Στις 5 Μάη το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης -ΕΕ - ΔΝΤ ράγισε. Στο κρίσιμο δεκαήμερο που έρχεται η αντεργατική πολιτική μπορεί να θρυμματιστεί.
Μιχάλης Ρίζος
Πράγματι η λαϊκή οργή, που μήνες τώρα ξεχειλίζει από κάθε πόρο της κοινωνίας, ίσως γίνει ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, που θα διαλύσει το μνημόνιο και τον εργασιακό μεσαίωνα, στο βαθμό που συγκροτείται σε πολιτικό κίνημα ανατροπής. Το νομοσχέδιο σφαγή για την κοινωνική ασφάλιση και το προεδρικό διάταγμα εφιάλτης για εργασιακές σχέσεις δουλείας μπορεί να γίνουν η αρχή του τέλους της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το δίδυμο αυτό αντιδραστικό πακέτο, ορόσημο καταπάτησης κατακτήσεων του 1900 για την εργατική τάξη, είναι ίσως η ευκαιρία των πληβείων του 21ου αιώνα, της σύγχρονης γενιάς των 500 ευρώ, των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και απολυμένων για να αναμετρηθούν με την ιστορική αναγκαιότητα της εποχής: Ή θα πάμε ολοταχώς στη μαζική υποταγή του λαού και του κινήματος ή θα τους ανατρέψουμε, τους πάντες και τα πάντα (την κυβέρνηση, το μνημόνιο, την ΕΕ, το πολιτικό σύστημα), για να (ξανα)πάρουμε από το κεφάλαιο όλο το καρβέλι του γιγάντιου πλούτου που παράγουμε, και που στις συνθήκες της κρίσης ως δια μαγείας εξαφανίζεται στις σκοτεινές διαδρομές των CDS, των σπρεντς και των οίκων αξιολόγησης. Οι μέρες που ακολουθούν είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Δύο 24ωρες απεργίες, πολλές κλαδικές και επιχειρησιακές κινητοποιήσεις, περικύκλωση της Βουλής, μπλοκαρίσματα και καταλήψεις, η κυβέρνηση μπορεί να πάθει πραγματικό μπλακ άουτ.Εξάλλου είναι σε δύσκολη θέση. Όλα τα επιχειρήματα με τα οποία διατηρούσε τη σχετική πολιτική ηγεμονία και ανοχή του λαού έχουν πλέον καταβαραθρωθεί. Η απελευθέρωση των απολύσεων, η παράταση του εργάσιμου βίου, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτερου μισθού αποκαλύπτουν σε όλους ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ρουσφέτια και οŸ Μαντέλης. Αλλά η βουτιά στην εκμετάλλευση, το βίαιο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, το τσάκισμα των σωματείων και της εργατικής συλλογικότητας. Αυτός είναι ο μονόδρομος του κεφαλαίου για ναŸ σωθεί από την κρίση. Τα δάκρυα του Λοβέρδου και ο πόνος του πρωθυπουργού εξοργίζουν παρά πείθουν. Και οι όποιες εφεδρείες προσφέρονται δεξιά και αριστερά της, μπορεί να αποδειχτούν γρήγορα καμένα χαρτιά για τους επίδοξους δωρητές σώματος κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων. Από την άλλη μεριά, παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της γραφειοκρατίας ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και του σκληρού πυρήνα της ΠΑΣΚΕ για «ελεγχόμενη αποκλιμάκωση», με την ηρωική προσφυγή σταŸ ευρωπαϊκά δικαστήρια και την προσπάθεια μετάθεσης των απεργιών στα αυγουστιάτικα μπάνια, τα σχέδιά τους δεν περνούν. Η διάθεση του κόσμου για αγώνα δεν έχει κοπάσει, ούτε εκτονώνεται εύκολα, όπως δείχνουν αρκετά παραδείγματα πολυήμερων απεργιών και άλλων μορφών εργατικής απειθαρχίας στις μεταφορές και το μετρό, την υγεία, τους ναυτεργάτες, το χώρο των ΜΜΕ, την εκπαίδευση, την ξυλοβιομηχανία Σέλμαν κ.