ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ*
Κανείς δεν μπορεί πια να αμφισβητήσει το βαθιά δομικό χαρακτήρα του διεθνούς καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού συστήματος στις μέρες μας.
«Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ» εθνικοί και διεθνείς εκπρόσωποι του κεφαλαίου, έχουν εξαπολύσει μιαν ολομέτωπη επίθεση για την ισοπέδωση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των λαών εδώ και πάνω από έναν αιώνα, για την ενίσχυση και διάσωση των κυρίαρχων χρηματο-πιστωτικών επιχειρήσεων και πολυεθνικών της βιομηχανίας, για την ανόρθωση των κερδών τους με πρωτοφανή βαρβαρότητα σε βάρος της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας. Εγκυμονούνται έτσι εξαιρετικά αντιδραστικές εξελίξεις αλλά και νέες δυνατότητες για την αφύπνιση και τους επαναστατικούς αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών.Μια ιστορική περίοδος σαν τη σημερινή δεν χαρακτηρίζεται μόνο απ’ την απαξίωση κυρίαρχων αστικών αντιλήψεων (κεϋνσιανισμός - νεοφιλελευθερισμός κ.λπ.) , αλλά συνοδεύεται και από τη χρεοκοπία των ρευμάτων εκείνων της Αριστεράς που σε συνθήκες σχετικής άνθισης του καπιταλισμού είχαν υποκύψει στον οπορτουνισμό και είχαν εγκαταλείψει τον επαναστατικό δρόμο. Με τη διάβρωση - ανατροπή της εργατικής εξουσίας και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, με τον πραξικοπηματισμό ενός εκφυλισμένου διεθνούς κέντρου που επέβαλε την επιλογή του «ειρηνικού περάσματος» και του «κοινοβουλευτικού δρόμου» βυθίζοντας στην πολυδιάσπαση και την κρίση επαναστατικά κινήματα, με τις θεωρίες τέλος για ένα «Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» χωρίς επανάσταση αλλά με «διαρθρωτικές αλλαγές» στο έδαφος του καπιταλισμού, που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Φέρνοντας την κύρια ευθύνη για τους αλλεπάλληλους προδοτικούς συμβιβασμούς, τις ήττες, τις διασπάσεις και τη συρρίκνωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, τα ρεύματα αυτά, δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στο κυρίαρχο και καθοριστικό σημερινό αίτημα της αποκατάστασης της ταξικής και αγωνιστικής ενότητας της τάξης, αν δεν απαλλαγούν από τα κακόφημα και απωθητικά προπατορικά τους αμαρτήματα.Αντίστοιχα στη χώρα μας, που έχει αναδειχθεί σε αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, η απόρριψη και οργή που ξεσηκώνει η κατοχή ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τα επαναλαμβανόμενα μαχητικά και αγωνιστικά ξεσπάσματα των εργαζόμενων απαιτούν συνολικότερες αλλαγές και μέσα στο χώρο της Αριστεράς για να αποκτήσουν διέξοδο και προοπτική. Δεν πείθουν προτάσεις που συγκαλύπτουν την ιμπεριαλιστική ΕΕ, προτείνουν με αχαρακτήριστη επιπολαιότητα την «επανίδρυση» της «οικονομικής και πολιτικής αρχιτεκτονικής» της, ζητούν «μεταρρύθμιση και ανασυγκρότηση» και όχι ανατροπή του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, για να αποδειχτούν ανίκανες να διασφαλίσουν την «ενότητα» κι αυτών ακόμα των δυνάμεων που είχαν αρχικά προσεγγίσει με τις ενωτικές τους επαγγελίες. Έρχονται σε σύγκρουση με την αδυναμία οποιασδήποτε ουσιαστικής αυτοκριτικής εκείνων που υποστήριζαν τα εκφυλισμένα πρότυπα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για τη μακρόχρονη δεξιά πορεία τους, για τις επιφανειακές σημερινές αριστερές «κορόνες» τους, που αντί για κάποιο συγκεκριμένο επαναστατικό πρόγραμμα πάλης, συνοδεύονται από τη διαρκή υπονόμευση και υποτίμηση της αγωνιστικής ενότητας των εργαζόμενων, απ’ το σεχταρισμό, το λεγκαλισμό, τη σκέτη ψηφοθηρία.Το κυρίαρχο αίτημα της ενότητας της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, η ενότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των αγωνιστών της Αριστεράς και κάθε ανθρώπου που συνειδητοποιείται ταξικά, προϋποθέτει σήμερα την ανάδειξη στόχων που να οριοθετούνται με σαφήνεια απέναντι στις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, απαιτεί τη συγκρότηση, ενίσχυση και ενωτική παρέμβαση ενός επαναστατικού πόλου μέσα στο εργατικό και λαϊκό μας κίνημα. Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν παρά τις αδυναμίες και ανωριμότητες, παρά τα αριστερά (και δεξιά) τους λάθη, ανάμεσα σ’ εκείνους τους αγωνιστές που πρωτοστάτησαν εδώ και δεκαετίες ενάντια στον ρεφορμιστικό εκφυλισμό της Αριστεράς, στη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, στους ανατρεπτικούς εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες της μεταπολίτευσης, στη ρήξη με τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη, στην πάλη για ένα ανεξάρτητο ταξικό συνδικαλισμό, στους αγώνες της νεολαίας για το άρθρο 16, στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καρπός μακρόχρονων προσπαθειών αυτών των δυνάμεων, έχει σαν στόχο της να συσπειρώσει τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια των εργαζόμενων, όχι για να γράψει κάποιο «Κ» κεφαλαίο σνομπάροντας όλους τους υπόλοιπους, αλλά για να εφαρμόσει τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κατεύθυνση στις σημερινές συνθήκες. Η προγραμματική της πρόταση δεν περιορίζεται σ’ ένα γενικόλογο επαναστατικό βερμπαλισμό, χαρακτηρίζεται ήδη αλλά και πρέπει ακόμα πιο βαθιά να επιδιώξει να συλλάβει και να εκφράσει «το εθνικά ειδικό του συγκεκριμένου τρόπου με τον οποίο κάθε χώρα αντιμετωπίζει τη λύση του ενιαίου διεθνούς καθήκοντοςŸ», την «εξεύρεση της μορφής για το πέρασμα ή για το πλησίασμα στην προλεταριακή επανάσταση» (Λένιν: Ο Αριστερισμός).Προϋπόθεση βέβαια για όλα αυτά είναι να μην περιοριστεί σε διακηρύξεις. Στην πρώτη γραμμή κάθε ενωτικής αγωνιστικής προσπάθειας να προωθήσει μεθοδευμένα την οργανωτική της συγκρότηση. Να ξεπεράσει φόβους και αναστολές, να εντάξει αγωνιστές στις γραμμές της. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αλλάξει συσχετισμούς, να προωθήσει αξιόπιστα και αποτελεσματικά και τη μεγάλη ενότητα της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας.
*στέλεχος του ΕΚΚΕ
