Αριστερή αντικαπιταλιστική στροφή ή ενσωμάτωση των αγωνιστικών διαθέσεων στους ελιγμούς του συστήματος;
Ποια πρέπει να είναι η πολιτική γραμμή της Αριστεράς μετά τον «πρώτο γύρο» των αγώνων, που ακόμη δεν έχουν βάλει «τελεία», όπως πολλοί υποστηρίζουν. Ο «δεύτερος γύρος» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αλλά για νίκες απαιτείται ταξική οριοθέτηση και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
Τα πήγαινε - έλα των στελεχών της περιβόητης τρόικας και οι φλύαρες όσο και τρομoκρατικές δηλώσεις που τα συνοδεύουν, κινδυνεύουν να προκαλέσουν πολιτικό εθισμό, βοηθούσης και της καλοκαιρινής ραστώνης στην οποία πολλοί επενδύουν. Περισσότερο όμως από τις ζέστες και τα μπάνια του λαού, οι πρωταγωνιστές της αντεργατικής επίθεσης, φαίνεται πως ποντάρουν στα πολιτικά ελλείμματα του εργατικού κινήματος σε όλες τις μορφές του, που σήμερα αναδεικνύονται με τραγικό τρόπο και εγγράφονται στην αδυναμία ανακοπής του κοινωνικού ολοκαυτώματος που συντονίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η αντικαπιταλιστική και ευρύτερη Aριστερά, καλείται να στηριχτεί στις καλύτερες στιγμές του πρώτου γύρου των εργατικών αγώνων, με αποκορύφωμα τον εργατικό σεισμό της 5ης Μάη. Η αγωνιστική αισιοδοξία είναι ανάγκη να στηριχθεί στην αντικειμενική πολιτική διάγνωση των δυνατοτήτων ώστε να βαθαίνει η ρωγμή στη λαϊκή συνείδηση απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, αλλα και των κινδύνων για –προσωρινό φυσικά– πολιτικό ενταφιασμό της λαϊκής αγανάκτησης. Ο «δεύτερος γύρος» των αγώνων δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Τρία είναι τα στοιχεία που ορίζουν τις δυσκολίες και αναδεικνύουν αντίστοιχες απαιτήσεις για μια ταξική εργατική παρέμβαση. Το πρώτο είναι φυσικά, ότι τα μέτρα σε μεγάλο βαθμό νομοθετήθηκαν ήδη. Αυτό εμφανίζει ως «αντι-ρεαλιστικό» ένα σύνθημα που θα πρότασσε το «να μην ψηφιστούν - να μην περάσουν». Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μπεί και τελεία.
Ήδη γίνεται λόγος για νέο πακέτο ασφαλιστικού στο τέλος του 2010! Η δεύτερη πλευρά σχετίζεται με τη συνυπογραφή του μνημονίου από τη ΓΣΕΕ και τη σύμβαση τρίχρονης εργασιακής ειρήνης με ουσιαστικό «πάγωμα» των μισθών που ορίζει. Η πολιτική υποταγή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχει μεγάλη σημασία. Απογοητεύει κόσμο, δίνει ανάσες στην κυβέρνηση. Και δεν θα είναι η μοναδική πολιτική πρωτοβουλία στην κατεύθυνση της ταξικής συναλλαγής του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ήδη την προηγούμενη βδομάδα εδρομολογούντο συναντήσεις της τρόικα με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ! Η τρίτη παράμετρος, που έρχεται να συμπληρώσει την κίνηση της ΓΣΕΕ, είναι το κυβερνητικό πραξικόπημα να ακυρώσει νομοθετικά οποιεσδήποτε αυξήσεις μισθών σε κλαδικό ή επιχειρησιακό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό, επιχειρείται να αφαιρεθεί το έδαφος της δράσης της ταξικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος, που αρνείται την υποταγή στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Ένα δεύτερο επίπεδο ανασυγκρότησης της πολιτικής τακτικής του αστικού συνασπισμού εξουσίας, είναι το ίδιο το πεδίο των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών, με την ουσία αλλά και τους συμβολισμούς που αυτοί αναδεικνύουν με βαρύνοντα τρόπο κάθε φορά.
