Του Γιώργου Παυλόπουλου
Στο απέναντι στρατόπεδο, κανείς δεν είναι απών από το προσκλητήριο που σήμανε η αστική τάξη. Για την ακρίβεια, κανείς δεν τόλμησε να απουσιάσει: συμπολίτευση και αντιπολίτευση, θεσμικοί παράγοντες και παρακρατικοί τρόφιμοι, αφεντικά και γραφειοκράτες συνδικαλιστές και φυσικά οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι και πριμαντόνες των ΜΜΕ, έχουν φορέσει το χακί και χτυπούν στον ίδιο ρυθμό τα τύμπανα του κοινωνικού πολέμου. Μας καλούν να στρατευτούμε δήθεν για το καλό του έθνους, όμως στην πραγματικότητα θέλουν να μας κάνουν λοβοτομή, ώστε να μην αντιδράσουμε όσο θα σκάβουν το λάκκο των εργαζομένων.
«Είναι θέμα τιμής για τη χώρα μας να διορθώσουμε μόνοι μας τα του οίκου μας», δήλωσε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου την Παρασκευή στη Βουλή, σαλπίζοντας παράλληλα το εμβατήριο της εθνικής ενότητας: «Θέλω να διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειες θα πιάσουν τόπο. Σας θέλουμε μαζί μας για την επίτευξη του στόχου. Κι όταν βγούμε από αυτήν την κρίση, θα βγούμε με το κεφάλι ψηλά».
Ο δε Α. Σαμαράς όχι απλώς δεν έχει διαφωνήσει στο κατ’ ελάχιστο με την ανάγκη εθνικής ενότητας, αλλά κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι υπονομεύει από την προσπάθεια. «Η κυβέρνηση διασπά το εσωτερικό μέτωπο με τις εξεταστικές επιτροπές και μετατρέπει μία συγκυρία όπου επιβάλλεται η μεγαλύτερη ενότητα σε περίοδο έντονων παραταξιακών συγκρούσεων», είχε πει το προηγούμενο Σάββατο μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Μόνο που ο πρόεδρος της ΝΔ είδε την εσωκομματική του αντίπαλο, Ντ. Μπακογιάννη, να τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα και να προσπαθεί να πλειοδοτήσει σε συναινετικές δηλώσεις για το καλό της χώρας!
Από κοντά και ο ένοικος του… ισογείου της πολυκατοικίας των αστικών κομμάτων εξουσίας, Γ. Καρατζαφέρης. «Όταν η πατρίδα μου βρίσκεται σε κίνδυνο, εγώ πρέπει να προσφέρω», δήλωνε προχθές από το βήμα της Βουλής, για να προσθέσει αμέσως μετά, απολογούμενος σε όσους τον κατηγορούν ότι εμφανίζεται παπανδρεϊκότερος του Παπανδρέου: «Δεν φταίω εγώ αν τα αυτιά του κ. Παπανδρέου είναι πιο ανοιχτά από εκείνα του κ. Καραμανλή».
Λίγες μέρες νωρίτερα, από τα Ιωάννινα, ο Κάρολος Παπούλιας είχε φροντίσει να επαναλάβει το μήνυμα ενότητας που είχε στείλει κατά την επανεκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας – αυτή τη φορά, πιο δυνατά και καθαρά, καθώς φαίνεται ότι η πρώτη του παρέμβαση δεν είχε πιάσει τόπο. «Θα τα δώσουμε όλοι και όλα για την πατρίδα» είπε. «Η ανάκληση των αγώνων και των θυσιών που απαιτήθηκαν για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία εξυπηρετεί μια βαθύτερη εθνική ανάγκη, ενισχύοντας το αίσθημα του πατριωτισμού που είναι πολύτιμο στις σημερινές περιστάσεις. Το αληθινό και πλήρες νόημα του πατριωτισμού έχει να κάνει με την επικράτηση του συλλογικού έναντι του ατομικού».
