Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Συγκέντρωση - σταθμός στο Λονδίνο



Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Bρετανοί συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο στις 26 Μάρτη για να αποδοκιμάσουν την πολιτική περικοπών του Ντέιβιντ Κάμερον, που πλέον απειλεί ακόμη και την υπόσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επόμενος στόχος η διοργάνωση πανεθνικής απεργίας




ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ



Μπορεί ακόμα και μετά από μία εβδομάδα οι εκτιμήσεις να μην έχουν καταλήξει στον αριθμό των συμμετεχόντων, αλλά ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που γνώρισε το Λονδίνο τις τελευταίες δεκαετίες, μεγαλύτερο ακόμα και από τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις - σταθμό του 2003 ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Τους δρόμους της βρετανικής πρωτεύουσας πλημμύρισαν μέχρι και 400.000 διαδηλωτές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Συνεδρίου Εργατικών Ενώσεων (ΤUC), που αγκαλιάζει όλα τα συνδικάτα της χώρας και εκπροσωπεί 6,5 εκατ. εργαζόμενους, για μια μέρα με τον τίτλο «Πορεία για την εναλλακτική» που συνδυάστηκε με δράσεις από ακτιβιστές και συλλογικότητες που καλούσαν παράλληλα σε μια μέρα πολιτικής ανυπακοής.

Η εναλλακτική αυτή φαίνεται ότι είναι περισσότερο από αναγκαία μετά από τα σκληρά μέτρα λιτότητας και περικοπών στο κοινωνικό κράτος και το δημόσιο τομέα που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση Κάμερον. Με το πλέον αναμενόμενο επιχείρημα του νοικοκυρέματος, εν μέσω οικονομικής κρίσης, του κατεστραμμένου κράτους που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση, η κυβέρνηση συνεργασίας την Βρετανίας εκ στόματος του υπουργού οικονομικών Τζώρτζ Όσνμπορν προγραμματίζει περικοπές ύψους 83 δισεκατομμυρίων στα επόμενα πέντε χρόνια, μείωση των θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα κατά 500.000 με περισσότερες από 50.000 να κόβονται από το Εθνικό Σύστημα Υγείας, για το οποίο προετοιμάζει και ιδιωτικοποιήσεις.

Παράλληλα προβλέπεται αύξηση φόρων και περικοπή επιδομάτων, ενώ προγραμματίζεται και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 66 χρόνια ως το 2020. Η επίθεση αυτή έρχεται τη στιγμή που οι εργαζόμενοι της χώρας βλέπουν το χρηματικό κόστος της επέμβασης στη Λιβύη να υπολογίζεται στα 100 εκατομμύρια στερλίνες για 4-6 εβδομάδες.

Οι αριθμοί συνεχίζουν να σκιαγραφούν ένα τοπίο άγριας εκμετάλλευσης, αν αναλογιστεί κανείς ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης το τραπεζικό σύστημα της χώρας στηρίχτηκε με 850 δισεκατομμύρια στερλίνες (περίπου το 40% του ΑΕΠ) ενώ ο προσωπικός πλούτος του πλουσιότερου 10% του πληθυσμού ανέρχεται στα 4.000 δισεκατομμύρια όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γκρεγκ Φίλο στο Γκάρντιαν. Τη βαρβαρότητα συμπληρώνει και ο ήδη ψηφισμένος νόμος που φέρνει περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης και που προκάλεσε την έκπληξη των μαζικών φοιτητικών διαμαρτυριών του χειμώνα, τη στιγμή που η ανεργία στους νέους της Αγγλίας υπολογίζεται στο 20%.
Σε αυτό το τοπίο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους του δημόσιου τομέα, από καθηγητές, ταχυδρομικούς και εργαζόμενους υγειονομικούς στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, μέχρι καλλιτέχνες και φοιτητές, γονείς με παιδιά, συνταξιούχοι και νεολαία γέμισαν τους δρόμους του Λονδίνου το Σάββατο που μας πέρασε.

