ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Η κοινή πεποίθηση από όσους μίλησαν με πολύ κόσμο τελευταία, είναι ότι έχει διευρυνθεί και έχει βαθύνει ο κύκλος της καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, ότι η ιδιότυπη «χούντα» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ προκαλεί οργή και αγανάκτηση, αλλά ταυτόχρονα το ερώτημα του «εάν μπορούμε και πως να ανατρέψουμε την επίθεση;» μπαίνει όλο και πιο έντονα, καθώς οι μέχρι τώρα αντιδράσεις, η γραμμή και η πρακτική του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και της Αριστεράς, αποδείχθηκαν ποιοτικά ανεπαρκείς.
Και στο στρατόπεδο της κυβέρνησης όμως, και γενικότερα του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας, δεν ανοίγουν σαμπάνιες, παρά το γεγονός ότι κατάφεραν να περάσουν πρωτοφανή και τρομερά αντιδραστικά μέτρα, μέσα σε ένα εξάμηνο. Προσπαθούν να αξιοποιήσουν αυτό το νέο διάστημα αμηχανίας και κενού του κινήματος για να ολοκληρώσουν το αντεργατικό πακέτο, αλλά –τουλάχιστον οι πιο έμπειροι απ’ αυτούς- γνωρίζουν ότι βαδίζουν σε μια ναρκοπέδιο αγανάκτησης (όπου ίσως «μια σπίθα είναι αρκετή για να βάλει φωτιά στον κάμπο»), ότι έχουν συμπιέσει το ελατήριο τόσο πολύ, που όλο και πιο δύσκολα κρατιέται.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προσπαθεί να κινηθεί σε δύο αλληλένδετες κατευθύνσεις το αμέσως επόμενο διάστημα. Στο πρώτο επίπεδο προσπαθεί να διαμορφώσει ξανά όρους πολιτικοϊδεολογικής ηγεμονίας και ενσωμάτωσης των κοινωνικών αντιδράσεων. Έτσι, ξαναρχίζει η συζήτηση για τον ανασχηματισμό, με σκοπό να δημιουργηθούν αυταπάτες αναδόμησης (και ίσως αναπροσανατολισμού) της κυβερνητικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, το επιτελείο του Παπανδρέου ετοιμάζει μια παρέμβαση για την 3η Σεπτέμβρη (επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ), ένα πρόπλασμα ίσως της οποίας πήραμε από τη συνέντευξη – περιβόλι που έδωσε ο Γ. Παπανδρέου στην ιστοσελίδα της αμερικανικής Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ. Εκεί διακήρυξε την ανάγκη για ένα …τέταρτο δρόμο (αφού ο τρίτος δρόμος, τη σημαία του οποίου είχε σηκώσει το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄70, οδήγησε στη χρεοκοπία των εργαζομένων), ο οποίος θα «εξαρτάται από τους δημοκρατικούς θεσμούς, που θέτουν την παγκόσμια αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα». «Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση», είπε ο πρωθυπουργός που έχει παραδώσει τον ελληνικό λαό πειραματόζωο στην αφαίμαξη από τα ζόμπι του διεθνούς και ελληνικού κεφαλαίου. «Πολυμερείς οργανισμοί, όπως το G20 και ο ΟΗΕ, πρέπει να είναι πιο συμμετοχικοί και πιο αντιπροσωπευτικοί», είπε ο ΓΑΠ, στεκόμενος εντελώς αγνώμων απέναντι στο ΔΝΤ, το οποίο δεν ανέφερε καθόλου! Απεναντίας υπεραμύνθηκε της ευρωπαϊκής προοπτικής και του ευρώ, ενώ δήλωσε και πάλι σοσιαλιστής(!), αν και παραδέχθηκε ότι «είναι δύσκολο να επαναπροσδιορίσουμε το