Οι εκλογές του Νοεμβρίου αποτελούν την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και την υπογραφή του μνημονίου. Αποκτούν εξ’ αντικειμένου χαρακτηριστικά συνολικής αναμέτρησης με την πολιτική που εφαρμόστηκε ολόκληρο το τελευταίο διάστημα και με την προοπτική της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ*
Μια κυβέρνηση που θα περάσει αβρόχοις ποσί τις εκλογές αυτές, θα συνεχίσει ακάθεκτη το αντεργατικό-αντιλαϊκό έργο της με την στήριξη ή την ανοχή της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ. Αντίθετα, η κυβέρνηση πρέπει να βγει από αυτήν την αναμέτρηση αδυνατισμένη και έχοντας να αντιμετωπίσει ένα πλατύ, μαχητικό και ανυποχώρητο ρεύμα αμφισβήτησής της.
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση διαμορφώνει καθοριστικά το πεδίο της ταξικής πάλης στη σημερινή συγκυρία. Από τη μια, αστικές και μικροαστικές «διέξοδοι» κατατίθενται ως αντίβαρο στην αποστροφή που δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική. Η εργατική τάξης, αντίθετα έχει ανάγκη από διέξοδο στον αντίποδα αυτής της πολιτικής.
Οι εκλογές αυτές είναι μια ευκαιρία για πλατιά διάδοση και ζύμωση μιας άλλης πρότασης διεξόδου από την κρίση απ’ την σκοπιά της εργατικής τάξης, κόντρα στην προσπάθεια της κυβέρνησης και άλλων πολιτικών δυνάμεων να διεξαχθούν οι δημοτικές εκλογές στο στενό πεδίο διαχείρισης του «Καλλικράτη».
Οι οργανώσεις και τα κόμματα που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, πρέπει να πάρουν μέρος σ’ αυτές με τη συνολική τους πρόταση, που θα συνιστά την εργατική απάντηση στην κρίση. Τα ιδιαίτερα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών καθορίζονται σήμερα περισσότερο από ποτέ σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη γενικότερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση και γι’ αυτό πρέπει να απαντώνται στο πλαίσιο ενός συνολικού πολιτικού προγράμματος.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι τυχόν συνεργασίες, τα διάφορα μέτωπα, οι προτάσεις διαλόγου. Τα καλέσματα για αποχή-άκυρο στις εκλογές αυτές συμβαδίζουν φυσικά με το ρεύμα αποχής που διαφαίνεται, αλλά δεν συνιστούν ουσιαστική παρέμβαση, αυτήν που έχουν ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι.
Ο «Καλλικράτης» είναι η άλλη πλευρά της πολιτικής «σταθερότητας» και του μνημονίου, δηλαδή της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα που έχει εξαπολύσει η ελληνική αστική τάξη για να βρει μακροπρόθεσμη διέξοδο στη συνέχιση και επαύξηση της κερδοφορίας της. Φιλοδοξεί να αποτελέσει μοχλό ενός συνολικού επανασχεδιασμού του κράτους για τη συγκρότηση ισχυρών διοικητικών ενοτήτων, που θα διαμορφώνουν οικονομίες κλίμακας κατά την καπιταλιστική διαχείριση και τις προϋποθέσεις για κερδοφόρα τοπική ανάπτυξη. Οι κεντρικοί στόχοι του είναι η ανασυγκρότηση και θεσμική θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και η εντατικότερη εκμετάλλευση του αστικού χώρου και του φυσικού περιβάλλοντος. Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η περαιτέρω ερήμωση της υπαίθρου και η μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ φτωχών και πλούσιων περιφερειών και επιμέρους περιοχών, αποτελούν βασικές πτυχές του. Προτεραιότητές του αποτελούν οι απολύσεις εργαζομένων στις επιχειρήσεις των ΟΤΑ και στις νομαρχίες.
Είναι λοιπόν από κάθε άποψη επιβεβλημένο να παρέμβουμε στις εκλογές αυτές με ένα συνολικό πολιτικό πρόγραμμα. Η γενική εναντίωση στο μνημόνιο και μόνο είναι ανεπαρκής τοποθέτηση και αφήνει περιθώρια σ’ ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων να εξαπολύουν μύδρους, ανέξοδα.
Ένα πρόγραμμα από τη σκοπιά της εργατικής τάξης πρέπει να αποκαλύπτει το περιεχόμενο της επίθεσης που δέχονται η εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα, να απαντάει επαρκώς στην επίθεση αυτή, να αποτελεί ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση και να δείχνει τη διέξοδο. Η άρνηση πληρωμής του χρέους – η διαγραφή του, αποτελεί κρίσιμο κρίκο για την απάντηση στα προβλήματα, για την ικανοποίηση εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων σε συνδυασμό με την αποχώρηση απ’ το ευρώ και την Ε.Ε και την εκδίωξη του Δ.Ν.Τ.