Πάνω από 600 λεωφορεία αλλά και τρένα από όλη τη χώρα έφτασαν γεμάτα από διαδηλωτές, ενώ σύμφωνα με τα συνδικάτα υπήρξαν πολλοί που δεν κατάφεραν να βρουν μέσο μεταφοράς προς το Λονδίνο λόγω υπερπληρότητας. Πανό και πλακάτ, σφυρίχτρες, χιουμοριστικές φορεσιές, και ένας Δούρειος Ίππος που κάηκε συμβολικά κατά τη διάρκεια της πορείας έδωσαν το δικό τους χρώμα.
«Αυτό είναι μόνο η αρχή. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο αντίστασης που θα περιλαμβάνει συντονισμένες απεργίες» δήλωσε ο Λιν Μακλάσκι, επικεφαλής του Unite, του μεγαλύτερου σωματείου της χώρας, μπροστά στην οργή που εμφανίστηκε να παίρνει πλέον μορφή στους δρόμους του Λονδίνου.
Αυτή ήταν και η προτροπή του γενικού γραμματέα του σωματείου PCSU, Μαρκ Σερότκα: «Φανταστείτε τον αντίκτυπο που θα είχε αν εκτός από το να διαδηλώνουμε μαζί, απεργούσαμε και μαζί». Δηλώσεις στήριξης κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης έκανε και ο πρόεδρος των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ, που όμως δυσκολεύεται να αποκρύψει το προεκλογικό τους πρόγραμμα που κάνει λόγο ξεκάθαρα για 20% περικοπές δαπανών στο δημόσιο τομέα, μόλις 5% λιγότερο από αυτό που τώρα εφαρμόζει η κυβέρνηση Κάμερον.

Μαζί με τα, εμπνευσμένα από τον παγκόσμιο αναβρασμό, καλέσματα να μετατραπεί η πλατεία Τραφάλγκαρ σε μια νέα πλατεία Ταχρίρ, καθιστικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις πολυτελών καταστημάτων οργάνωσε και το περίφημο κίνημα UKUncut που τους τελευταίους μήνες έχει κάνει αισθητή την παρουσία του με δράσεις ενάντια σε επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν.
Την ίδια ακριβώς τακτική εφάρμοσαν και το Σάββατο καταλαμβάνοντας ανάμεσα στα άλλα και το περίφημο κατάστημα ντελικατέσεν Fortum & Mason, του οποίου ο ιδιοκτήτης αποφεύγει 10.000.000 σε φόρους κάθε χρόνο, ποσό που θα μπορούσε να καλύπτει τους ετήσιους μισθούς 500 νοσοκόμων.
Εκεί ήταν και ένα από τα σημεία που έκανε βίαιη επέμβαση η αστυνομία, που προσέφυγε συνολικά σε 201 συλλήψεις. Σε μία διαδήλωση που κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει για εκτεταμένα επεισόδια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας επέλεξαν, επαναλαμβάνοντας το γνωστό μοτίβο, να εστιάσουν στις λίγες ζημιές που προκλήθηκαν σε τράπεζες και αλυσίδες καταστημάτων.
Η απάντηση δόθηκε σύντομα και από την κυβέρνηση που επιλέγει, βλέποντας την κοινωνική αναταραχή που οι ανισότητες κυοφορούν, μεγαλύτερη αυταρχικοποίηση του κράτους με την υπουργό Εσωτερικών να αναγγέλει στο Κοινοβούλιο ότι εξετάζεται η διεύρυνση των εξουσιών της αστυνομίας, αλλά και η ποινικοποίηση της κουκούλας!

Κι ενώ σύμφωνα με δημοσκόπηση που οργανώθηκε από το Συνέδριο Εργατικών Ενώσεων περισσότεροι από 50% των ερωτηθέντων συμφώνησαν με τους στόχους της διαδήλωσης, ο δρόμος της αντεπίθεσης είναι ακόμα μακρύς για τους εργαζόμενους. Προς το παρόν κάποια συνδικάτα κινούνται για μια συντονισμένη απεργία με θέμα το συνταξιοδοτικό στο τέλος Ιουνίου, αλλά αυτό δεν μοιάζει αρκετό.

Κι αν η εξέγερση είναι η γλώσσα αυτών που κανείς δεν τους ακούει, οι εργαζόμενοι της Βρετανίας πρέπει να συλλαβίσουν τις πρώτες λέξεις.
Μπορεί η 26η Μαρτίου να ήταν μία μέρα αισιοδοξίας για τις συλλογικές διεκδικήσεις, αλλά η επιτυχία τους έχει όνομα, λέγεται απεργία!