λπ. Αγώνες με έντονο το στοιχείο της οργάνωσης στη βάση, του οριζόντιου συντονισμού και αλληλεγγύης, και με την τρανταχτή απουσία των τριτοβάθμιων οργανώσεων και των περισσότερων εργατικών κέντρων. Ενώ όλο και πληθαίνουν περιπτώσεις ανοιχτής διαφοροποίησης στελεχών των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε κατεύθυνση αγωνιστικής ταξικής ενότητας. Το ζητούμενο είναι η αγωνιστική κινητοποίηση και άλλων μεγάλων εφεδρειών, ταυτόχρονα με την πολιτικοποίηση της πάλης. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ανεβάσουν και άλλες ταχύτητες. Να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν πιο αποφασιστικά τις νέες τάσεις του κινήματος που αναδύονται. Σε ποια κατεύθυνση;Δεν αρκεί το «Όχι» στα μέτρα (ποια εξάλλου να πρωτοπαλέψει κανείς;). Χρειάζεται οριστικό διαζύγιο από τον οικονομισμό και τον ιδεολογισμό, που χαρίζει τελικά την πολιτικοποίηση της πάλης στον αντίπαλο. Με αγώνα για απόκρουση και ανατροπή του (υπερδεκαετούς) αντιδραστικού προγράμματος ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ - ΕΕ. Για να πέσει η κυβέρνηση με την πάλη του μαζικού κινήματος. Για να διεκδικήσουν οι απεργιακοί αγώνες την υπεράσπιση της εργασίας και την απαγόρευση των απολύσεων. Τη ριζική αναδιανομή του πλούτου, του χρόνου εργασίας και ασφάλισης υπέρ των μισθών και των συντάξεων και σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου. Την εθνικοποίηση των τραπεζών, καθώς και των κλάδων στρατηγικής σημασίας, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Την παύση πληρωμών του χρέους στις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τα ιμπεριαλιστικά κράτη. Την ανυπακοή στις παλιές και νέες Συμφωνίες της ΕΕ, την άμεση έξοδο από ΟΝΕ - ευρώ, με στόχο τη συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ.Με οργάνωση του κινήματος και συντονισμό στη βάση, μέσα από τη διεύρυνση του συντονισμού των σωματείων και των επιτροπών αγώνα. Με κοινή δράση για την πολιτική ενίσχυση του εργατικού - λαϊκού μαζικού κινήματος και όχι την εκλογική ενίσχυση του (όποιου) κόμματος μέσω του ενδοαριστερού εμφυλίου ή της ενότητας στα ελάχιστα σημεία χωρίς μέτωπο κατά της ΕΕ και του ιμπεριαλιστικού χρέους. Παρά τη στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης, που για μια ακόμη φορά στηρίζει την πλειοψηφία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για να μην προκηρυχτεί απεργία τη μέρα κατάθεσης του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου και του ΠΑΜΕ που θεωρεί ιδιοκτησία του την απεργία και αρνείται κάθε συνάντηση για συντονισμό των απεργιακών μαχών από τα σωματεία και τις συνελεύσεις. Με μορφές πάλης και όργανα εργατικής πολιτικής που όχι μόνο θα αντιστέκονται στην επίθεση, αλλά θα γίνονται ικανά και να «διευθύνουν», να συμβάλουν σε μια «βουλή των κάτω». Με τη βία του μαζικού κινήματος και όχι την τυφλή της εκδοχή. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η πρωτοβουλία του Συντονισμού των σωματείων και άλλων φορέων κατά της καταστολής στις διαδηλώσεις και γενικά. Σε συμμαχία με την ταξική διανόηση, για ένα πρόγραμμα εργατικής αντικαπιταλιστικής διεξόδου, που θα γίνει υπόθεση της πάλης των εργαζομένων. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί πραγματικά να κερδίσει.