Όλος ο δυναμισμός και η αυθόρμητη αντικαπιταλιστική εξεγερτική ροπή των εργατικών διεκδικήσεων, επιχειρείται να χωνευτεί από ένα άνευρο και άχρωμο «μέτωπο κατά του μνημονίου». Ο Σαμαράς έχει ήδη αναγγείλει πολιτική πρωτοβουλία για ανατροπή του μνημονίου, υπερασπίζοντας φυσικά τα όσα αυτό προβλέπει. Ο Β. Οικονόμου, πρόσφατα διαγραφείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ζητάει «δημοκρατική συμπαράταξη» Αριστεράς, Οικολόγων Πράσινων και λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ ενάντια στο μνημόνιο, εντάσσοντάς τη στην προοπτική της Κεντροαριστεράς. Αντιπαραθέτει, μάλιστα, στην πολιτική της τρόικα, το «ρεαλιστικό» προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. O Α. Αλαβάνος ζητάει να «πέσουν τα όρια ανάμεσα στην Αριστερά και στο σοσιαλιστικό χώρο», και πάλι στο όνομα της «επαφής».
Το δυστύχημα είναι ότι και πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, ιδιαίτερα όσες κινούνται στο πλαίσιο ή στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να διαβάζουν ανάποδα την πολιτική εμπειρία της περιόδου, αρνούμενες πεισματικά να ξεφύγουν από τη διαχειριστική και κοινοβουλευτική χρεωκοπημένη τους λογική.
Σε μια στιγμή που επιβάλλεται να προβληθεί με μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς όρους η ανάγκη για στροφή ευρύτερων μαζών προς τα αριστερά και προς μια εργατική αντικαπιταλιστική προσέγγιση, στο όνομα των ανακατάταξεων στο ΠΑΣΟΚ, οι διάφορες μερίδες του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να αναζητούν ως κοινό παρονομαστή τη μετατόπιση του αριστερού δυναμικού στα όρια μιας αναιμικής ΠΑΣΟΚικής και «σοσιαλδημοκρατικής» αντιπολίτευσης, στην αναζήτηση της χαμένης τιμής της σοσιαλδημοκρατίας.
Η παρέλαση των γραμμών και των τακτικών εν όψει των περιφερειακών εκλογών, αναδεικνύει όλη αυτή τη φτώχεια, που καταλήγει τελικά σε μια κουραστική και ανούσια φιλολογία περί «προσώπων», στα γνωστά σήριαλ για τις υποψηφιότητες της Σ. Σακοράφα ή του Αλ. Αλαβάνου για την περιφέρεια Αττικής.
Την ώρα που είναι ρεαλιστικό ο πολιτικός προσανατολισμός ενάντια στην ΕΕ να προκύπτει ως μαζικό κοινωνικό συμπέρασμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να δίνει μαθήματα ενότητας και αντι-σεχταρισμού, προφανώς για να καλύψει τις πολιτικές του ευθύνες για το δογματικό του ευρωπαϊσμό, αρνούμενος κάθε ουσιαστική αυτοκριτική και επανατοποθέτηση.
Την ώρα που τίθενται ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα (όπως η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, σύγκρουση - απειθαρχία με την ΕΕ κ.λπ.), ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ επιμένουν, ο μεν πρώτος σε μια καθαρά διαχειριστική πολιτική γραμμή, το δε δεύτερο «στρίβει δια της στρατηγικής» και της λαϊκής εξουσίας, αφήνοντας το πεδίο της σημερινής πάλης έρμαιο σε αμυντικά, συνδικαλιστικά, τελικά, αιτήματα.
Αριστερές ταλαντεύσεις στην πολιτική γραμμή
Οδηγούν στην ήττα
Την ώρα που η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η σύγκρουση με τη συμβιβαστική γραμμή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι όροι για την απελευθέρωση των μαχητικών ρηξιακών διαθέσεων ευρύτατων τμημάτων των εργαζόμενων που αναζητούν μια νέα αγωνιστική και ταξική ενότητα, το ΚΚΕ καλεί να δοθεί η μάχη «μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ», κάνοντας τα πάντα ώστε να το ταυτίζει με τον κομματικό του φορέα.
