ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
Όπως γράφει ο Ντάνιελ Τέρενς στο AlterNet, που παρέχει «λινκς» που παραπέμπουν σε έγγραφα του FBI, η έρευνα για τον Ζιν ξεκίνησε το 1949, στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, όχι επειδή ο ιστορικός ήταν ύποπτος για εγκληματική δραστηριότητα, αλλά επειδή ο Ζιν επέκρινε τις παρακολουθήσεις πολιτών από το FBI, θεωρώντας τες παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων. Το FBI είχε καταγράψει την πολιτική δράση του Ζιν σε μετωπικές οργανώσεις που καθοδηγούνταν από κομμουνιστές και είχε λάβει εκθέσεις από πληροφοριοδότες του που υποστήριζαν ότι αυτός ήταν ενεργό μέλος του ΚΚ ΗΠΑ, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε όταν ανακρίθηκε από πράκτορες του FBI στη δεκαετία του ’50.
Στα τέλη του Ιουλίου, το FBI δημοσιοποίησε έναν ογκώδη φάκελο 243 σελίδων στις οποίες ο Ζιν χαρακτηρίζεται «ριζοσπάστης». Από τα σχετικά ντοκουμέντα προκύπτει ότι το FBI προσπάθησε να πετύχει την απόλυση του Ζιν από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνη όπου δίδασκε κατά τη δεκαετία του ’60. Στην έκθεση της μια «πηγή», δηλαδή ένας χαφιές του FBI, το οποίου το όνομα έχει σβηστεί, εκφράζει την οργή της επειδή σε μια δημόσια συγκέντρωση διαμαρτυρίας ο Ζιν είχε πει ότι η Αμερική είχε γίνει «αστυνομικό κράτος» και ότι οι διώξεις σε βάρος των Μαύρων Πανθήρων δημιουργούσαν «πολιτικούς κρατούμενους».
Στη συνέχεια, το τοπικό παράρτημα του FBI πληροφορούσε τα κεντρικά ότι ήταν πρόθυμο να βοηθήσει την «πηγή» στην εκστρατεία της για την απόλυση του Ζιν παρέχοντάς της στοιχεία σχετικά με τις αντιπολεμικές του δραστηριότητες, ώστε να τα χρησιμοποιήσει σε βάρος του. Προφανώς, η προστατευόμενη ακόμα και σήμερα «πηγή» ήταν κάποιος καθηγητής ή παράγοντας του πανεπιστημίου...
Επισήμως, οι έρευνες του FBI για τον Ζιν σταμάτησαν οριστικά το 1974, ενώ ο ιστορικός και ακτιβιστής δεν έπαψε, μέχρι το τέλος της ζωής του, να καταγγέλλει το FBI και να υποστηρίζει ότι η καλύτερη άμυνα απέναντί του είναι η αντεπίθεση και η αποκάλυψη των στόχων και των μεθόδων του.
Το FBI φακέλωνε τον Τζον Λένον, θα άφηνε ήσυχο τον Ζιν; σκέφτεται κανείς...
Ο Ζιν δεν έχασε την πανεπιστημιακή του έδρα, όμως την ίδια εποχή που κάποιοι προσπαθούσαν να τον ξηλώσουν, ένας άλλος λαμπρός ιστορικός, στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, έχανε την ευκαιρία να διδάξει στο πανεπιστήμιο, αλλά και να ολοκληρώσει το έργο του. Το 1963 το Πανεπιστήμιο του Σάσεξ στην Αγγλία πρόσφερε στον Ισαάκ Ντόιτσερ τη θέση του καθηγητή και του υπεύθυνου του τμήματος Σοβιετικών Σπουδών. Ο Ντόιτσερ ήταν μαρξιστής, πολύ γνωστός συγγραφέας μιας βιογραφίας του Τρότσκι, που σήμερα θεωρείται κλασική, και βαθύς γνώστης της ρωσικής κοινωνίας.
Ωστόσο, η προσφορά αποσύρθηκε με παρέμβαση του Ιζάια Μπερλίν, μέλους της πρυτανείας του πανεπιστημίου, ο οποίος είχε συμβουλέψει εμπιστευτικά τον αντιπρύτανη να κάνει πίσω γιατί ο Ντόιτσερ, ως συνειδητός μαρξιστής «υποτάσσει το ακαδημαϊκό λειτούργημα στην ιδεολογία». Την πληροφορία αυτή παραθέτει ο Μάικλ Ιγκνάτιεφ, ο συγγραφέας της βιογραφίας του Μπερλίν η οποία εκδόθηκε το 1999, όχι όμως για να «καρφώσει» τον Μπερλίν, αλλά για να τον εκθειάσει! Ο Ιγκνάτιεφ υπερασπίζεται την ύπουλη (και όχι δημόσια) παρέμβαση του Μπέρι, χαρακτηρίζοντάς τη «δικαιολογημένη εφαρμογή των προτύπων της φιλελεύθερης ανοχής σε ένα πανεπιστήμιο, αφού δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε στους μαρξιστές την αντικειμενική διδασκαλία των μη μαρξιστικών ιδεών».