Με τα λόγια αυτά, ο κορυφαίος εκπρόσωπος του αστικού πολιτεύματος ταυτίστηκε πλήρως με τις θέσεις τις οποίες εξέφρασε μέσω της εφημερίδας Ποντιακή Γνώμη, ένας παλιός μας γνώριμος – ο πρώην πράκτορας της ΕΥΠ και εκ των πρωταγωνιστών της σκανδαλώδους σύλληψης του Α. Οτσαλάν, Σάββας Καλεντερίδης. «Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας –έγραψε– την επιστολή που έστειλε ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, όταν το έθνος ήρθε αντιμέτωπο με την επίθεση των Ιταλών στην Ήπειρο, καλώντας τους φυλακισμένους και κυνηγημένους από το καθεστώς συντρόφους του να συμπαραταχθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες και με το κράτος που τους είχε φυλακίσει για τις ιδέες τους και ζητώντας τους να πολεμήσουν με αυτοθυσία και πατριωτισμό. Κατά την άποψή μας –κατέληξε– οι στιγμές που περνάει η πατρίδα είναι οι κρισιμότερες μετά το 1923 και το 1940-’49 και απαιτείται εθνική πανστρατιά».
Ο Καλεντερίδης δεν παρέλειψε, μάλιστα, να καταγγείλει ανοιχτά τους απεργούς – όμως ο χειρισμός αυτού του θέματος, με βάση τον… καταμερισμό εργασίας, εκχωρήθηκε στα ΜΜΕ. «Όσο για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους (…) οφείλουν να αντιληφθούν ότι οι κινητοποιήσεις ή διεκδικήσεις, στις σημερινές συνθήκες, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα: η ανεργία εκτοξεύεται, η ανταγωνιστικότητα μειώνεται, η διαπραγματευτική θέση της χώρας εξασθενεί», έγραφαν στο κεντρικό τους άρθρο τα Νέα, στις 13 Φεβρουαρίου, ξεκαθαρίζοντάς μας ότι «οι θυσίες αποτελούν μονόδρομο, τον οποίο οφείλουμε όλοι να ακολουθήσουμε». «Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες και απεργίες αποτελούν αυτή την ώρα δράσεις που προκαλούν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν», σημείωνε και το Έθνος, στο δικό του κεντρικό άρθρο στις 16 του μήνα.
Μάταια προσπαθούν οι πασόκοι πρόεδροι των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να πείσουν την κυβέρνηση ότι μερικές ελεγχόμενες κινητοποιήσεις μπορεί και να της κάνουν καλό. Ιδού τι έγραφε στις 14 Φεβρουαρίου για τη στάση του Γ. Παναγόπουλου και του Σπ. Παπασπύρου, το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Βήματος, υπό τον τίτλο «Συνδικαλιστές σε απόγνωση»: «Από τη μία πλευρά, πρέπει να φροντίσουν ώστε να μην κατηγορηθούν για χλιαρές αντιδράσεις απέναντι στην κυβέρνηση και, από την άλλη, να αποτρέψουν τη δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου με εκρηκτικά χαρακτηριστικά».
Στο ίδιο ρεπορτάζ, φιλοξενούνται μάλιστα και δηλώσεις των δύο που δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για τις προθέσεις τους. «Εγώ ποτέ δεν έχω κρύψει την πολιτική μου ταυτότητα, να στηρίξω θέλω», είπε ο Παναγόπουλος, ο οποίος οδεύει προς το συνέδριο της ΓΣΕΕ στις 18 Μαρτίου. «Αν τα πράγματα ήταν ήρεμα και ωραία κι ερχόταν μια κυβέρνηση και ανακοίνωνε αυτά τα μέτρα, τότε και η στάση η δική μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Όμως, με μια τόσο δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση, τι να πω;», αναρωτήθηκε από την πλευρά του ο Παπασπύρος.