Όχι χωρίς αντιφάσεις όλα αυτά, οφείλουμε να παρατηρήσουμε. Γιατί, την ώρα που από τις στήλες του Ριζοσπάστη εξαπολύονται μύδροι ενάντια, π.χ., στη στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, η Αλ. Παπαρήγα καλεί σε αγώνα με κεντρικό σύνθημα «δεν αναγνωρίζουμε το μνημόνιο, δεν αναγνωρίζουμε το χρέος!», έτσι που να μην καταλαβαίνει κανείς εύκολα την κατεύθυνση της κριτικής που το ΚΚΕ ασκεί στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, η εποχή δεν προσφέρεται για διαγωνισμό «συνέπειας», αλλά για μια βασανιστική πορεία διαμόρφωσης ενός πολιτικού προγράμματος ικανού να συσπειρώσει πλατιά κομμάτια των εργαζόμενων σε ουσιαστική μάχη, με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και της αστικής πολιτικής γενικά, που θα βάλει σε κρίση το πολιτικό σύστημα, ανοίγοντας το δρόμο για ριζικές αλλαγές στο συσχετισμό, για την εξουσία των εργαζόμενων.
Η μισή αλήθεια είναι πάντα ένα ψέμμα. Και τα μισά λόγια από μεριάς δυνάμεων της Αριστεράς, είναι, στη φάση που διανύουμε, ένα μεγάλο έγκλημα.
Η μάχη του εργατικού κινήματος έχει στρατηγικό χαρακτήρα σήμερα. Στο τέλος της, δεν θα κριθεί μόνο το ύψος των μισθών και των συντάξεων, αλλά μια δραματική ανατροπή της σχέσης μισθών - κερδών προς όφελος του κεφαλαίου, περισσότερο δε η δυνατότητα συλλογικής πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης και ειδικά της νεολαίας. Η επίθεση δεν σχετίζεται μόνο με τις ιδιατερότητες της ελληνικής περίπτωσης, αλλά συμπυκνώνει μονιμότερα στοιχεία που συνδέονται άρρηκτα με τον καπιταλισμό και την κρίση του, αλλά και πιο ειδικά με τον ολοκληρωτικά αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Αριστερά έχει να διαλέξει: Είτε θα κινηθεί σε μια κατεύθυνση ουσιαστικής στρατηγικής ανασυγκρότησης του περιεχομένου παρέμβασής της σε αντικαπιταλιστική ανατρεπτική κατεύθυνση, είτε θα ανακυκλώνει κατά μόνας α λά ΚΚΕ, ή «ενωτικά» α λά ΣΥΡΙΖΑ, τις πολιτικές που οδήγησαν ως τώρα στην ήττα το λαϊκό κίνημα. Κανείς δεν δικαιούται να παίζει με τις λέξεις και να επιστρατεύει τα ωραιότερα πράγματα στην υπηρεσία μουχλιασμένων τακτικών. Η ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η επανάσταση και ο κομμουνισμός αποτελούν ζωτική ανάγκη απάντησης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι άλλοθι για να ξεφύγει κανείς από τα πολιτικά ερωτήματα της στιγμής και τα καθήκοντα ενωτικής δράσης απέναντι στην κυβέρνηση και την ΕΕ, εδώ και τώρα. Οι διάφορες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεούνται να καταλάβουν ότι η κοινή δράση είναι η αυτονόητη υποχρέωση των δυνάμεων της Αριστεράς και όχι το άλλοθι για τον εξωραϊσμό του αδιέξοδου «ευρωπαϊσμού» και την εξασφάλιση απυρόβλητου για τον αριστερό κυβερνητισμό. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εντός και εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, πως η προώθηση ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου ανατροπής της επίθεσης και της κοινής δράσης της Αριστεράς, δεν είναι θέμα άχρωμης ή μεγαλόψυχης «επιλογής». Προϋποθέτει ενίσχυση της ταξικής κοινωνικής οριοθέτησης της Αριστεράς. Δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής αντίληψης μέσα στο εργατικό κίνημα και της συνολικής εξωκοινοβουλευτικής, αντι-θεσμικής παρέμβασης. Πολιτική αυτοτέλεια της επαναστατικής Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων και των περιφερειακών εκλογών με αυτοτελή ψηφοδέλτια ενωτικής αντικαπιταλιστικής αγωνιστικής παρέμβασης.
Αριστερές ταλαντεύσεις στην πολιτική γραμμή
Οδηγούν στην ήττα
Την ώρα που η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η σύγκρουση με τη συμβιβαστική γραμμή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι όροι για την απελευθέρωση των μαχητικών ρηξιακών διαθέσεων ευρύτατων τμημάτων των εργαζόμενων που αναζητούν μια νέα αγωνιστική και ταξική ενότητα, το ΚΚΕ καλεί να δοθεί η μάχη «μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ», κάνοντας τα πάντα ώστε να το ταυτίζει με τον κομματικό του φορέα.
