληρωμών και έξοδος από το ευρώ είναι όψεις του ιδίου νομίσματος, ποιες θα ήταν οι πρακτικές συνέπειες και πόσο ωφέλιμες θα ήταν για τον λαό και την εργατική τάξη;». Να λοιπόν γιατί ο ΣΥΝ δεν υποστηρίζει ριζοσπαστικά αιτήματα όπως η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, αλλά φτάνει μέχρι την αναδιαπραγμάτευση με τους πιστωτές, μέσα σε νόμιμο και θεσμικό πεδίο, για την περικοπή μέρους του χρέους και πάντα κατόπιν συμφωνίας…
Οι απολογητές της ΕΕ στην Αριστερά θεωρούν σαν ισχυρό τους στοιχείο, γι’ αυτό το επαναλαμβάνουν διαρκώς, ότι η δική τους απάντηση είναι διεθνής –διεθνιστική και όχι εθνοκεντρική– εθνική, όπως δήθεν είναι η γραμμή για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ. Στην πραγματικότητα αγνοούν την ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχηματισμών και της ταξικής – πολιτικής συνείδησης σε κάθε χώρα (φαινόμενο που εντείνεται στην εποχή της κρίσης). Αλλά το πλέον κρίσιμο είναι ότι πίσω από το δίλημμα ευρωπαϊκό ή εθνικό, κρύβουν το πραγματικό διακύβευμα: ενσωμάτωση ή ρήξη. Βαυκαλιζόμενοι για τη δυνατότητα αλλαγής εντός της ΕΕ (με ευρωβουλευτές, υπογραφές, δημοψηφίσματα και ένα καλό …ΔΝΤ), απορρίπτουν τη μόνη ρεαλιστική προοπτική της ρήξης με την πολιτική και τις δομές της ολοκλήρωσης, η οποία μπορεί να πάρει τη μορφή της άρνησης συμμόρφωσης, της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης μίας ή περισσότερων χωρών. Το περιεχόμενο αυτής της ρήξης μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό και η διεθνής κι ευρωπαϊκή της επίδραση ανυπολόγιστη.
Το πρόβλημα για τους αριστερούς ευρωπαϊστές είναι ότι ενώ ήθελαν να εμφανίζονται ως εκφραστές του εκσυγχρονισμού (του αριστερού, αλλά πολλές φορές και του αστικού), ο ευρωπαϊσμός τους είναι ντεμοντέ, μοιάζει όλο και περισσότερο σαν αναχρονισμός.