Για να αποτελέσει η διαγραφή του χρέους έναν άμεσα υλοποιήσιμο στόχο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού, απαιτείται η πάλη για μια σειρά αιτημάτων:
· Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο
· Κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρισμό εκκλησίας-κράτους, από-υπαλληλοποίηση των παπάδων και ολόκληρης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας
· Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, η ρύθμιση των χρεών των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και αγροτών.
· Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, κατάργηση του επαγγελματικού στρατού, επιστροφή όλων των τμημάτων από αποστολές στο εξωτερικό, διάλυση των ειδικών μονάδων της αστυνομίας όπως ΜΑΤ, ομάδες Δ, η αποχώρηση απ’ το ΝΑΤΟ, κλπ.
· Τιμωρία και αποπομπή όλων όσων έχουν εμπλακεί σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα.
· Ικανοποίηση των ώριμων και δίκαιων αιτημάτων του κινήματος για δουλειά, για 7ωρο-35ωρο-5νθήμερο, αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις, η διασφάλιση της αναβαθμισμένης ύπαρξης της δωρεάν υγείας, παιδείας, πρόνοιας, κοινωνικής ασφάλισης, η προστασία της ντόπιας παραγωγής κλπ.
Επιπλέον, αιχμή της παρέμβασής μας πρέπει να αποτελεί η καταδίκη και η ανατροπή του «Καλλικράτη» ως αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης, που επιφέρει την εξαφάνιση κάθε ίχνους αυτοδιοίκησης, την κατάργηση ακόμα και οργάνων όπως η λαϊκή συνέλευση, τη φορομπηχτική πολιτική που θα εφαρμοστεί άμεσα απ’ τους Δήμους και τις Περιφέρειες προκειμένου να αντιρροπήσουν τον περιορισμό των κρατικών δαπανών.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να οικοδομηθεί ένα πολιτικό μέτωπο όλων εκείνων των δυνάμεων που έχουν στο πρόγραμμά τους ανάλογα αιτήματα-στόχους και θέλουν να εκφράσουν τα συμφέροντα και την προοπτική της εργατικής τάξης.
Με μια τέτοια πολιτική σε συνδυασμό με το δυνάμωμα των εργατικών και λαϊκών αγώνων, μπορούν να υπάρξουν και κατακτήσεις, μπορούν να αποκρουστούν αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, μπορεί να αποκρουστεί και να ανατραπεί το ίδιο το μνημόνιο και η κυβέρνηση.
Μια τέτοια πολιτική θα βρει απήχηση στην εργατική τάξη και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από μια τέτοια διέξοδο.
Σ’ αυτή τη βάση αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι εκλογικές συνεργασίες με προοπτική τη συγκρότηση ενός ενιαίου και ισχυρού πολιτικού μετώπου, το οποίο θα αναλάβει να αναδείξει όλα αυτά τα αιτήματα-στόχους στις επερχόμενες πολιτικές μάχες, να τα κάνει υπόθεση του κινήματος στους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη να τα πραγματώσει μέσω μιας εργατικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης εκείνων των εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα αναλάβουν εν τέλει την πλήρη υλοποίησή τους.
Οι συνδυασμοί που επιδιώκουμε να δημιουργηθούν και να στηρίξουμε, έχουν πρόγραμμα εξουσίας και στην περίπτωση που πλειοψηφήσουν στις σημερινές συνθήκες – πράγμα που επιδιώκουμε, φυσικά χωρίς αυταπάτες για το κατά πόσο είναι εφικτό – τότε θα πάρουν άμεσα φιλολαϊκά μέτρα και θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με το κεντρικό κράτος, την πολιτική της κυβέρνησης, τα κρατικά όργανα ελέγχου των περιφερειών και θα τεθεί ζήτημα καθαίρεσης τους απ’ την αστική εξουσία. Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη και η εργατική τάξη μαζί με άλλα λαϊκά στρώματα θα κληθούν τότε να υπερασπιστούν έμπρακτα τη δημοτική ή περιφερειακή αρχή, τα πρόσωπα και την πολιτική, που θα διώκεται.
Είναι φανερό ότι στο παραπάνω κάλεσμα για ενότητα δεν χωράνε αποκλεισμοί, παρά μόνο ο αποκλεισμός όσων είχαν στελεχώσει και υπηρετήσει αστικές κυβερνήσεις και τοπικές αρχές με αστική κατεύθυνση. Δε χωράνε μικροπολιτικές λογικές του τύπου «να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας» ως είμαστε σήμερα. Ούτε σεχταρισμός - ούτε ξεχείλωμα. Στοχοπροσήλωση, ενιαιομετωπική πολιτική, άμεση πρόταση διεξόδου-πρόταση εξουσίας, αποτελούν το τρίπτυχο της ουσιαστικής παρέμβασής μας.
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να καταγράψει αποτελέσματα, να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις που έχουν απηυδήσει απ’ την αστική πολιτική, την πολιτική του δικομματισμού και της διαχείρισης, δυνάμεις που πήραν μέρος στους αγώνες που αναπτύχθηκαν αλλά και δυνάμεις που κινούνται προς το άκυρο και λευκό.
*Το πλήρες κείμενο υπάρχει στην ιστοσελίδα www.anasyntaxi.gr
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου