ΕΚΛΟΓΕΣ 7ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ: Κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση

Τι κρίνεται στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη και άρα ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο της πολιτικής και εκλογικής παρέμβασης;

Δημοψήφισμα υπέρ ή κατά των αλλαγών και του Καλλικράτη, χαρακτήρισε τις εκλογές για τα όργανα του τοπικού κράτους ο Γ. Παπανδρέου. Θέλησε να βγάλει εκτός της εκλογικής αναμέτρησης το μνημόνιο και τη σκληρή επίθεση της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, αλλά έστω και με αυτόν τον τρόπο, υπογράμμισε τη μεγάλη πολιτική σημασία των εκλογών της 7ης Νοέμβρη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

 Πρόκειται για τις πρώτες εκλογές που γίνονται μετά την εκδήλωση της μεγάλης επίθεσης του κεφαλαίου, καταμεσής μιας μεγάλης μάχης, που αφορά την καθολική υποθήκευση του μέλλοντός μας και της ένταξης όλων των εργαζομένων σε διαδικασία επιτήρησης από τους εκπροσώπους του πολυεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, πραγματοποιούνται στον ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι πολιτικοί συσχετισμοί που θα αποτυπωθούν στις εκλογές θα διευκολύνουν ή όχι την κυβέρνηση και το αντιδραστικό μπλοκ εξουσίας στη συνέχιση της επιδρομής τους.

Βεβαίως, οι εκλογές για τους δήμους και τις περιφέρειες δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ζωή μας, όπως δεν το έπραξε καμία εκλογική αναμέτρηση, αλλιώς θα ήταν παράνομες, όπως έγραφε ο Μαρξ. Όμως, θα επιδράσουν στην ολοένα και βαθύτερη κρίση εκπροσώπησης της αστικής (και όχι μόνο) πολιτικής. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όχι μόνο «απαξίωσης των κομμάτων» (όπως παρατηρούν οι σχολιαστές των καναλιών, που θα ήθελαν να αντικαταστήσουν τα κόμματα), αλλά συνολικής αδυναμίας της κυρίαρχης πολιτικής να ενσωματώσει τις αυταπάτες ακόμα και τα επιμέρους συμφέροντα των εργαζομένων. Ένα ρήγμα έχει ανοίξει και δεν αφορά μόνο τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μεγάλα τμήματα της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Το σύστημα προσπαθεί να γεφυρώσει αυτό το ρήγμα, ειδάλλως να ωθήσει μαζικά τον κόσμο στην αποχή από την πολιτική και συλλογική πάλη, να διαμορφώσει μια κοινωνική και πολιτική έρημο, όπου δεν θα γονιμοποιηθεί κανένα σύγχρονο ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα των «από κάτω». Απ’ αυτή την άποψη, η συστηματική προώθηση –από τη μεριά φορέων του συστήματος, όπως τα ΜΜΕ- της γραμμής της αποχής από τις εκλογές (που συμβαδίζει και με ένα γενικότερο κλίμα αηδίας για την κυρίαρχη πολιτική και απογοήτευσης για την Αριστερά) αποσκοπεί στον πολιτικό ευνουχισμό της δυσαρέσκειας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνουν στις εκλογές, όχι με την αυταπάτη μιας άλλης –δήθεν- διαχείρισης των Καλλικρατικών δομών αστικής εξουσίας, αλλά για να συμβάλλουν στο να εκφραστεί με τον πιο κατηγορηματικό και πολιτικό τρόπο η καταδίκη της επίθεσης, να ζυμώσουν την πολιτική αντίληψη της επαναστατικής Αριστεράς, να συμβάλλουν στη συγκρότηση των δυνάμεων για μια άλλη Αριστερά, να κερδίσουν συνειδήσεις για τον συνολικό αγώνα, να συμβάλλουν στην αντεπίθεση του κινήματος στους δρόμους του αγώνα. Γι’ αυτό παρεμβαίνουν με αντι-διαχειριστική κινηματική λογική, πρόγραμμα και φυσιογνωμία.

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ψηφοδέλτια αντικαπιταλιστικής ανατροπής στις εκλογές με συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει στην μάχη και των επερχόμενων εκλογών για τα τοπικά όργανα, μέσα από ευρύτερα αριστερά αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια, που παλεύουν για την ανατροπή συνολικά της επίθεσης και του μνημονίου, κόντρα στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ενάντια στον Καλλικράτη και σε όλο το πολιτικό σύστημα της αστικής επίθεσης στους εργαζόμενους.

