Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Η επέμβαση στη Λιβύη και οι «ίσες αποστάσεις»


Ο καιροσκοπισμός ανώτατο στάδιο του «ευρωπαϊκού ανθρωπισμού». Μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς εμφανίζονται σαν εξαρτήματα των αστικών τους τάξεων. Επικροτούν ή καταδικάζουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανάλογα με τη θέση των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων.


  
                                          Λεζάντα: Διαμαρτυρία ακτιβιστών στο Βέλγιο με αίτημα τον άμεσο τερματισμό της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη 
  

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ




Στην προβοκατόρικη ερώτηση του γερμανικού περιοδικού Ντερ Σπίγκελ (τ.13/28.3.11, σελ. 84), «μεσιέ, είστε ευχαριστημένος με τον πόλεμό σας;» κατά της Λιβύης, ο γάλλος νεοσυντηρητικός φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, απαντά με ανάλογα προβοκατόρικο ύφος: «Αυτό δεν το ονομάζω πόλεμο. Ο Καντάφι είναι αυτός που κάνει πόλεμο». Στην ερώτηση, «πώς ονομάζετε τότε, αυτό που κάνουν τα βομβαρδιστικά των συμμάχων» στη Λιβύη, ο φανατικός υποστηρικτής των «στρατιωτικών επεμβάσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», απαντά ότι «τα βομβαρδιστικά εμποδίζουν τον Καντάφι να κάνει τον πόλεμό του».
Μπον βιβέρ στα γιοτ μεγιστάνων, γνωστός κυνικός και καθαρός καιροσκόπος με φιλοσοφικό μανδύα, ο πρώην μαοϊκός και από τους ιδρυτές των «Νέων Φιλοσόφων» που ήθελαν να αναδομήσουν τον Μαρξ, ήταν ο ίδιος που όταν η Γαλλία διαφώνησε με την επέμβαση στο Ιράκ, τάχθηκε κατά του πολέμου. Πρόκειται για καθαρή περίπτωση αυλικού διανοούμενου. Χθες του Σιράκ, σήμερα του Σαρκοζί, αύριο, πολύ πιθανόν, του Στρος Καν.
Ένα μεγάλο μέρος της γαλλικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς διακατέχεται από το ίδιο σύνδρομο εξάρτησης από τη γαλλική ή την ευρωπαϊκή αστική τάξη. Ο Ζαν Λικ Μελανσόν, συμπρόεδρος στο Μέτωπο της Αριστεράς με τον Πιερ Λοράν (γ.γ. του Γαλλικού ΚΚ) και αρχηγός του Αριστερού Κόμματος, που αποσκίρτησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα λόγω της αντίθεσής του με το Ευρωσύνταγμα, τάχθηκε με φανατισμό υπέρ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Λιμπερασιόν, χρησιμοποίησε τα εξής επιχειρήματα: «Υποστηρίζω, λοιπόν, την ιδέα να συντριβεί ο τύραννος ώστε να μη μπορέσει να συντρίψει την επανάσταση. (...) Ασφαλώς και υπάρχει ένας κίνδυνος κλιμάκωσης, αλλά φοβάμαι ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο σφαγής». Ήταν κι αυτός κατά της επέμβασης στο Ιράκ. Τότε, ο Σαντάμ ήταν λιγότερο τύραννος, διότι έτσι πίστευε ο Ζακ Σιράκ ή ίσως, διότι αυτό συνέφερε στο «γαλλικό έθνος».

