του Κώστα Μάρκου
Η πανεργατική γενική απεργία της 24ης Φλεβάρη αποτελεί τον πιο σημαντικό μέχρι τώρα σταθμό σε μια αναμέτρηση διαρκείας με την κυβέρνηση και τους εγχώριους και υπερεθνικούς συμμάχους της. Αποτελεί ένα βασικό δείκτη του επιπέδου της ταξικής πάλης και της δυναμικής των αντικειμενικών συσχετισμών σε μια κατάσταση όπου ο αντίπαλος διατηρεί την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων.
Το πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι η κεραυνοβόλα επίθεση της κυβέρνησης, της δεξιάς συμπολίτευσης, των ευρωενωσιακών γκαουλάιτερ, των «αγορών» και των μέσων ενημέρωσης σε εθνική, ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα, που στρέφονται με μανία κατά του μικρού αυτού λαού, απέτυχαν να συρρικνώσουν τις πρώτες ζώνες αντίστασης που εκδηλώθηκαν στις 17 Δεκέμβρη και 10 Φλεβάρη. Το αντίθετο. Από πλευράς γενικών επιπτώσεων, η απεργία πέτυχε το σκοπό της. Μπορεί να μην παρέλυσε, αλλά σίγουρα έπληξε την παραγωγή και την κρατική μηχανή. Έστειλε διεθνές μήνυμα. Η ζώνη αντίστασης διευρύνθηκε πέρα από την Αριστερά, σε ορισμένα εργατικά και λαϊκά στρώματα, αγγίζοντας τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Τόνωσε την αυτοπεποίθηση των πρωτοπόρων αγωνιστών. Ωστόσο, ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες παραμένουν ακόμη σε μια διαπραγμάτευση της στάσης τους. Ιδιαίτερα σημαντική πλευρά είναι ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, απομονώθηκαν σε σημαντικό βαθμό. Από τις μάζες που κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο –δεύτερος σημαντικός δείκτης–, μια μικρή μόνο μειοψηφία συμμετείχε στη συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως και στο μπλοκ τους, ενώ πολύ μαζικά ήταν το μπλοκ του Μουσείου και η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Πρόκειται για έκφραση βαθύτερων κοινωνικών πολιτικών διεργασιών στο εργατικό κίνημα. Εάν η Αριστερά και οι ταξικές πτέρυγες του εργατικού κινήματος καταφέρουν να οργανώσουν έμπρακτα ένα τρίτο μαζικό, ενωτικό και ταξικό ρεύμα - μέτωπο σωματείων, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών, σε συμμαχία ακόμα και με ορισμένες ομοσπονδίες και σε κοινή δράση με το ΠΑΜΕ και όχι κάτω από το καπέλο του, τότε μπορεί να ανατρέψει, όχι φυσικά σε μια μέρα, την κατάσταση στο εργατικό κίνημα. Και αυτός είναι όρος και προϋπόθεση για νικηφόρα αντίσταση, για ρήγματα και για την ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Εάν δεν το κατανοήσουν και δεν το καταφέρουν, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος για μαζική παράλυση.
Το πολύμορφο μπλοκ του Μουσείου είναι μεγάλη παρακαταθήκη, με σημαντικές αδυναμίες, όμως, που πρέπει να εντοπιστούν και να ξεπεραστούν.
Η πρώτη είναι ότι, επειδή αποτελούσε μια βασικά «αντί»-ΓΣΕΕ εκδήλωση, δεν είχε πολιτική συνοχή και ενιαία προοπτική. Κάτι που φάνηκε τόσο στις οργανωτικές αδυναμίες του, όσο και στα πολιτικά συνθήματα. Είχε περισσότερο από ποτέ αντι-ΕΕ συνθήματα, κάτι πρωτοφανές και πολύ θετικό. Όμως, η κύρια έλλειψη αφορούσε στον προσανατολισμό κατά της κυβέρνησης και της συμμαχίας με ΝΔ και ΛΑΟΣ, στο όνομα της πάλης κατά των «αγορών» ακόμη και του «αντικαπιταλισμού» ή του «αντικρατισμού». Για αυτό η πάλη πρέπει να προσανατολιστεί εναία στην τριπλή «οικονομική κατοχή» κυβέρνησης - ΝΔ - ΛΑΟΣ, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ.