Την παρέμβασή της στις επερχόμενες εκλογές έχει αποφασίσει και προωθεί η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η παρέμβαση αυτή δεν θα γίνει με ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά με τη συμβολή της σε ευρύτερες συσπειρώσεις, με περιεχόμενο αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Στους δήμους, που ήδη υπάρχουν αριστερές ριζοσπαστικές ή και αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει για την ανάπτυξη και ισχυροποίησή τους.

Τι κρίνεται όμως στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη και άρα ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο της πολιτικής και εκλογικής παρέμβασης; Η κυβέρνηση, αλλά και δυνάμεις που συμπαρατάσσονται μαζί της (Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι κ.ά.) προσπαθούν να μας πείσουν ότι κρίνεται ο «Καλλικράτης», οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί και τα πρόσωπα που θα διαχειριστούν (πετυχημένα ή όχι) τις νέες αυξημένες αρμοδιότητες του τοπικού κράτους. Δηλαδή είναι σαν να ζητούν από τους εργαζόμενους να ξεχάσουν για μία μέρα τη δραματική κατάσταση που έχουν βρεθεί, να κλείσουν τα μάτια στις περικοπές του μισθού, στις απολύσεις και στην ανεργία που μπαίνει πλέον σε κάθε σπίτι, στις ανεβασμένες κοινωνικές ανάγκες που θα προσκρούουν πια στον αντιδραστικό, φορομπηχτικό και «σπαγκοραμμένο» (όσον αφορά τα λαϊκά αιτήματα) δήμο! Να αποσπαστούν από την πραγματικότητα και να ξεχάσουν το Μνημόνιο, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους των τραπεζών κλπ. Αστεία πράγματα! Η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της, και κυρίως το πώς θα την αντιμετωπίσουμε, εάν θα υπάρχει αστική (σε βάρος των εργαζομένων) ή εργατική (σε ρήξη με το κεφάλαιο) απάντηση και διέξοδος από την κρίση, θα αποτελέσει το βασικό υπόβαθρο της αντιπαράθεσης των εκλογών.

Μήπως τελικά οι επερχόμενες εκλογές είναι ένα δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μνημόνιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ αποτελεί τη συμπύκνωση και την κορωνίδα της επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στους εργαζόμενους της χώρας μας, περιγράφοντας ασφυκτικά τα μέτρα που υποχρεούται να πάρει η κυβέρνηση για να ικανοποιήσει τους «πιστωτές» της και υποτάσσοντας με ένα άμεσο και ολοκληρωτικό τρόπο τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και τον δημόσιο πλούτο στις επιταγές του διεθνούς και ελληνικού κεφαλαίου, πρώτα και κύρια του χρηματοπιστωτικού. Η ανατροπή του αποτελεί πρώτο όρο για την εργατική αντεπίθεση και τη στοιχειώδη υπεράσπιση των εργαζομένων. Αλλά βεβαίως δεν είναι μόνο το Μνημόνιο, ούτε όλες οι δυνάμεις που εμφανίζονται εναντίον του βρίσκονται στο στρατόπεδο των εργατικών συμφερόντων. Υπάρχει η καπιταλιστική κρίση και οι πολιτικές που οδήγησαν εκεί, ιδιαίτερα για την Ελλάδα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι κατευθύνσεις του ελληνικού αστικού συνασπισμού εξουσίας για την αντιδραστική αναδόμηση του κράτους, αλλά και της οικονομίας, όπως το σχέδιο Καλλικράτης. Το πρόγραμμα Σταθερότητας, οι δεσμεύσεις της ΟΝΕ, οι ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που όλα κινούνται σε σκληρή αντιλαϊκή κατεύθυνση. Τα μέτρα που πάρθηκαν πριν το Μνημόνιο και εκείνα που ψηφίστηκαν μετά, στο όνομά του.

