Δεν αλλάζουν οι αποζημιώσεις!» δηλώνει με στόμφο ο υπουργός Εργασίας από το τηλεοπτικό του παράθυρο. «Μόνο ο χρόνος αλλάζει!» Ωχ, πέσαμε στα βαθιά νερά της φιλοσοφίας και της επιστημολογίας, γιατί κάποιοι σοφοί λένε ότι ο χρόνος δεν αλλάζει, δεν κυλάει –απλώς υπάρχει– και ότι οι άνθρωποι όπως και πολλά φαινόμενα μεταβάλλονται μες στο χρόνο.
Μαριάννα Τζιαντζή
Αυτό που εννοεί ο ποιητής / υπουργός είναι ότι αλλάζει το χρονικό διάστημα προειδοποίησης για απόλυση (από τέσσερα χρόνια σε τέσσερις μήνες ή και λιγότερο), γεγονός που επιτρέπει την καταβολή μικρότερης αποζημίωσης και μάλιστα σε δόσεις. Πολλοί δεν ξέραμε καν ότι ο νόμος προβλέπει προειδοποίηση που διαρκεί 1.460 ημέρες, δηλαδή περισσότερο από τις χίλιες και μία νύχτες της Χαλιμάς. Μα είναι δυνατόν ένας εργοδότης να κρατά στη δουλειά έναν άνθρωπο που ξέρει ότι οι μέρες του ως μισθωτού είναι μετρημένες!Με τις νέες ρυθμίσεις, που θα επικυρώσει η υπογραφή του Κ. Παπούλια, όλοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα υπάγονται σε ένα καθεστώς βραχείας προειδοποίησης. Όλοι είμαστε υπό απόλυση, όλοι κρατιόμαστε από ένα κλαρί που το πριονίζουν, όλοι είμαστε προειδοποιημένοι.Τα ριάλιτι τύπου Βig Brother εισήγαγαν την έννοια του «προτεινόμενου». Αυτός ήταν ο παίχτης τον οποίο οι ίδιοι οι συμπαίχτες του είχαν προτείνει για αποχώρηση από το σόου, ενώ τον τελικό λόγο, είτε για την εκδίωξη είτε για την παραμονή του, τον είχαν οι τηλεθεατές που ψήφιζαν τηλεφωνικά. Τώρα, με αυτό το «εξτρίμ γκέιμ», που επέβαλε η τρόικα και το ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (πλην τριών) και του ΛΑΟΣ, καθώς και η Ντόρα Μπακογιάννη, καθιερώνεται η έννοια του «προειδοποιημένου».Μαζί με την ουσιαστική κατάργηση της διαιτησίας, αφού τώρα απαιτείται η συμφωνία και των δύο μερών, όλοι οι μισθωτοί είναι μετέωροι, όλοι γίνονται «προειδοποιημένοι». Η κυβέρνηση Παπανδρέου μάς περνάει τη θηλιά στο λαιμό με μεγαλύτερο κυνισμό από ό,τι έχουν επιδείξει όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις.Κάποτε η ανασφάλεια ήταν γενική και αόριστη, όμως τώρα έχει μάνα και πατέρα, έχει νονό, χρώμα και υπογραφή. Μένει να δούμε αν οι λαϊκές κατάρες θα πιάσουν τόπο, αν η οργή θα πάρει το δρόμο του νικηφόρου πολιτικού αγώνα.