Η δεύτερη αδυναμία ήταν ότι οι ταξικές πτέρυγες του εργατικού κινήματος δεν κατάφεραν να αποσπάσουν σημαντικά τμήματα της βάσης της ΠΑΣΚΕ, η ηγεσία της οποίας σαμπόταρε ανοιχτά την απεργία. Η ΠΑΣΚΕ πρέπει να πληρώσει ακριβά την ανοιχτή ταξική συνεργασία της, αναλόγως και η ΔΑΚΕ, με απαγκίστρωση τμημάτων τους. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει το ΠΑΜΕ, με την τακτική του. Φυσικά, μια μαζική απόσπαση δυνάμεων δεν είναι θέμα μιας μέρας, ούτε ζήτημα μιας κίνησης. Όμως, ο διεμβολισμός της ΠΑΣΚΕ, μέσω σωματείων και συνδικαλιστών που διαφωνούν με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΓΣΕΕ, η ενωτική, έξυπνη αλλά και ταξική τακτική απέναντί τους, η συμμετοχή τους σε ένα μέτωπο αγώνα με πυρήνα τα ταξικά σωματεία πρέπει να αποτελεί βασικό προσανατολισμό. Από αυτή τη σκοπιά, ο πρώτος αγωνιστικός ταξικός Συντονισμός των σωματείων είναι η πολυτιμότερη παρακαταθήκη από πιο στρατηγική σκοπιά. Οι αδυναμίες που είχε στη συγκέντρωση (όχι μεγαλύτερη διάκριση από τη ΓΣΕΕ, χωρίς μια ομιλία στο Μουσείο και χωρίς συγκροτημένο μπλοκ) μπορούν να ξεπεραστούν στις επόμενες μάχες. Διαμορφώνονται μαζικοί και πολιτικοί όροι για αυτό. Απαιτείται μεγαλύτερη τόλμη από τις δυνάμεις του νέου, ταξικού εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Τόλμη απαιτείται και από τις αντιφατικές δυνάμεις του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν στο Μουσείο. Τόλμη απαιτείται και από την ηγεσία και τη βάση του ΠΑΜΕ για μια σοβαρή κοινή δράση, που θα δώσει σπουδαία πνοή. Γενικότερα, η πολύμορφη αλλά σταθερή κοινή δράση όλης της Αριστεράς αποτελεί κρίσιμο όρο για μια νικηφόρα πορεία του εργατικού κινήματος. Αποτελεί μια γενική πολιτική πρόταση με στόχο τη μαζική λαϊκή αντίσταση και την ανατροπή του ΠΣΑ και της αστικής επίθεσης.
Από αυτή τη σκοπιά ο Συντονισμός αντιμετωπίζει την πρόκληση της μαζικοποίησής του με επιτροπές αγώνα και συνδικαλιστών που είναι μειοψηφίες στα σωματεία, την πρόκληση της πανελλαδικοποίησης, αλλά κυρίως ενός ανώτερου πολιτικού προσανατολισμού. Όλα αυτά θα έχουν μικρή επίδραση, εάν δεν συγκροτηθεί και οργανωτικά αυτοτελώς, εάν δεν αναλάβει δικές του πρωτοβουλίες,ώστε να γίνει πόλος συσπείρωσης και αγώνα.
Πολλά θα κριθούν στην προσπάθεια για συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων. Όλες οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και οι ταξικές δυνάμεις χρειάζεται να προσανατολισθούν σε αυτό. Αρκετοί κλάδοι και ομοσπονδίες είναι σε κίνηση (ΠΟΕ - ΟΤΑ, ΟΛΜΕ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ κ.λπ.), ενώ η ΑΔΕΔΥ προσανατολίζεται σε μια νέα απεργία, αντίθετα με τη ΓΣΕΕ που επικαλείται το... συνέδριό της. Στις 15-16 Μαρτίου διαμορφώνεται η επόμενη ημερομηνία σταθμός. Στο διάστημα αυτό θα κριθούν πολλά.
