ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΣΙΤΑΣ
Αύγουστος μήνας των σταφυλιών, ο μήνας της αμεριμνησίας, το φευγιό από την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Απλώνεται κουβάρι ο λογισμός να λύσει κόμπους, γρίφους, αναμετρώντας το είναι με το άπλωμα της θάλασσας. Εκεί που βλέπεις στο βάθος του ορίζοντα να αργοσαλεύει καράβι, να σε παίρνει μαζί του στο ταξίδι. Να ξεφύγεις από τη μιζέρια που σε προσδένει μια ανίερη εξουσία, που μονά ζυγά δικά της. Κοιτάζεις τ’ αστέρια το βράδυ, σ’ έναν ουρανό αμόλυντο και λες: δικά μου τα όνειρα και η ζωή, κανείς δεν μπορεί να τα κλέψει, και τα μετράς ένα – ένα και ξεχνιέσαι στον κόσμο των παραμυθιών. Κάπως έτσι περνούσαν οι Αύγουστοι στη ζωή μας μέχρι τώρα.
Όμως ο φετινός, μίζερος, μετράς τα λεφτά του ιδρώτα σου και τα βρίσκεις λειψά και αισθάνεσαι άβολα. Ξέρεις ότι σε έχουν κλέψει ξεδιάντροπα ξανά και θέλουν να σου τα πάρουν όλα, όσα με τόσους αγώνες και αίμα είναι κατακτημένα και η σκέψη γίνεται οργή. Ένας αλλιώτικος Αύγουστος ο φετινός. Τα πανηγύρια λες και σιώπησαν, η ραστώνη μετατράπηκε ξαφνικά σε απορία στα βλέμματα των παιδιών, αφού δεν αντάμωσαν με τους περσινούς τους φίλους στην παραλία. Ξέρεις ότι το καράβι ξεμακραίνει και δεν θα σε πάρει μαζί του στο όνειρο, πρέπει να κολυμπήσεις στα πολύ βαθιά για να το φτάσεις κι αυτό όλο ξεμακραίνει. Τι περιμένουμε απ’ το φθινόπωρο, τα σταφύλια πικρά και τα σύκα λες και μαράθηκαν από μια αόρατη όξινη βροχή. Η θάλασσα όλο να ψιθυρίζει μυστικά τραγούδια, οι γλάροι πετούν χαμηλά και ένα άλλο φθινόπωρο θαρρείς κοντοζυγώνει. Εκεί που θα σε προσκαλέσει ο δρόμος της μεγάλης πολιτείας, να σου φανερώσει και αυτός τα μυστικά της ζωής. Μήπως και ο δρόμος καμιά φορά δεν μοιάζει με τη μεγάλη θάλασσα; Προβάλλονται εκεί τα μεγάλα όνειρα της ζωής. «Όποιος ξέρει από θάλασσα πέφτει στα βαθιά και κολυμπά» που λέει και ο ποιητής.
Ένα φθινόπωρο αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα ξεπροβάλει. Εν αναμονή των μεγάλων γεγονότων. Αν οι δρόμοι γίνουν θάλασσες τρικυμισμένες, υπάρχει ελπίς να γίνει η ζωή μήνας Αύγουστος, μήνας των φεγγαριών και της ποίησης, αλλά σήμερα, πού καιρός για την άλλη αίσθηση. Εμείς όμως, επιμένουμε ποιητικά, γιατί του Αύγουστου, τού πρέπει η ποίηση.
«Κοιτάζω το βάθος της θάλασσας βάζοντας το χέρι αντήλιο, το αλφάδι του ορίζοντα κλέβει το φως από τα μάτια. Τα κίτρινα φύλλα προστάζουν προσήλωση στη σιωπή.
Ώρα δώδεκα το μεσημέρι χαράζει το φως την πέτρα. Λεπίδι ακονίζεται το σκληρό τοπίο. O ορίζοντας στην άχλη του φωτός.
Δέντρα γυρτά να ξεδιψάσουν στις γούρνες, εκεί που λιποθυμά η αίσθηση, τα μεσημέρια της προσμονής των ερώτων, τα μεσημέρια της υπομονήςŸ Οι στέρνες άδειες, τα ψάρια νεκρά, τα πηγάδια ξερά. Που να βρεις ταξίδι στο έκπτωτο των αντιφατικών λογισμών, στην άμπωτη των αισθήσεων... Να αλλάξω τη σκέψη, ότι μου απόμεινε, να αλλάξω τη ζωή. Ιδού λοιπόν το μεγάλο πήδημα της εξέγερσης, το σάλτο μορτάλε στην ιστορία.Ÿ
Χαμένος στη δύνη των συναισθημάτων, προσπερνάς στο διάβα σου το άλικο αίμα που στάζει από τις φλέβες του μεσημεριού και ψάχνεις το τετράφυλλο τριφύλλι να σου χαρίσει ο καιρός.
Σκέφτομαι ότι δεν έκανα, ότι φοβήθηκα να κάνω. Χρώμα των σταφυλιών βάφει την ύπαρξη και στάζει μπρούσκο στην πίκρα της υπομονής. Ανάμεσα σε δυο στιγμές, μια νότα που επαναστατεί, διαβατάρικο πουλί να χαθεί στο διηνεκές του κόσμου.
Αφουγκράζομαι τον χτύπο της καρδιάς, τον άνεμο στη φυλλωσιά των δέντρων, το κύμα στ’ ακροθαλάσσι, για όλα τα χαμένα απομεσήμερα, για όλη τη στάχτη στα τοπία. Οι μολότοφ της ύπαρξης, της σκέψης, σε κενό αέρος. Ιδού λοιπόν το μεγάλο πήδημα της εξέγερσης, το σάλτο μορτάλε στην ιστορίαŸ»