Ξεχάσαμε κανέναν; Μα φυσικά, τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Αυτές, δηλαδή, που συντονισμένα και μέσα από το σύνολο σχεδόν των εφημερίδων του Σαββατοκύριακου 6-7 Φεβρουαρίου, είχαν διαπιστώσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων τάσσεται υπέρ των σκληρών μέτρων που σχεδιάζει να πάρει η κυβέρνηση – για την ακρίβεια, απαντά πως τα θεωρεί «αναγκαία». Σε άλλη ερώτηση, βεβαίως, η πλειοψηφία τα χαρακτηρίζει ως «άδικα». Αν εδώ διακρίνετε μια λογική ανακολουθία και μια στατιστική λαθροχειρία, ασφαλώς και πέφτετε έξω…
Για όσους, μάλιστα, δεν πείστηκαν για την ανάγκη οι Έλληνες να γράψουν ενωμένοι μια νέα εποποιΐα στον πόλεμο κατά των κερδοσκόπων και των αγορών, ήρθε το κερασάκι στην τούρτα: Ας σηκώσουμε, λοιπόν, τα λάβαρα της εθνικής αντίστασης ενάντια στο σύγχρονο Ράιχ, της Μέρκελ και της Ντόιτσε Μπανκ, που τολμούν να μας προσβάλουν και να αμφισβητούν τα ιερά και όσιά μας και ας δείξουμε στους Γερμαναράδες τι εστί Έλληνας! Και ας ξεχάσουμε ότι ήταν η ίδια η ελληνική αστική τάξη που ζήτησε τη βοήθεια του Βερολίνου, της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών για να καταφέρει να αλλάξει ριζικά και υπέρ της τους κοινωνικούς συσχετισμούς στη χώρα, προσφέροντας φυσικά πολύτιμα ανταλλάγματα και μέρος της κυριαρχίας της – με την ελπίδα, μελλοντικά, να διαπραγματευτεί ξανά από καλύτερη θέση.
Αλήθεια, υπάρχει κοινός θνητός που μπορεί να αντέξει αυτόν τον πρωτοφανή καταιγισμό πυρών και να μην υποκύψει; Η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης έδειξε ότι ναι, μπορεί! Ο σκληρός και ανυποχώρητος αγώνας των εργαζομένων για τις απολύσεις στη ΜΕΤΚΑ του Βόλου δείχνει ότι ναι, μπορεί! Οι συζητήσεις και οι διεργασίες στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές διαμηνύουν προς κάθε κατεύθυνση ότι ναι, μπορεί!
«Τι πάει να πει “οι Έλληνες”; Δεν είναι το ίδιο πράγμα οι Έλληνες. Άλλο ο έλληνας εργάτης και άλλο ο έλληνας τραπεζίτης. Ούτε είναι το ίδιο πράγμα οι Γερμανοί. Άλλο ο Μαρξ, άλλο ο Χίτλερ. Όμως, είναι το ίδιο πράγμα ο έλληνας εργάτης και ο γερμανός εργάτης. Είναι το ίδιο πράγμα η ελληνική τράπεζα και η γερμανική τράπεζα», έγραψε με τον ξεχωριστό του τρόπο ο Στάθης στον Ναυτίλο, την Τετάρτη.
«Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα, αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα. Από τη μια, ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις 400 ευρώ, μισθοί 700 ευρώ, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,40 ευρώ, ο 14ος μισθός που κόβεται, η κατάργηση των συμβάσεων, φόβος και αγωνία για το αύριο. Κι από την άλλη, ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, γκόλντεν μπόις, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Μπέντλεϊ και θηριώδη Χάμερ, διαμάντια και τσάντες Λουί Βουιτόν και Χερμές, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και “καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες”, όπως λένε οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής».
Αυτά γράφει ο καλός σύντροφος Γιάννης Κυριακάκης. Και εδώ – χωρίς να παραγνωρίζουμε τις «ρωγμές» και αντιθέσεις που δημιουργούνται στους απέναντι και δίχως να διαγράφουμε την ύπαρξη και το ρόλο της εθνικής συνείδησης σε μεγάλα τμήματα του κόσμου της εργασίας – υπάρχει ένα καίριο ερώτημα, που τίθεται σε υπερθετικό βαθμό: Από το προσκλητήριο του δικού μας στρατοπέδου θα λείψει κανείς;