Όχι χωρίς αντιφάσεις όλα αυτά, οφείλουμε να παρατηρήσουμε. Γιατί, την ώρα που από τις στήλες του Ριζοσπάστη εξαπολύονται μύδροι ενάντια, π.χ., στη στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, η Αλ. Παπαρήγα καλεί σε αγώνα με κεντρικό σύνθημα «δεν αναγνωρίζουμε το μνημόνιο, δεν αναγνωρίζουμε το χρέος!», έτσι που να μην καταλαβαίνει κανείς εύκολα την κατεύθυνση της κριτικής που το ΚΚΕ ασκεί στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, η εποχή δεν προσφέρεται για διαγωνισμό «συνέπειας», αλλά για μια βασανιστική πορεία διαμόρφωσης ενός πολιτικού προγράμματος ικανού να συσπειρώσει πλατιά κομμάτια των εργαζόμενων σε ουσιαστική μάχη, με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και της αστικής πολιτικής γενικά, που θα βάλει σε κρίση το πολιτικό σύστημα, ανοίγοντας το δρόμο για ριζικές αλλαγές στο συσχετισμό, για την εξουσία των εργαζόμενων.
Η μισή αλήθεια είναι πάντα ένα ψέμμα. Και τα μισά λόγια από μεριάς δυνάμεων της Αριστεράς, είναι, στη φάση που διανύουμε, ένα μεγάλο έγκλημα.
Η μάχη του εργατικού κινήματος έχει στρατηγικό χαρακτήρα σήμερα. Στο τέλος της, δεν θα κριθεί μόνο το ύψος των μισθών και των συντάξεων, αλλά μια δραματική ανατροπή της σχέσης μισθών - κερδών προς όφελος του κεφαλαίου, περισσότερο δε η δυνατότητα συλλογικής πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης και ειδικά της νεολαίας. Η επίθεση δεν σχετίζεται μόνο με τις ιδιατερότητες της ελληνικής περίπτωσης, αλλά συμπυκνώνει μονιμότερα στοιχεία που συνδέονται άρρηκτα με τον καπιταλισμό και την κρίση του, αλλά και πιο ειδικά με τον ολοκληρωτικά αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Αριστερά έχει να διαλέξει: Είτε θα κινηθεί σε μια κατεύθυνση ουσιαστικής στρατηγικής ανασυγκρότησης του περιεχομένου παρέμβασής της σε αντικαπιταλιστική ανατρεπτική κατεύθυνση, είτε θα ανακυκλώνει κατά μόνας α λά ΚΚΕ, ή «ενωτικά» α λά ΣΥΡΙΖΑ, τις πολιτικές που οδήγησαν ως τώρα στην ήττα το λαϊκό κίνημα. Κανείς δεν δικαιούται να παίζει με τις λέξεις και να επιστρατεύει τα ωραιότερα πράγματα στην υπηρεσία μουχλιασμένων τακτικών. Η ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η επανάσταση και ο κομμουνισμός αποτελούν ζωτική ανάγκη απάντησης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι άλλοθι για να ξεφύγει κανείς από τα πολιτικά ερωτήματα της στιγμής και τα καθήκοντα ενωτικής δράσης απέναντι στην κυβέρνηση και την ΕΕ, εδώ και τώρα. Οι διάφορες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεούνται να καταλάβουν ότι η κοινή δράση είναι η αυτονόητη υποχρέωση των δυνάμεων της Αριστεράς και όχι το άλλοθι για τον εξωραϊσμό του αδιέξοδου «ευρωπαϊσμού» και την εξασφάλιση απυρόβλητου για τον αριστερό κυβερνητισμό. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εντός και εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, πως η προώθηση ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου ανατροπής της επίθεσης και της κοινής δράσης της Αριστεράς, δεν είναι θέμα άχρωμης ή μεγαλόψυχης «επιλογής». Προϋποθέτει ενίσχυση της ταξικής κοινωνικής οριοθέτησης της Αριστεράς. Δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής αντίληψης μέσα στο εργατικό κίνημα και της συνολικής εξωκοινοβουλευτικής, αντι-θεσμικής παρέμβασης. Πολιτική αυτοτέλεια της επαναστατικής Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων και των περιφερειακών εκλογών με αυτοτελή ψηφοδέλτια ενωτικής αντικαπιταλιστικής αγωνιστικής παρέμβασης.
