του Γιώργου Δελαστίκ
Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, γεμίζοντας στην Αθήνα το χώρο από τη ΓΣΕΕ μέχρι την πλατεία Συντάγματος.
Σχεδόν 200.000 ισπανοί εργαζόμενοι πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έγιναν σε μεγάλες ισπανικές πόλεις εναντίον της διακηρυχθείσης πρόθεσης της κυβέρνησης Θαπατέρο να αυξήσει από τα 65 στα 67 χρόνια το όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Αυτή την Παρασκευή σειρά έχουν οι Πορτογάλοι, καθώς οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται εναντίον της απόφασης της κυβέρνησης Σόκρατες να παγώσει τους μισθούς στο δημόσιο τομέα. Σιγά σιγά οι εργαζόμενοι της Ευρώπης αντιλαμβάνονται ότι η απάθειά τους μέχρι στιγμής έχει αποθρασύνει εντελώς το κεφάλαιο, το οποίο επιτίθεται τώρα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα για να πετύχει ένα «κοινωνικό 1989». Να καταλύσει δηλαδή κάθε εργατικό δικαίωμα που κατακτήθηκε με ανελέητους ταξικούς αγώνες και ποταμούς αίματος κατά τη διάρκεια ενός και πλέον αιώνα. Η εξάλειψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» περνάει από το επίπεδο της γεωπολιτικής στο επίπεδο της απόπειρας εξάλειψης των ιδεών για την οργάνωση της κοινωνίας που τόσο στρεβλά εξέφρασε. Οι αστοί θέλουν να σβήσουν από το μυαλό των εργαζομένων έννοιες όπως σύνταξη, πληρωμένες διακοπές, αξιοπρεπής μισθός κάθε μήνα, εργατικά δικαιώματα κ.λπ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια: Έχουμε μπροστά μας τη σκληρότερη ταξική σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας εδώ και έναν αιώνα.
Αυτοί είναι αποφασισμένοι να μη σταματήσουν πουθενά. Κυριολεκτικά πουθενά. Θα λιώσουν εκατομμύρια εργαζόμενους σαν σκουλίκια, αν δεν υπάρξει εκτεταμένη και βίαιη κοινωνική αντίδραση. Το μόνο που απασχολεί τον Παπανδρέου είναι αν θα κατορθώσει να μας οδηγήσει στο –υπό αμερικανικό έλεγχο– Διεθνές Νομισματικό Γραφείο για να μας γδάρει, όπως επιθυμεί διακαώς αυτός, ή αν θα επικρατήσουν εκείνοι οι κύκλοι της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της που έχουν συμφέρον τα κολοσσιαία κέρδη από την επιδιωκόμενη εξαθλίωση των ελλήνων εργαζομένων να τα προσποριστεί το γερμανικό Τέταρτο Ράιχ και οι υποτελείς του. Η γραμμή του Βερολίνου δεν αφήνει πάντως περιθώρια για αυταπάτες. Είναι μονοσήμαντη και δεν έχει φυσικά καμιά σχέση με τις ανοησίες περί ελλειμμάτων και δημόσιου χρέους: Πρέπει να φτωχύνουν πολύ όλοι οι πληθυσμοί των χωρών - μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο του ελληνικού, αλλά ακόμη και αυτού του γερμανικού! Η περίοδος που το κεφάλαιο καρπωνόταν την υπεραξία της εργατικής δύναμης και πλούτιζε ραγδαία, ρίχνοντας όμως και κάποια ψίχουλα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα έχει έρθει η ώρα της εκ νέου απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων, όχι μόνο της σχετικής.
Τα περί πολέμου ευρώ - δολαρίου, τα επιτόκια δανεισμού, τα περί ελλειμμάτων και δημόσιου χρέους πρέπει να αφήνουν εντελώς αδιάφορους τους εργαζόμενους επί της ουσίας. Οι εργαζόμενοι έχουν εντελώς άλλα ενδιαφέροντα και καθήκοντα, στα οποία πρέπει να επικεντρώσουν την προσοχή τους. Να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων με όλες τους τις δυνάμεις πρώτα πρώτα τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας. Να αντιδράσουν μέχρι θανάτου σε κάθε απόπειρα περικοπής των μισθών τους – ιδίως στην τεράστιας ψυχολογικής σημασίας απευθείας μείωση του μισθού. Να απαιτήσουν αυξήσεις στους μισθούς και ενσωμάτωση σε αυτούς όλων εκείνων των επιδομάτων που αντανακλούν εργασία και δεν συνιστούν εκμαυλιστικές παροχές για εικονικές δραστηριότητες. Καμιά «κατανόηση» των εργαζομένων σε αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης δεν πρέπει να υπάρξει. Βεβαίως και πρέπει να πληρώσουν επιτέλους φόρους οι μικροφοροφυγάδες, αλλά παράλληλα συνιστά μη ανεκτή πρόκληση να φορολογεί η κυβέρνηση τυπικά μόνο με 25% το μεγάλο κεφάλαιο των επιχειρήσεων και στην πράξη με 15% ή 10%, κάποιες φορές ακόμη και λιγότερο. Φυσικά και πρέπει να τελειώνει το προκλητικό καθεστώς νόμιμης φοροαπαλλαγής των βενζινάδικων ή των ταξιτζήδων, αλλά πριν από αυτό πρέπει να τελειώνει η γελοιότητα να πληρώνει φόρους κάτω από 20% το Χρηματιστήριο, ο Τιτάνας ή οι τράπεζες.
Όποιος εργαζόμενος νομίζει ότι έχει κοινά προβλήματα αυτός και το κεφάλαιο και πρέπει με κοινές θυσίες να σώσουν τη χώρα, είναι αφελής. Η βρετανική τράπεζα Royal Bank of Scotland παρουσίασε το 2009 κάπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιές, αλλά τα στελέχη της μοιράστηκαν... μπόνους 1,5 δισεκατομμυρίου ευρώ, παρόλο που διασώθηκε πέρυσι από την κυβέρνηση Μπράουν με λεφτά των βρετανών φορολογουμένων που ανέρχονται στο 80% του σημερινού κεφαλαίου της!
Αν τους αφήσουμε, θα μας λιώσουν!