Άρα, δεν μπορεί να χωρέσει η εργατική και λαϊκή αντίσταση στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ στο «σακί» μια γενικής αντιμνημονιακής ψήφου. Κατά του Μνημονίου είναι ο Α. Σαμαράς, χωρίς να αμφισβητεί το συνολικό πλαίσιο της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Ακόμα και η «θάτσερ της Ελλάδας», η Ντ. Μπακογιάννη ζήτησε διόρθωση του Μνημονίου. Για τοκογλυφία είχε καταγγείλει πρόσφατα το Μνημόνιο και το ΕΒΕΑ του νεοφιλελεύθερου Κ. Μίχαλου, εκφράζοντας τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης που υποβαθμίζονται σε σχέση με το ξένο κεφάλαιο και αγωνιούν ότι δεν θα επιβιώσουν από την παρατεταμένη ύφεση. Κατά του Μνημονίου βγήκε ο Γ. Δημαράς αλλά ψήφισε υπέρ του τρομερού ασφαλιστικού, που υλοποιεί τη γραμμή ΕΕ – ΔΝΤ και ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Κατά του Μνημονίου αλλά όχι και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου ο Αλ. Μητρόπουλος. Μνημόνιο ή ανάπτυξη, έτσι γενικά, το δίλημμα που έθεσε ο Αλ. Αλαβάνος σε μια από τις πρώτες δηλώσεις του μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Έξω το ΔΝΤ, αλλά βαθιά μέσα στο ευρώ και την ΕΕ λέει ο ΣΥΝ. Όσο για το ΚΚΕ, παραμένει στη γραμμή υποτίμησης της ανάγκης και της δυνατότητας του κινήματος να ανατραπεί η επίθεση και το μνημόνιο, παραπέμποντας σε μια θολή λαϊκή εξουσία, χωρίς επανάσταση αλλά με ισχυρή παρουσία των μικροαστών. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής συνολικά της επίθεσης και απ’ αυτή την άποψη παρεμβαίνουν και στις εκλογές. Πάνω σε ποιο πολιτικό περιεχόμενο καλούν σε συσπείρωση;

Πρώτα απ’ όλα ενάντια στο Μνημόνιο, στο πρόγραμμα σταθερότητας, στην αντιδραστική «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, που κυβερνά με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βία της οικονομικής και αστυνομικής τρομοκρατίας. Για το σπάσιμο, την απελευθέρωση από τα δεσμά της τρόικας, την ακύρωση κάθε συμφωνίας με την Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου, την κατάργηση όλων των μέτρων που πάρθηκαν στο όνομά της.

Ενάντια στην κυβέρνηση και γενικότερα στην αντιδραστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, για την ήττα και την ανατροπή συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής, της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή της λεηλασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα καμία αυταπάτη για το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ και της πλήρους αστικής του μετάλλαξης. «Όχι» και στη συνένοχη ΝΔ, που μπορεί να ψελλίζει κατά του Μνημονίου (επενδύοντας στο να είναι η αστική εναλλακτική στο μέλλον), αλλά έχει στην καμπούρα της και στην ατζέντα της τα ίδια ουσιαστικά μέτρα. Κατάμαυρο (τέτοιο που τους ταιριάζει) και στους «γερμανοτσολιάδες» του ΛΑΟΣ, παραστάτη ΕΕ και ΔΝΤ και μπουλντόγκ του εθνικισμού, του ρατσισμού και του αντικομμουνισμού, καθώς και στις νεοναζιστικές συμμορίες που δραστηριοποιούνται.