Ο γερμανός ευρωβουλευτής του Ντι Λίνκε, Λόταρ Μπίσκι, στέλεχος και πρώην πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και πρόεδρος της Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών (GUE - NGL), υπερψήφισε, μαζί με δέκα ακόμη αριστερούς ευρωβουλευτές, κοινό ψήφισμα των Δεξιών, Σοσιαλιστών και Πρασίνων της ευρωβουλής, που καλούσε ανοιχτά στην απαγόρευση των πτήσεων «με κάθε μέσο», σε στρατιωτική βοήθεια και διπλωματική αναγνώριση του λιβυκού «Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου» (ωστόσο, θα πρέπει να τονίσουμε ότι 15 αριστεροί ευρωβουλευτές καταψήφισαν το ψήφισμα –μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ– και δυο απείχαν). Όπως η γερμανική αστική τάξη, έτσι και ο Λόταρ Μπίσκι, ήταν κατά της επέμβασης στο Ιράκ. Ο ίδιος μάλλον προεξοφλούσε τη συμφωνία της γερμανικής αστικής τάξης στην επέμβαση κατά της Λιβύης. Έπεσε έξω. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά, όπως θα φανεί παρακάτω.
Φαίνεται ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά που ήταν υπέρ της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων «με κάθε μέσο», όταν αυτά τα μέσα πήραν τη μορφή βομβαρδισμών, φοβήθηκε τις αιματηρές συνέπειές τους.
Έτσι, όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, το ΚΕΑ εξέδωσε –χωρίς αντιρρήσεις από τον Μπίσκι και τους άλλους συντρόφους του ΣΥΝ– μια χλιαρή ανακοίνωση αντίθεσης, διότι «δεν θα φέρουν την ειρήνη» (υπάρχουν και βομβαρδισμοί που φέρνουν την ειρήνη;) και, φυσικά, χωρίς καμία πολιτική αιχμή κατά της ΕΕ ή της Γαλλίας που πρωτοστατούσε. Ο Μπερνάρ–Ανρί Λεβί αποδεικνύεται πιο συνεπής.
Στην Ελλάδα, η Ένωση Οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ (ΕΟΣ), η οποία στην ιστοσελίδα της επιτίθεται κατά του Πριν, του Γ. Δελαστίκ, του ΝΑΡ, του ΕΕΚ και της Αλ. Παπαρήγα, υποστηρίζει την επέμβαση με μια αξιοθρήνητη εκδοχή της «εκμετάλλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», φέρνοντας ως παράδειγμα τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (!) που κατατρόπωσε τον οθωμανικό στόλο και διερωτώμενη εάν η ελληνική Αριστερά θα είχε πρόβλημα σε περίπτωση που στο Γράμμο - Βίτσι επενέβαιναν τα αεροπλάνα της «ιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ» (βλ. enosy.blogspot.com, Δευτέρα 21 Μαρτίου).
Τι να πρωτοαπαντήσει κανείς σε κάποιον που ταυτίζει τον ΔΣΕ με το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο της Λιβύης, την ΕΣΣΔ με τη Γαλλία του Σαρκοζί και τον Ιμπραήμ με τον Καντάφι;
Στο όνομα της «υπεράσπισης της επανάστασης» ή «της εξέγερσης» στη Λιβύη, πολλά και διαφορετικά τμήματα της Αριστεράς μόλις που έκρυβαν την ανοχή τους στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Χαρακτηριστική περίπτωση, 13 στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ αυτών οι Σίσσυ Βωβού, Χρήστος Λάσκος και Δημοσθένης Παπαδάτος -Αναγνωστόπουλος), τα οποία κρατούν τις κλασικές ίσες αποστάσεις, σε άρθρο τους στην Αυγή (26/3/11) με το χαρακτηριστικό τίτλο, «Ούτε Καντάφι – ούτε βομβαρδισμοί».

Επίσης, ανακάλυψαν ότι «η εντολή του ψηφίσματος του ΟΗΕ είναι η σωτηρία των αμάχων και όχι η ανατροπή του καθεστώτος», ενώ τους «κατέπληξε ο βαθμός ασυδοσίας των βομβαρδισμών, όπου όποιος ήθελε βομβάρδιζε ό,τι ήθελε, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους»! Και επειδή «το επίδικο στην ουσία είναι η αντίσταση και η εξέγερση», θεωρούν ως «θεμιτή την παροχή όπλων στους εξεγερμένους για να βοηθηθούν να ανατρέψουν το καθεστώς».

Δεν τους προβληματίζει ότι το ίδιο προτείνει ο Μπ. Ομπάμα και ο Ντ. Κάμερον; Μόνο στο τέλος αναρωτιούνται «το τι εκπροσωπούν οι εξεγερμένοι και ιδιαίτερα η ηγεσία τους». Ειδικά το δεύτερο είναι, όχι «ένα άλλο μεγάλο θέμα», όπως λένε, αλλά το θέμα για το οποίο όλη η Αριστερά θα έπρεπε να αναρωτηθεί πριν πάρει θέση υπέρ ή κατά των βομβαρδισμών. Οι ίδιοι αφήνουν να εννοηθεί ότι πρόκειται για «αλλαγή φρουράς των μεγαλοστελεχών του Καντάφι που ξαφνικά έγιναν αντικαθεστωτικοί». Και δεν έχουν άδικο.

