Τι κάνουμε από δω και πέρα; Πώς θα κλιμακώσει την απάντησή του το εργατικό κίνημα και ο λαός μετά τη μεγάλη απεργία της 24/2;
Αυτό είναι το ερώτημα πολλών αγωνιστών, σε μια ιδιαίτερα σημαντική στροφή των εξελίξεων (για πολλούς ιστορική), και με τους επιτηρητές και τα μέτρα - σφαγείο εντός των τειχών. Η απάντηση δεν είναι εύκολη ούτε τυπική. Απαιτεί σοβαρή συλλογική συζήτηση αλλά και ταχύτητα στη δράση. Το σίγουρο είναι ότι η απεργία και οι διαδηλώσεις της Τετάρτης τόνωσαν την αυτοπεποίθηση, την αίσθηση «ότι μπορούμε», σε σημαντικά τμήματα του αγωνιζόμενου κόσμου. Και αυτό δεν έχει περάσει απαρατήρητο στα κυβερνητικά επιτελεία. Από την άλλη μεριά η κινητοποίηση της ευρύτερης πλειοψηφίας των εργαζομένων προσκρούει ακόμα σε σημαντικές δυσκολίες και πολυσύνθετα προβλήματα. Η σύγχυση για το χαρακτήρα των μέτρων, ο φόβος της χρεωκοπίας της χώρας, η τρομοκρατία της εργοδοσίας, τα οικονομικά προβλήματα και τα δάνεια, οι απολύσεις, η έλλειψη ή και η πλήρης απαξίωση των συνδικάτων σε αρκετούς χώρους δουλειάς είναι μερικές μόνο από τις δυσκολίες. Όμως η ολοκλήρωση και έμπρακτη εφαρμογή της αντεργατικής καταιγίδας, καθώς και η συνειδητοποίηση της μονιμότητάς της, φέρνει στην ημερήσια διάταξη την απρόβλεπτη όξυνση της κοινωνικής οργής και τη γρήγορη πολιτικοποίηση της δράσης των μαζών.
Η αντικαπιταλιστική πτέρυγα, οι αριστερές δυνάμεις, τα ταξικά συνδικάτα, το σύνολο των δυνάμεων που δίνουν τη μάχη πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο να καταφέρουν να δράσουν με μια νέα γεωμετρία και ενότητα ιδεολογικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής παρέμβασης, πρωτοφανούς ίσως για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. Που θα συνδυάζει τον ιδεολογικό εξοπλισμό και τη σκληρή διαπάλη για τη στήριξη της αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση (εντελώς απαραίτητη για να ωριμάσουν και να κινηθούν ευρύτερες εργατικές δυνάμεις), με την ανάδειξη των πολιτικών στόχων ανατροπής του ΠΣΑ, της ΕΕ - ΟΝΕ, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, με τη συνδικαλιστική οργάνωση των απεργιακών μαχών για την ανάσχεση των μέτρων και τη διεκδίκηση αιτημάτων που θα παίρνουν από τον πλούτο, και δεν θα υποτάσσονται στην οικονομική χούντα του «δεν υπάρχει σάλιο». Και όλα αυτά όχι από τα πάνω, σε κλειστές συναντήσεις πολιτικών πρωτοποριών, αλλά μέσα στους εργασιακούς χώρους, τα αμφιθέατρα και τις πλατείες, τώρα που η κουβέντα σε όλη την κοινωνία έχει μπει «στο ψητό».
Τρία ζητήματα είναι απαραίτητα: Πρώτο, η υποστήριξη της λογικής του ανένδοτου και συνεχώς κλιμακούμενου, με αποφασιστικές καμπές αγώνα. Δεν θα παιχτούν όλα σε μια ζαριά και μια στιγμή, δεν θα είναι όμως και μια ευθύγραμμη συνέχεια με τυπικές κινήσεις που μπορεί και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να τις υποδέχεται για να τις οδηγεί στην εκτόνωση.
