Το Βέλγιο, η έδρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η χώρα που συμβολικά αποτελεί την «καρδιά» της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στο ενδεχόμενο διάσπασής του.
Μετά την κατάρρευση της προηγούμενης κυβέρνησης, λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί την έξαρση των εθνικιστικών τάσεων, που ανέδειξε η οικονομική κρίση, το ζήτημα της διάλυσης της χώρας, βρέθηκε στο επίκεντρο της προεκλογικής μάχης. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της περασμένης Κυριακής αποδεικνύει ότι η χώρα εισέρχεται σε βαθύτερη κοινωνική και πολιτική κρίση, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία του Βελγίου, που ιδρύθηκε το 1830, ήρθε πρώτο το φλαμανδικό κόμμα, το οποίο προεκλογικά τάχθηκε υπέρ της διάσπασης σε δύο ανεξάρτητα κράτη: την ολλανδόφωνη Φλάνδρα στο βόρειο τμήμα και τη γαλλόφωνη Βαλονία στο νότιο.
Η αποσχιστική Νέα Φλαμανδική Συμμαχία (NVA) συγκέντρωσε 27 από τις συνολικά 150 έδρες του Κοινοβουλίου, από μόλις 8 που είχε πάρει στις εκλογές του 2007. Δεύτερο, με μία έδρα διαφορά από το δεξιό NVA, αναδείχτηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα των γαλλόφωνων Βαλόνων με 26 έδρες, το οποίο ενισχύθηκε σοβαρά και αυτό αυξάνοντας τις έδρες του σε 26 από 20 που είχε πάρει το 2007. Ο επικεφαλής του NVA, Μπαρτ ντε Βέβερ, μετά τις εκλογές απηύθυνε κάλεσμα για «αλλαγή» με μία μεταρρύθμιση που θα δώσει αυξημένη αυτονομία στη Φλάνδρα τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στον κοινωνικό, προσθέτοντας πως η ανεξαρτησία δεν είναι κάτι άμεσο. Ο πολύ δεξιός Ντε Βέφερ, που από τηλεοράσεως έχει παρομοιάσει τους βαλόνους συμπατριώτες του με... μαροκινούς και τούρκους μετανάστες, τάσσεται υπέρ μιας «βελούδινης» διάλυσης του Βελγίου, περνώντας εν ανάγκη πρώτα από μια φάση μετατροπής του σε χαλαρή συνομοσπονδία τύπου Ελβετίας.
Όπως έχει προκύψει η κατανομή των εδρών των 12 συνολικά κομμάτων που μπήκαν στο κοινοβούλιο (7 φλαμανδικά και 5 βαλονικά), χρειάζεται τουλάχιστον τέσσερα από αυτά να συνασπιστούν για να συγκεντρώσουν τις 76 έδρες που δίνουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι, δεν αποκλείεται να δούμε ακόμη και κάποιον ετερόκλητο κυβερνητικό συνασπισμό των βαλόνων και φλαμανδών σοσιαλιστών με τους δεξιούς και ακροδεξιούς φλαμανδούς αποσχιστικούς. Ο Ντε Βέφερ δήλωσε ότι δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός του ενιαίου Βελγίου, αλλά δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τους βαλόνους σοσιαλιστές και μάλιστα να ψηφίσει για πρωθυπουργό τον ηγέτη τους, αν αυτός συμφωνήσει σε πρόγραμμα μεταφοράς περισσότερων εξουσιών στη Φλάνδρα.
