ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ
Η «δολοφονία» πραγματοποιήθηκε με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, που για ορισμένους αποτέλεσαν το πραγματικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η «κηδεία» του θύματος πραγματοποιήθηκε με την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από 69 χώρες. Και τώρα οι αρχές έρχονται να επισημοποιήσουν αλλά και να νομιμοποιήσουν τη δολοφονία.
Η απόφαση του δικαστηρίου δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την αναγνώριση του «δικαιώματος» των εκάστοτε ισχυρών δυνάμεων να χρησιμοποιούν στρατιωτική βία για την απόσπαση εδαφών από τα πιο αδύνατα κράτη – πάντα με πρόσχημα την προστασία μιας λιγότερο ή περισσότερο καταπιεσμένης μειονότητας. Υπό αυτή την έννοια βέβαια, η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου δεν διαφέρει σε τίποτα από την εισβολή και κατάληψη της Κύπρου. Μάταια προσπαθούσε ο γερμανός υπουργός Eξωτερικών, Γκουίντο Βεστερβέλε, να πείσει την κυπριακή ηγεσία ότι η απόφαση της Χάγης δεν σχετίζεται με το Κυπριακό. Οι πανηγυρισμοί σε μεγάλο μέρος του τουρκικού Τύπου αλλά και οι άμεσες αναφορές των ευρωπαϊκών εφημερίδων για τις συνέπειες που θα υποστεί η Λευκωσία, κάλυψαν τα σαθρά επιχειρήματα του επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας. Είναι προφανές ότι η απόφαση αποτελεί ένα είδος δεδικασμένου όχι μόνο για την τουρκοκρατούμενη Κύπρο αλλά και για την Αμπχαζία, τη Νότια Οσετία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την Υπερδνειστερία.
Ούτε είναι φυσικά τυχαίο ότι οι πρώτες χώρες που έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν από την απόφαση του δικαστηρίου είναι αυτές που αντιμετωπίζουν και τα πιο άμεσα και πιεστικά μειονοτικά προβλήματα. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ρωσία, και η Κίνα δήλωσαν αμέσως ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν το Κοσσυφοπέδιο. Αντίθετα, η «μειονοτικά ασφαλής» Γερμανία, η οποία ελπίζει ότι ενδεχόμενη επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια θα της επιτρέψει να κεφαλαιοποιήσει και σε γεωπολιτικό επίπεδο την οικονομική της κυριαρχία, έστησε τρελό χορό. «Η εδαφική ακεραιότητα δεν αποτελεί πλέον αξίωμα» έγραφε χεραίκακα η γερμανική Μπερλίνερ Τσάιτουγκ, ενώ η Ζιντόιτσε Τσάιτουγκ συμπλήρωνε ότι τα «κυρίαρχα κράτη δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται και τόσο κυρίαρχα».
Το ενδεχόμενο νέων ανακτατάξεων στο χάρτη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης φάνηκε να τρομάζει ακόμη και το βρετανικό Εκόνομιστ, ο οποίος λίγες ημέρες πριν από την ανακοίνωση της απόφασης προειδοποιούσε ότι η αναταραχή μπορεί να ξυπνήσει τα φαντάσματα των Βαλκανίων στη Βοσνία και την ΠΓΔΜ. «Κανένας δεν μιλά ανοιχτά για το ενδεχόμενο αλλαγής των συνόρων» σημείωνε το βρετανικό περιοδικό, συμπληρώνοντας όμως ότι αν κρίνει κανείς από την ανησυχία των διπλωματών, το ζήτημα βρίσκεται ήδη στο τραπέζι.
Παρά το γεγονός ότι το Κοσσυφοπέδιο χρειάζεται να αναγνωριστεί από άλλα 31 κράτη προκειμένου να γίνει μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, οι εξελίξεις στην περιοχή ενδέχεται να έρθουν πιο σύντομα. Η επόμενη λογική κίνηση των Αλβανών της ΠΓΔΜ θα είναι η πρόκληση μιας τεχνιτής κρίσης με τους Σλαβομακεδόνες με στόχο την αυτονόμηση και την ανεξαρτητοποίησή τους. Την ίδια ώρα οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου θα έχουν τη φυσική τάση να ενωθούν με την Αλβανία, ενώ ανάλογες διαθέσεις θα παρουσιαστούν και σε όλους τους αλβανικούς πλυθησμούς του Μαυροβουνίου και της Νότιας Σερβίας.
Το δικαστήριο της Χάγης στην προσπάθειά του να αποτυπώσει και στο διεθνές δίκαιο τις νέες ισορροπίες δυνάμεων που αναπτύσσονται σε ολόκληρο τον πλανήτη άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, απειλώντας τα Bαλκάνια με ένα νέο γύρο αιματηρών αναταραχών και συγκρούσεων.