σοσιαλισμό σήμερα». Ξεκαθάρισε, ειδικά στο ευαίσθητο αμερικανικό κοινό, ότι «εμείς οι σοσιαλιστές πάντα αγωνιζόμασταν για τη δημοκρατία, τόσο ενάντια στους κομμουνιστές, όσο και τους συνταγματάρχες»! Βεβαίως, με τέτοιες αρλούμπες δύσκολα είναι να αποκτήσει νέα ιδεολογικοπολιτική αφετηρία το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Αλλά και το περιβόητο κοινωνικό πακέτο, που αφήνουν να εννοηθεί ότι θα ανακοινώσει ο Γ. Παπανδρέου στην ΔΕΘ, ψάχνουν να το βρουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής ξεκαθάρισε την Πέμπτη ότι «δεν θα πρέπει να περιμένουμε μια δέσμη μέτρων, υπό την έννοια ότι θα κάνουμε κάποιες παροχές, ή θα γίνουν κάποιες εξαγγελίες, όπως συνηθίζεται στην Έκθεση, οι οποίες πολλές φορές δεν υλοποιούνται κιόλας». Συμπλήρωσε ότι «μιλάμε για ένα κοινωνικό κράτος, στα πλαίσια βέβαια και στα περιθώρια που μας έχει αφήσει αυτή η κρίση», δηλαδή στα περιθώρια που (δεν) αφήνει το ασφυκτικό πλαίσιο του Μνημονίου. Άρα η «κοινωνική ατζέντα» είναι λευκή! Το πιο πιθανό είναι να περιλάβει τελικά ορισμένα μέτρα αναδιανομής του πλούτου μεταξύ φτωχών και …εξαθλιωμένων, χωρίς να επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός και χωρίς να πληγούν στο ελάχιστο τα αστικά συμφέροντα. Για παράδειγμα, να κόψουν το επίδομα στις τρίτεκνες οικογένειες με «ψηλά εισοδήματα» και να δώσουν μερικά ψίχουλα παραπάνω στις πολύ – πολύ φτωχές οικογένειες πολυτέκνων. Σοσιαλισμός στην πράξη…
Βεβαίως όλα αυτά μοιάζουν με ασπιρίνες για τον καρκίνο, την ώρα που η ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, η ανεργία απογειώνεται, η νέα φτώχεια εξαπλώνεται, οι εργαζόμενοι περιμένουν με αγωνία τον Σεπτέμβρη των απολύσεων και του κομμένου μισθού και ακόμα και τα μεσαία αυτοαπασχολούμενα στρώματα θα βρεθούν αντιμέτωπα με την κατάργηση των καθορισμένων ελαχίστων αμοιβών, έρμαια στις μεγάλες εταιρείες των κλάδων.
Την ίδια ώρα, ενώ η κυβέρνηση μοιράζει ιδεολογικά ναρκωτικά για αφελείς, προετοιμάζεται για το δεύτερο και πιο ουσιαστικό πεδίο, εκείνο της προώθησης του επόμενου κύματος αντεργατικής επίθεσης, έχοντας συνδιαμορφώσει με την τρόικα το αυστηρότατο πλαίσιο μέτρων για τους επόμενους μήνες. Η επιδρομή στις συγκοινωνίες, στον ΟΣΕ, στην ενέργεια, γενικά στις ιδιωτικοποιήσεις (ακόμα και στο νερό), στην ενοποίηση τραπεζών, στην εκπαίδευση (και με νέο νόμο πλαίσιο για τα πανεπιστήμια), μαζί με την εφαρμογή των ήδη υπεραντιδραστικών αποφασισμένων, δημιουργούν το πεδίο του κρίσιμου δεύτερου γύρου της αναμέτρησης.
Σε αυτήν την κρίσιμη αναμέτρηση οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να νικήσουν χωρίς αποφασιστικά βήματα για ένα νέο, ταξικά ανασυγκροτημένο, εργατικό κίνημα και για μια άλλη, αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική, Αριστερά. Αυτό είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά συμπεράσματα του πρώτου γύρου αυτής της συγκλονιστικής μάχης, που δεν θα αφήσει τίποτα στη θέση του.
