ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Μαζί με τα εξαθλιωμένα «ευρω-πειραματόζωα» της Ιρλανδίας, των Βαλτικών Χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης, η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ του 2010 βρίσκεται στη θλιβερή πρωτοπορεία του εργασιακού Μεσαίωνα του μέλλοντος της ΕΕ.
Παράλληλα όμως το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου συνιστά ήδη έναν εφιαλτικό φορέα εθελόδουλης εθνικής υποτέλειας. Αυτή η «ιδεολογία του μνημονίου» υποταγής στην ΕΕ και στο ΔΝΤ που προωθεί νυχθημερόν η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτελεί μια πρωτοφανούς έκτασης επιχείρηση μαζικής διαπαιδαγώγησης ενός ολόκληρου λαού στο πνεύμα ενός «νέου ραγιαδισμού» που θα σφραγίσει αναπότρεπτα την πορρεία της χώρας στο μέλλον. Όλοι οι υπουργοί του Παπανδρέου, οποιοδήποτε αντιδραστικό μέτρο παίρνουν, το υπερασπίζονται με το επιχείρημα «το προβλέπει το μνημόνιο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν υπάρχει άλλλη επιλογή, είναι μονόδρομος». Έχουν δηλαδή αναγορεύσει σε πολιτικό θέσφατο μη επιδεχόμενο οποιασδήποτε αμφισβήτησης και αντίρρησης ένα κείμενο συμφωνίας υποτέλειας που οι ίδιοι οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ υπέγραψαν και διαπαιδαγωγούν σταδιακά τον ελληνικό λαό να αποδέχεται ως υπέρτατη αρχή εξουσίας το κείμενο αυτό! Αν το σκεφθεί κανείς βαθύτερα το φαινόμενο αυτό, αισθάνεται μια ανατριχίλα. Ακόμη και στην απόλυτη αμερικανοκρατία της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, όταν οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι της Κατοχής είχαν ενσωματωθεί στην αστική τάξη της χώρας και αποτελούσαν δυναμική συνιστώσα της φέρνοντας μαζί τους όλη την ποταπότητα των συνεργατών των ναζί, προσπαθούσαν να ντύσουν την εξουσία τους με ένα ένδυμα ιδεολογικής αξιοπρέπειας.
Τμήμα του «ελεύθερου κόσμου», ισότιμο μέλος δηλαδή μιας πολιτικής συμμαχίας κρατών, προσπαθούσαν να εμφανίσουν το ελεεινό πρωτεκτοράτο της μετεμφυλιακής Ελλάδας. «Ανήκομεν εις την Δύσιν» διακήρυσσε μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποχωρώντας, έστω και συμβολικά, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και εντάσσοντας την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» διατυμπάνιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου εκφράζοντας το πνεύμα της μεταπολίτευσης και την αυξημένη οικονομικοπολιτική ισχύ και αυτοπεποίθηση της ελληνικής αστικής τάξης. Ούτε το κοινωνικό σύστημα ούτε η σχέση εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα άλλαξε θεμελιωδώς τον μισόν αιώνα από το 1950 ως το 2000, παρά τις σχετικές αλλαγές της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η άρχουσα τάξη όμως προσπαθούσε κάθε φορά, σε κάθε φάση, να δώσει κάποιο όραμα στον ελληνικό λαό, να τον πείσει ότι είναι ισότιμο μέλος κάποιας συμμαχίας και όχι υποτελές όργανο. Να τον παραπλανήσει, να τον εξαπατήσει ότι κάτι μετράει κι αυτός στο διεθνές σκηνικό παρά την εμφανή πολλές φορές αντίθετη πραγματικότητα.
Αυτό που γίνεται όμως με τούτα τα πολιτικά άθλια υποκείμενα της κυβέρνησης Παπανδρέου με επικεφαλής τον πρωθυπουργό τους είναι όντως πρωτοφανές. Αυτοί διακηρύσσουν την υποτέλεια ως ιδεολογία τους! Διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους προς τους Έλληνες ότι είναι δούλοι των όρων του μνημονίου, τους οποίους πρέπει να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα και ασυζητητί! Ο Παπανδρέου θέλει να κάνει τους έλληνες εργαζόμενους να βάλουν βαθιά μέσα στη συνείδησή τους ότι είναι δούλοι! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την προσωπική του του αμερικανοδουλεία. Αυτή φυσικά υπάρχει και είναι στοιχείο της ύπαρξής του. Η πολιτική του όμως εκφράζει γενικότερες πολιτικές εξελίξεις τόσο στους κόλπους της ΕΕ όσο και στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης. Από ταξική σκοπιά, πάντα η υποτέλεια αποτελούσε πλέγμα διεθνών συμμαχιών και ενίσχυσης της ελληνικής αστικής τάξης εναντίον του εχθρού λαού. Ο ελληνικός καπιταλισμός και ο πρωθυπουργός του, ο και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου, δικαιολογημένα από τη σκοπιά τους θεωρούν ότι το μνημόνιο και η μέσω αυτού βαθύτερη υποτέλειά τους στην ΕΕ και στο ΔΝΤ τους καθιστούν πολύ ισχυρότερους στην πάλη εναντίον των ελλήνων εργαζομένων. Το ότι έχουν δίκιο αποδεικνύεται από το ότι λαμβάνουν μέτρα που καμιά μέχρι τώρα κυβέρνηση, ούτε φυσικά η χούντα της 21ης Απριλίου, δεν είχε τολμήσει να πάρει και ουσιαστικά δεν έχει ανοίξει μύτη.
Η αλαζονεία και η σαφέστατη αντιδημοκρατική εκτροπή του ΠΑΣΟΚ αντανακλούν ακριβώς αυτό το αίσθημα ισχύος που δίνει στον Παπανδρέου και τους υπουργούς του το μνημόνιο με την ΕΕ και το ΔΝΤ – όπως και ο Τσολάκογλου αισθανόταν πανίσχυρος στην αρχή της ναζιστικής κατοχής παρόλο που τα κάρα του δήμου μάζευαν τους νεκρούς από την πείνα από τους δρόμους της Αθήνας. Όσο λοιπόν το Τέταρτο Ράιχ της ΕΕ παραμένει ισχυρό και προωθεί τον εξανδραποδισμό των ευρωπαίων εργαζομένων σε άβουλους και υποταγμένους δούλους, τόσο και ο Παπανδρέου, ο Λοβέρδος, ο Παπακωνσταντίνου και οι λοιποί θα αισθάνονται ότι μπορούν να λιώνουν σαν σκουλίκια τους εργαζόμενους. Εκτός και αν αυτοί εξεγερθούν. Οψόμεθα.
