Βασανιστήρια as usual

Κανονικά θα έπρεπε να δημιουργήσουν σοκ στις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς οι αποκαλύψεις της ιστοσελίδας Wikileaks για τα βασανιστήρια και τα άλλα εγκλήματα, που έχουν πραγματοποιήσει τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Παρόλα αυτά όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν τη βαρβαρότητα των ΗΠΑ σαν κάτι το συνηθισμένο...

ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ

Το Δικαστήριο της Χάγης δεν φάνηκε να κινείται παρά το γεγονός ότι έχει πλέον επαρκή στοιχεία για να καλέσει σε απολογία τον Τζορτζ Μπους και τον Μπαράκ Ομπάμα

Ομαδικές εκτελέσεις αμάχων, δολοφονίες δημοσιογράφων, βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων και ομάδες μισθοφόρων που δρουν σαν τάγματα θανάτου για λογαριασμό του Πενταγώνου. Καμία από τις πληροφορίες που έφερε στο φως η διαρροή περίπου 400.000 απόρρητων εγγράφων του Πενταγώνου από την ηλεκτρονική σελίδα Wikileaks δεν ήταν καινούργια. Για άλλη μια φορά όμως η υπενθύμιση του τι πραγματικά συμβαίνει στο Ιράκ από τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής εξέθεσε ανεπανόρθωτα όχι μόνο τη δολοφονική πολιτική του Λευκού Οίκου αλλά και των διεθνών μέσων ενημέρωσης, που χωρίς καμία αμφιβολία εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Παράλληλα ξεσκέπασε το ρόλο του ΟΗΕ αλλά και άλλων θεσμών του λεγόμενου διεθνούς δικαίου, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν ήδη κινηθεί για την επιβολή κυρώσεων στις ΗΠΑ με κατηγορίες για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η μόνη σχετική κίνηση του ΟΗΕ έγινε ύστερα από πρωτοβουλία του ύπατου αρμοστή για ανθρώπινα δικαιώματα Ναβί Πιλάι ο οποίος κάλεσε τις ΗΠΑ (!) να ερευνήσουν την υπόθεση. Αντίστοιχα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης δεν φάνηκε να κινείται παρά το γεγονός ότι έχει πλέον επαρκή στοιχεία για να καλέσει σε απολογία τον Τζορτζ Μπους και τον Μπαράκ Ομπάμα – και γιατί όχι να τους «δολοφονήσει» μέσα σε κάποιο κρατητήριο, όπως έκανε και με τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Για να μην αναφερθεί βέβαια κανένας στο αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ το οποίο αποδεικνύει ότι αποτελεί μια σκιά του ένδοξου παρελθόντος του στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αξίζει να θυμηθεί κανείς το σάλο που είχε προκληθεί στις ΗΠΑ το 1971 όταν ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ έφερε στο φως πολύ λιγότερα στοιχεία για το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου στο Βιετνάμ. Σήμερα ακόμη και οι καταγγελίες ότι Αμερικανοί στρατιώτες έσπαγαν τα κόκαλα κρατουμένων ή ότι χρησιμοποιούσαν Ιρακινούς πολίτες για τον καθαρισμό ναρκοπεδίων δεν κατάφερε να προκαλέσει την οργή της αμερικανικής κοινωνίας.

Οι πληροφορίες που ήρθαν στο φως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και ανεπαρκείς με την έννοια ότι αποτελούν αναφορές Αμερικανών αξιωματούχων, ενώ υπάρχουν τεράστια κενά για περιπτώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί αποδεδειγμένα εγκλήματα πολέμου. Για την περίπτωση της αμερικανικής εισβολής στη Φαλούτζα, λόγου χάρη, όπου τα κατοχικά στρατεύματα και οι μισθοφορικές δυνάμεις πολυβολούσαν τον πληθυσμό, δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά θυμάτων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το ίδιο το Πεντάγωνο είχε δηλώσει ότι οι στρατιώτες του σκότωσαν τουλάχιστον 700 Ιρακινούς.

Ακόμη και έτσι η διαρροή των εγγράφων προκάλεσε την οργή του Πενταγώνου το οποίο όμως αντί να απαντήσει για τα αποδεδειγμένα εγκλήματα πολέμου που ήρθαν στο φως αρκέστηκε να πει ότι θα αλλάξει τους κανονισμούς ασφαλείας προκειμένου να αποφεύγονται ανάλογες διαρροές στο μέλλον.

