του Παναγιώτη Λούβρου
Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε δύο περιστατικά έκδηλης καταπάτησης του πανεπιστημιακού ασύλου, τα οποία μας παρέχουν μια επαρκή εικόνα για τον τρόπο που θα επέμβει ή καλύτερα θα εφορμήσει πολεμικά στο άσυλο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι εταίροι της.
Αρχικά, η πρώτη καταπάτηση ελέω πρυτάνεως έγινε στο ΕΜΠ. Βράδυ Σαββάτου και ενώ στην Πολυτεχνειούπολη γίνονταν κάποια πάρτι, διαδόθηκε η φήμη ότι ομάδα ταραξιών εισήλθε στο χώρο του ασύλου, απείλησε τους φύλακες του ιδρύματος και προξένησε φθορές σε κτήρια στο κέντρο της Πολυτεχνειούπολης. Ο πρύτανης, Κ. Μουτζούρης, όπως αργότερα δήλωσε και στην εφημερίδα Τα Νέα, πήρε εσπευσμένα τηλέφωνο την υπουργό Παιδείας και ζήτησε πολιτική κάλυψη για την είσοδο της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο. Επόμενη κίνηση (χωρίς καν να συγκληθεί το Πρυτανικό Συμβούλιο, χωρίς καν να ενημερωθούν οι φοιτητικοί Σύλλογοι) ήταν η εισβολή της αστυνομίας (με πάνω από 30 μοτοσικλετιστές της διαβόητης πλέον ομάδας Δ), η οποία όχι μόνο έφτασε στο κέντρο της Πολυτεχνειούπολης αλλά προχώρησε και σε 30 (!) συλλήψεις. Οι συλλήψεις ήταν αυθαίρετες και αδικαιολόγητες, καθαρά τρομοκρατικές και κατασταλτικές, γι’ αυτό και όλοι όσοι πιάστηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στη Θεσσαλονίκη, από την άλλη, μετά τη μαζική απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης, με επουσιώδη αφορμή, οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν πάλι επιδρομή στο χώρο του ασύλου, παραμένοντας ώρα – τόσο εντός του ασύλου, όσο και περιμετρικά γύρω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Σε πολιτικό επίπεδο, τα περιστατικά αυτά είχαν την αποδοχή των μεγάλων κομμάτων με τον Α. Σαμαρά να δηλώνει ότι «στο ΕΜΠ εφαρμόστηκε ο νόμος» και την Α.Διαμαντοπούλου να συμπαρατάσσεται με τους χειρισμούς του πρύτανη, διαβεβαιώνοντας παράλληλα ότι το υπάρχον νομικό πλαίσιο είναι επαρκές για τη διαχείριση τέτοιων περιστατικών. Έτσι, έκδηλη γίνεται η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ για το ζήτημα του αντιδραστικού, χλευασμένου από την πανεπιστημιακή κοινότητα, Νόμου Πλαισίου: Όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνει καμιά αλλαγή προοδευτικού χαρακτήρα, όπως υποσχότανε προεκλογικά, αλλά θα προχωρήσει στη σκληρή και συντονισμένη προώθηση των πιο αντιδραστικών του διατάξεων (άσυλο, περικοπή συγγραμμάτων κ.ά.). Μάλιστα κάθε άλλο παρά τυχαίες μπορούν να θεωρηθούν και οι αυθαίρετες «πρωτοβουλίες» του πρύτανη στο ΕΜΠ αλλά και των αστυνομικών δυνάμεων στο ΑΠΘ αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι μια εβδομάδα πριν, η υπουργός Παιδείας εξέδωσε Προεδρικό Διάταγμα κατά το οποίο οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ υποχρεούταν να ορίζουν τους χώρους ασύλου εντός των ιδρυμάτων.
Φανερό είναι, λοιπόν, ότι ο κλοιός γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο στενεύει. Και αν τώρα οι αφορμές για την κατάλυση του είναι συγκαλυμμένες, ποινικού, φαινομενικά, χαρακτήρα σίγουρα δεν θα αργήσουν να έρθουν και οι ευθέως πολιτικές αιτίες – νωπές είναι άλλωστε οι μνήμες από την απαγόρευση εισόδου στους χώρους του ασύλου σε φοιτητές και εργαζόμενους που συμμετείχαν δυναμικά στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του ’09. Η βασική πολιτική αιτία είναι ότι οι δυνάμεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας καταλαβαίνουν ότι καιροί της κρίσης προμηνύουν μεγάλα ξεσπάσματα και ασίγαστους αγώνες. Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτέλεσε βασικό συστατικό του γονιδιώματος των ανατρεπτικών αγώνων που φόβισαν και κλόνισαν την κυρίαρχη πολιτική. Όχι μονάχα του φοιτητικού κινήματος αλλά ευρύτερα των λαϊκών, εργατικών αντιστάσεων που βρήκαν καταφύγιο στο άσυλο – τον Δεκέμβρη, μετά τις απεργίες και σε μια σειρά περιστάσεων. Κοντολογίς, το άσυλο αποτελεί βασική πτυχή οργάνωσης και σύνταξης αγώνων, άρα σε πολιτικές περιόδους όπως η παρούσα, ενοχλεί, πρέπει να απαξιωθεί και να καταργηθεί.
Πώς πρέπει τώρα το φοιτητικό αλλά και το λαϊκό κίνημα να δράσουν; Κατ’ αρχάς οφείλουν να διακηρύξουν περίτρανα τόσο στη κυβέρνηση και όσο στους πάσης φύσεως συμμάχους της ότι είναι εκείνοι που έχουν λόγο για το άσυλο, ότι μπορούν να περιφρουρούν τις φοιτητικές και λαϊκές κινητοποιήσεις. Στη συνέχεια, σε διάσταση από τα αντιδραστικά μονοπάτια που βαδίζει πλέον η ΠΟΣΔΕΠ, το κίνημα (μαζί οι φοιτητικοί σύλλογοι με τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο αλλά και με τα προοδευτικά τμήματα των μελών ΔΕΠ) θα πρέπει να ορθώσει μαχητικά μια ασπίδα υπεράσπισης του ασύλου –όχι στενά του πανεπιστημιακού αλλά του διευρυμένου κοινωνικού ασύλου– που σε καιρούς κρίσης έχουν ανάγκη νεολαία και εργαζόμενοι για να οργανώσουν συλλογικά την οργισμένη διάθεση τους για κινητοποίηση και αγώνα. Η αντίδραση των φοιτητών του Πολυτεχνείου στην παραβίαση του ασύλου, με κινητοποίηση ύστερα από πρωτοβουλία της ΕΑΑΚ, δείχνει ότι η επίθεση του συστήματος μπορεί να ανατραπεί.
