ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
Σύμφωνα με τις προαιώνιες αστικές αξίες, αποτυχημένος δεν είναι απλώς όποιος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Η πεμπτουσία της αποτυχίας είναι να πεθαίνεις και να μην αφήνεις στα παιδιά σου τίποτα, ούτε σπίτι, ούτε στημένη δουλειά. (Το «καλό όνομα», οι αρχές, δεν μετράνε.) «Για τα παιδιά μου τα κάνω όλα», ακούμε συχνά. Κάθε συμβιβασμός είναι θεμιτός, εφόσον αποσκοπεί στην εξασφάλιση του μέλλοντος των απογόνων μας. Για να εξασφαλιστούν τα παιδιά, το νόμιμο γίνεται ηθικό, ενώ ακόμα και το μη νόμιμο γίνεται κάποτε αναγκαίο.
Και τώρα έρχεται η κυβέρνηση και ανατρέπει με μια κλοτσιά το χρυσό κουβά με το μικροαστικό όνειρο. Να δουλεύεις σαν σκυλί μια ζωή, να γίνεσαι και μικρός εκμεταλλευτής της εργασίας άλλων, να αποκτάς ένα φορτηγό ή φαρμακείο ή ταξί ή συμβολαιογραφικό γραφείο ή ένα μικρό μαγαζί και, στη δύση του βίου σου, να ανακαλύπτεις ότι τόσα χρόνια έχτιζες στην άμμο παλάτια. Στο όνομα της κατάργησης των «κλειστών επαγγελμάτων», η κυβέρνηση βαθαίνει ακόμα περισσότερο τις ταξικές διαφορές. Ο χτεσινός χασάπης, με το δικό του μαγαζί, θα θεωρείται τυχερός αν τον προσλάβουν στο τμήμα κρεάτων ενός σούπερ μάρκετ.
Το μνημόνιο και οι νόμοι της κυβέρνησης ευτελίζουν τη μισθωτή εργασία, όμως με την ίδια βιαιότητα κατακρεουργούν τη μεσαία τάξη, το υποτιθέμενο «υγιές» –και συνήθως συντηρητικό– κομμάτι της κοινωνίας. Είναι τουλάχιστον κωμικό, τα στελέχη και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης να υμνούν την «επιχειρηματικότητα» και, ταυτόχρονα, να στραγγαλίζουν τους μικρούς επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, τα μέχρι χθες χαϊδεμένα παιδιά της ελεύθερης αγοράς.
Τώρα ήρθε η σειρά των ακόμα πιο χαϊδεμένων παιδιών, των μεγάλων εταιρειών, των ολιγοπωλίων που θα ελέγχουν τα πάντα. Και η οργή των νοικοκύρηδων θα πέφτει στο κενό εφόσον ο κάθε κλάδος αγωνίζεται για την πάρτη του, για τη δική του επιβίωση.
