Οι ημέρες δεν έχουν δόξα.
Θανάσης Σκαμνάκης
Εκτός από την υποδοχή ενός ράθυμου καλοκαιριού –η μνήμη του νερού, το σώμα του ήλιου στη γοητεία της άμμου και στη θέωση του κορμιού, οι μικρές ριπίδες της δροσιάς, η ακαταμάχητη αρμύρα, η ανακάλυψη, κάθε φορά η ίδια, πως η ζωή δεν είναι να κυνηγάς επιτυχίες, αλλά μπορεί να είναι και μια σκιά δίπλα στο νερό– μας βομβαρδίζουν αιματηρές πληροφορίες μέτρων, μας ανακουφίζουν μερικές ειδήσεις αντιστάσεων στην Ευρώπη και μας τσακίζουν τα επαναλαμβάνοντα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας, που εξηγούν όσα δεν μπορούμε και δεν εννοούμε οι Έλληνες να καταλάβουμε. Αλλά και το Μουντιάλ μια έλλειψη είναι. Καμιά φαντασία με τη μπάλα. Ούτε καν από τους απείθαρχους Λατινοαμερικάνους ή τους Αφρικανούς. Πειθαρχημένα συστήματα ανάπτυξης της ομάδας, στοχευμένα αποτελέσματα, η αποθέωση της σκοπιμότητας και της τάξης. Μονάχα από τις κερκίδες μας ζαλίζουν βουβουζέλες και πανηγυρίζοντες αφρικανοί φίλαθλοι, αλλά κι αυτό δεν αλλάζει την ανία μας. Και κυρίως δεν μπορεί να διασκεδάσει την οργή μας. Δύσκολο καλοκαίρι, κατάλληλο για ποιητές και αιθεροβάμονες, τους μόνους ικανούς να καλπάσουν πάνω σε κάποια φαντασία, να ονειρευτούν εκρήξεις του ήλιου και της ζωής, να σκεφτούν περίπλοκα ποδοσφαιρικά κόλπα και πολλά γκολ, ανατροπές αποτελεσμάτων και σχεδίων, διαψεύσεις προβλέψεων και μέτρων, να σχεδιάσουν μιαν άλλη εποχή αιθρίας, και να αποκαταστήσουν τη φήμη της θάλασσας. Αλλά επειδή κι η ποίηση έγινε επιχορηγούμενη στις μέρες μας, κι οι ποιητές αποσύρθηκαν στα γραφεία των ανωνύμων εταιρειών, μισθωτοί της καθημερινής επιβεβαίωσης, αδύναμοι να ερωτευτούν και να ενθουσιαστούν –και πώς λοιπόν να ενθουσιάσουν;– λιγοστεύουν οι ελπίδες κι από ’κει. Μόνοι στα σταυροδρόμια των εποχών, πρέπει να εφεύρουμε μια καινούργια φαντασία, νέα ποίηση, άλλα συστήματα να παίζουν οι ομάδες κι άλλους δρόμους να πλημμυρίσουν οι διαδηλωτές. Γινόμαστε υπεύθυνοι για την ανασύνθεση του κόσμου. Έχουμε μόνο μια πίστωση καλοκαιριού μπροστά μας. Και τα βοηθήματα δεν έχουν λύσεις. Αν και το παρελθόν πάντα προσδίδει αξία στο μέλλον, και υποβάλλει πάντα προτάσεις στο παρόν. Καλούμε λοιπόν νέες συγκεντρώσεις αποκατάστασης της φαντασίας, νέες καταιγίδες εξόρυξης αισθημάτων και νέα συνθήματα αναπτέρωσης των προσδοκιών. Κι αν οι ημέρες αυτές δεν έχουν δόξα, δεν σημαίνει πως τέλειωσε ο χρόνος μας. Και δεν σκοπεύουμε να κάνουμε χρήση των καθυστερήσεων.