«EΠANAΣTAΣEIΣ» ΛAΘOΣ ΔIAΓNΩΣH

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ




Λεζάντα: «Ατυχές  συμβάν που οφείλεται στην απειρία των λίβυων ανταρτών (!) » χαρακτήρισε η ηγεσία της λιβυκής αντίστασης τη δολοφονία 11 στρατιωτών της αντιπολίτευσης και 4 πολιτών και τον τραυματισμό άλλων 7 από «φιλικά πυρά» του ΝΑΤΟ.


Πέρα από τις προαναφερθείσες απόψεις, και ορισμένα τμήματα της επαναστατικής, της αντικαπιταλιστικής ή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και της αυτονομίας, υποβάθμισαν την αντίθεσή τους στην επέμβαση των ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας και των «προθύμων προστατών» του λαού της Λιβύης, στο όνομα της λιβυκής «εξέγερσης» ή «επανάστασης».

 Παρασύρθηκαν από τον αυθόρμητο δημοκρατικό ριζοσπαστισμό της λαϊκής και νεανικής έκρηξης στη Λιβύη, αλλά δεν διδάχτηκαν καθόλου ούτε από τα όρια της αιγυπτιακής εξέγερσης, ούτε από τα εμφανή σημεία γρήγορης υποταγής των λιβυκών μαζών σε αστικές δυνάμεις, σε καιροσκόπους πρώην υποστηρικτές τού καθεστώτος Καντάφι ή και σε «εν υπνώσει» συμμάχους των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Τις πρώτες ημέρες δόθηκε μια εσωτερική μάχη εντός του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου της Βεγγάζης, η οποία ταχύτατα κρίθηκε υπέρ των υποστηρικτών της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Όπως καθαρά φαίνεται και από τη σύνθεσή του, το Συμβούλιο αυτό μετατράπηκε σε όργανο, όχι της λαϊκής εξέγερσης, αλλά των πιο διεθνοποιημένων τμημάτων της λιβυκής αστικής τάξης, η οποία ήθελε πιο γρήγορους ρυθμούς ενσωμάτωσης του λιβυκού καπιταλισμού στο διεθνές σύστημα, από ό,τι το διεφθαρμένο και παρηκμασμένο καθεστώς Καντάφι. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ταξική αλληλεγγύη προς αυτούς των αντίστοιχων τμημάτων των αραβικών χωρών.
Ο αγώνας για τη δημοκρατία ποτέ δεν ήταν ουδέτερος, περισσότερο δε στην εποχή μας, όπου το δημοκρατικό ζήτημα συνδέεται βαθύτερα με το κοινωνικό ζήτημα της εκμετάλλευσης. Η πάλη για τη δημοκρατία ή θα συνδέεται με την Αριστερά, την ανατροπή και το σοσιαλισμό ή θα υποτάσσεται, τελικά, στη σημερινή αστική άρνηση της δημοκρατίας και στον αντιδραστικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Έτσι, η μεγαλειώδης αιγυπτιακή εξέγερση, που έγινε στο όνομα της δημοκρατίας, κατέληξε, έστω και προσωρινά (όπως πιστεύουμε), να παραδώσει τον αγώνα της σε μια «δημοκρατική» στρατιωτική χούντα. Όλα αυτά δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση το χαρακτηρισμό των αραβικών εξεγέρσεων ως «επαναστάσεων», όπως βιάστηκαν να εκτιμήσουν ορισμένες από τις δυνάμεις τροτσκιστικής αναφοράς, όπως το ΝΑΚ ή η Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, που υποβάθμισαν την αντίθεσή τους στην επέμβαση. Ωστόσο, τα παραπάνω καθόλου δεν δικαιολογούν μια υποτίμηση ή και περιφρόνηση της αφύπνισης των αραβικών λαών, όπως κάνουν τμήματα του «μ-λ χώρου». 

Η λάθος διάγνωση της «δυναμικής των εξεγέρσεων» οδήγησε διανοητές όπως ο Ν. Σεβαστάκης, να κάνουν λόγο για «αντι-επεμβατική μονομέρεια» (Ελευθεροτυπία, 26/3/11). Με άλλο τρόπο, η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση και το Δίκτυο Σπάρτακος, στα συνθήματα της πρώτης ανακοίνωσής τους, αμέσως μετά την επέμβαση, υποβαθμίζουν τα συνθήματα κατά της επέμβασης, ιεραρχούν ως πρώτη την «αλληλεγγύη στους εξεγερμένους», χωρίς καμία διάκριση από το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο, μετά θέτουν την «ανατροπή του δικτάτορα Καντάφι» και τελευταίο το «έξω όλοι οι Ιμπεριαλιστές».