Μεταξύ των πληροφοριών που θα έπρεπε να έχουν σημάνει συναγερμό στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι και οι αποκαλύψεις για το ρόλο ιδιωτικών εταιρειών μισθοφόρων στο Ιράκ. Τα έγγραφα που διέρρευσαν σκιαγραφούν μια τρομακτική εικόνα για τους πραιτοριανούς της αμερικανικής κυβέρνησης, οι οποίοι λειτουργούν πλέον σαν παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου αναλαμβάνοντας τις πιο βρώμικες αποστολές -δεδομένου ότι δεν πρόκειται ποτέ να κληθούν να λογοδοτήσουν σε εθνικό ή διεθνές δικαστήριο. Ο πολλαπλασιασμός των ιδιωτικών μισθοφορικών εταιρειών, που επιταχύνθηκε επί προεδρίας Ομπάμα, αποτελεί μια ποιοτική αλλαγή στον τρόπο διεξαγωγής των πολέμων η οποία θα απασχολήσει την ανθρωπότητα τον επόμενο αιώνα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι και σε αυτή την περίπτωση ο δεύτερος μεγάλος χαμένος από τη διαρροή των εγγράφων ήταν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη που θα όφειλαν να είχαν συγκεντρώσει και παρουσιάσει τα συγκεκριμένα στοιχεία εδώ και χρόνια. Αντ’ αυτού αρκετά μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ επιχείρησαν να συγκαλύψουν τα στοιχεία εστιάζοντας το ενδιαφέρον τους στην προσωπική ζωή του δημιουργού του Wikileaks Τζούλιαν Ασάντζ και συγκεκριμένα στις ανεπιβεβαίωτες μέχρι στιγμής καταγγελίες περί βιασμού δυο γυναικών. Την πρώτη βολή έδωσε το δίκτυο CNN, γεγονός που ανάγκασε τον δημιουργό του Wikileaks να αποχωρήσει από τη συνέντευξη που παραχωρούσε. Το συγκεκριμένο κανάλι «ξέθαψε» από το βούρκο της γελοιότητας ακόμη και τον Λάρι Κινγκ (ο οποίος θεωρητικά έχει σταματήσει τις εκπομπές) στην προσπάθεια να διαβάλει το Ασάντζ. Τη σκυτάλη πήρε αμέσως το ακροδεξιό δίκτυο FOX του Ρούμπερτ Μέρντοχ το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε να χαρακτηριστεί ο Ασάντζ «μαχητής του εχθρού – enemy combatant» γεγονός που θα έδινε στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες το «δικαίωμα» να τον απαγάγουν από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και να τον οδηγήσουν στο Γκουαντάναμο, χωρίς την απαγγελία κατηγοριών εναντίον του και χωρίς δικαίωμα νομικής εκπροσώπησης.

Κρίνοντας από προηγούμενα περιστατικά είναι προφανές ότι ο δημιουργός της ιστοσελίδας είναι ακόμη ελεύθερος (και κυρίως ζωντανός) μόνο χάρη στη δημοσιότητα που έχει λάβει η υπόθεση. Παρόλα αυτά ο ίδιος έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν φυγάς, αποφεύγοντας να προαναγγέλλει τις δημόσιες εμφανίσεις του.

Κανείς δεν επιθυμεί φυσικά να θεοποιήσει την ιστοσελίδα Wikileaks – τουλάχιστον έως ότου γίνουν γνωστές περισσότερες πληροφορίες για την πραγματική πηγή των διαρροών. Όπως κανένας δεν θα μπορούσε να ηρωοποιήσει την Ουάσινγκτον Ποστ για τις αποκαλύψεις του Γουοτεργκέιτ και των «εγγράφων του Πενταγώνου» για τα εγκλήματα στο Βιετνάμ. Και στις δυο περιπτώσεις οι αποκαλύψεις αποτελούσαν και έκφανση βαθύτερων συγκρούσεων στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ. Είναι όμως γεγονός ότι ακόμη και υπό αυτό το πρίσμα ο Τύπος και οι δημοσιογράφοι γενικότερα επιτελούσαν το καθήκον τους – κάτι που όπως φαίνεται σταμάτησαν οριστικά να κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες. Η δράση των λεγόμενων «ενσωματωμένων» δημοσιογράφων δεν περιορίζεται πλέον στα πεδία των μαχών αλλά και στα κεντρικά γραφεία των μεγάλων εφημερίδων του πλανήτη.