Θολή στρατηγική για «άλλη εξουσία» αλλά και αδύναμη τακτική απάντηση στην τρέχουσα κρίση, χαρακτηρίζουν τις θέσεις του ΚΚΕ, όπως τις παρουσίασε η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την περασμένη Πέμπτη.
Ντίνα Χαριτάτου
Εντοπίζοντας το θέμα της συνέντευξης στα εργασιακά και το ασφαλιστικό, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κάλεσε τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες σε «ενιαίο αποφασιστικό αγώνα», για την «ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων» και για τον «άλλο δρόμο ανάπτυξης που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες». Σε ό,τι αφορά την οικονομική κρίση και τα μέτρα της κυβέρνησης, η Αλέκα Παπαρήγα είπε στην εισήγησή της χαρακτηριστικά: «Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί ούτε τα χρέη ούτε το μνημόνιο», αφήνοντας όμως μετέωρη τη συνέχεια. Έχοντας ήδη ασκήσει κριτική στις προτάσεις της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων για παύση πληρωμών του εξωτερικού χρέους και αναδιαπραγμάτευση του χρέους, το ΚΚΕ επιλέγει να τηρεί αδιάφορη στάση για το θέμα, σαν να επρόκειτο μόνο για πρόβλημα της αστικής τάξης για το οποίο πρέπει μόνη της να βρει λύση. «Πρέπει να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία, πρέπει να χρεοκοπήσουν τα μονοπώλια», ανέφερε με χαρακτηριστική αοριστία σε ερώτηση για την «επόμενη μέρα» ενδεχόμενης χρεοκοπίας της χώρας. Την ίδια στιγμή όμως, ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος δεν φωτίζεται επαρκώς. «Η ανατροπή των μέτρων συνδέεται με τον αγώνα που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων», σημείωσε η γενική γραμματέας, για να συμπληρώσει πως «δεν μπορείς να ανατρέψεις τη στρατηγική των μονοπωλίων χωρίς να ανατρέψεις την εξουσία τους». Παρέλειψε να αναφέρει πώς θα γίνει η ανατροπή αυτή αλλά και ποια εξουσία θα έρθει στη θέση της παλιάς. Παρ’ όλ’ αυτά, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε τη σημασία του πολιτικού προγράμματος, σημειώνοντας ότι χωρίς αυτό «το κίνημα δεν πάει μακριά». Αυτό που εννοούσε όμως δεν ήταν η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά η απεμπλοκή των εργαζομένων από το δικομματισμό και η υιοθέτηση του προγράμματος του ΚΚΕ. Και από αυτή τη συνέντευξη έλειψε ένα ενωτικό κάλεσμα του ΚΚΕ στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, για κοινή δράση και μέτωπο. Η δικαιολογημένη και αναγκαία κριτική που ασκήθηκε στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν συμπληρώθηκε από μια απάντηση στις ευρύτερες ενωτικές διαθέσεις που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα, οι οποίες παίρνουν μάλιστα και συγκεκριμένη μορφή, όπως το Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Στο ζήτημα αυτό, η συστηματική περιχαράκωση του ΚΚΕ δεν υπηρετεί τους αγωνιστικούς στόχους που και το ίδιο θέτει.