Δεύτερο, η ποιοτική και πιο πλούσια (σε συνθήματα, προπαγάνδα, επιχειρήματα) ανάπτυξη και προβολή της αντιΕΕ, αντικυβερνητικής, γενικά αντισυστημικής, πάλης και προοπτικής. Οι εξελίξεις των ημερών επιβεβαιώνουν (με τη σκληρή επίθεση αλλά και τους ανταγωνισμούς των πάνω) ότι μόνο ένα αντικαπιταλιστικό πλαίσιο πάλης μπορεί να είναι ρεαλιστικό σήμερα, να ενώνει την τάξη, να πολιτικοποιεί τη δράση των μαζών, να δυσκολεύει την ηγεμονία και τις συμμαχίες του αντίπαλου. Πάνω σε αυτό θα αρθρώνονται και οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις και τα πολιτικά προγράμματα ανατροπής. Οι νέες αυταπάτες για αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα, δημοκρατικές ρυθμίσεις στην ΕΕ, η «κουτσή» πολιτικοποίηση για την οποία καλεί ο θλιβερός και εν πολλοίς απομονωμένος πρόεδρος της ΓΣΕΕ (πολιτική μάχη κατά των αγορών αλλά χωρίς κυβέρνηση, ΕΕ, Πρόγραμμα Σταθερότητας) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να... βγάλει λάδι το ΠΑΣΟΚ ή η αντικατάσταση των πολιτικών αιτημάτων από ριζοσπαστικά οικονομικά αιτήματα και ιδεολογικά μαθήματα, αποδυναμώνουν το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο και δεν οδηγούν πουθενά.
Tρίτο, η γραμμή της συγκρότησης στη βάση, μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συντονισμούς τους (που διαρκώς πληθαίνουν), τις επιτροπές αγώνα και τις συνελεύσεις. Που μπορούν άμεσα να εξελιχτούν σε πραγματικό κέντρο αγώνα με σημαντική επίδραση στην κατεύθυνση που θα πάρει η μαζική πάλη.
Για το άμεσο διάστημα χρειάζεται λοιπόν να οργανώσουμε: Τη συνέχιση και εντατικοποίηση της ιδεολογικής και πολιτικής καμπάνιας στους χώρους δουλειάς. Με πληθώρα δραστηριοτήτων, συζητήσεων, εκδηλώσεων. Το μπλοκάρισμα, τους αποκλεισμούς και τις διαδηλώσεις απέναντι στους κυβερνητικούς μηχανισμούς και τους ξένους ελεγκτές κάθε εβδομάδα, σε συνδυασμό με τις απεργιακές κινήσεις. Με επιδίωξη για ιδιαίτερη συμμετοχή των ανέργων, του κόσμου της περιπλάνησης, των απολυμένων. Την πρόταση για νέα 48ωρη πανεργατική απεργιακή κλιμάκωση στα μέσα Μάρτη, όπου θα ανακοινωθεί και το πακέτο μέτρων. Το συνέδριο της ΓΣΕΕ να γίνει βήμα αγώνα των «από κάτω» καταγγελίας του αστικοποιημένου συνδικαλισμού και όχι απεργοσπασίας με τη δικαιολογία της πραγματοποίησής του. Το συντονισμό σωματείων, ομοσπονδιών κ.λπ. για συντονισμένους και παρατεταμένους κλαδικούς αγώνες, ιδιαίτερα σε χώρους που είναι στο κέντρο της επίθεσης και των συνεπειών της κρίσης, και η συνδικαλιστική οργάνωση και εμπειρία πιο ισχυρή. Π.χ. στις κατασκευές με ενιαία δράση οικοδόμων και μισθωτών τεχνικών, στην υγεία (όπου η ανακοίνωση του πρωθυπουργού για μείωση κατά 1,4 δισ. των δαπανών για το ΕΣΥ, σημαίνει την οριστική κατάρρευση του συστήματος) με ενιαία δράση γιατρών, νοσηλευτών και λοιπών υγειονομικών ή στις ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα.