Μαύρο στον Καλλικράτη, που όχι μόνο έρχεται να «κουμπώσει» με το Μνημόνιο και τη συνολικότερη προσπάθεια δημοσιονομικού τσεκουρώματος των κοινωνικών δαπανών, αλλά ανασυγκροτεί συνολικά το αστικό κράτος σε αντιδραστική βάση, οχυρώνει την εξουσία απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια και προωθεί τη δημοτική φορομπηξία και την εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών λειτουργιών δήμου και περιφέρειας. Παλεύουμε ενάντια στον Καλλικράτη, «όχι» από τη σκοπιά των παλιών δήμων ή της αυταπάτης για μια λαϊκή τοπική αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Σήμερα όμως δεν αρκεί το «Όχι». Οι εργαζόμενοι αναζητούν ένα πρόγραμμα που μπορεί να αποτελέσει ουσιαστική απάντηση στην επίθεση. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθούν στο μαζικό κίνημα και στην κοινή δράση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, με βασικούς άξονες την παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο, την έξοδο από ΟΝΕ – ευρώ και τη ρήξη – αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού (η οποία έχει καθοδηγητικό και δεσμευτικό ρόλο στην προώθηση της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του κράτους), την απαγόρευση των απολύσεων, τις αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, τη δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία για όλους, τις μεγάλες φοροαπαλλαγές στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και τη δραστική αύξηση στη φορολογία του κεφαλαίου, το πάγωμα των εξοπλισμών, τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Η τοποθέτηση απέναντι σε ένα τέτοιο αναγκαίο πρόγραμμα και τις πολιτικές του προϋποθέσεις (πάλη κατά της κυβέρνησης, κίνημα, σύνδεση με πάλη για εξουσία) είναι λυδία λίθος για την Αριστερά. Δεν πρόκειται για ιδεολογικούς διαχωρισμούς και επαναστατικές φαντασιώσεις, αλλά για το αναγκαίο περιεχόμενο για να αποκρουστεί η επίθεση. Από την άποψη αυτή, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση η εμμονή στο σφαγείο του ευρώ και της ΕΕ από τον ΣΥΝ, η θέση για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αλλά και της παραμονής μας μέσα στο ευρώ (χωρίς καμία νύξη για ρήξη με την ΕΕ) του Αλ. Αλαβάνου και η βερμπαλιστική άρνηση του ΚΚΕ να προωθήσει στο μαζικό κίνημα ένα αιχμηρό αριστερό πολιτικό πλαίσιο πάλης.

Πολύ σημαντικό στοιχείο και της εκλογικής παρέμβασης είναι το ποιο είναι το υποκείμενο της αντίστασης και της ανατροπής. Είναι το φωτισμένο κόμμα, είναι ο περιφερειάρχης ή το δημοτικό συμβούλιο (έστω και με την υποστήριξη των πολιτών), είναι ο Ηγέτης, οι αρχηγοί ή οι πρωτοπορίες με ISO; Είναι η διαχείριση των αστικών θεσμών ή μήπως οι αυτόνομες νησίδες στη Μαύρη Θάλασσα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού; Για την αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Υποκείμενο της ανατροπής είναι ένα ανασυγκροτημένο πολιτικό μαζικό κίνημα, στην ανάπτυξη του οποίου θα κριθεί η Αριστερά. Ένα κίνημα που θα εκφραστεί και σε τοπικό επίπεδο με μαζικές επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις, ανυπακοή απέναντι στην αστική νομιμότητα και στη νέα φτώχεια (κατασχέσεις κλπ), καταλήψεις και πολιτιστικές δημιουργικές παρεμβάσεις, ανάδειξη λαϊκών δημοκρατικών οργάνων πάλης και αυτοδιεύθυνσης σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, σε τοπικό και συνολικό επίπεδο, με ορίζοντα την επαναστατική του ανατροπή, την εργατική εξουσία και δημοκρατία.

Η Αριστερά που μας πληγώνει

Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, Η ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ

Έχουν γεμίσει οι στήλες των εφημερίδων και τα ιστολόγια από αναφορές στην ανημπόρια της Αριστεράς να σταθεί όρθια και να αντιπαλέψει την τρομερή επίθεση του κεφαλαίου, σε μια εποχή που ο εργαζόμενος κόσμος την έχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ και που οι συνθήκες (καπιταλιστική κρίση και άγρια αστική και κυβερνητική επίθεση) μοιάζουν ιδιαίτερα ευνοϊκές γι’ αυτήν. Κι όμως, η εικόνα μιας Αριστεράς που δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα και την ΕΕ, να αρθρώσει ένα πειστικό αντικαπιταλιστικό ανατρεπτικό πρόγραμμα, που κλείνεται στο κομματικό της φρούριο ή τρώει τις σάρκες της, που σέρνεται πίσω από «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ ή σωτήρες της Αριστεράς και πολυδιασπάται, χωρίς καν κοινή δράση μεταξύ της είναι πραγματικά αποκαρδιωτική. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έξω από τα βέλη της κριτικής, ειδικά όταν συμβαίνουν απαράδεκτα και αποκρουστικά περιστατικά, όπως η βίαιη επίθεση οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Πάτρα.

Οι εργαζόμενοι συνήθως αναδεικνύουν το έλλειμμα ενότητας, ειδικά σε μια εποχή που ο ταξικός αντίπαλος επιτίθεται με όλες του τις δυνάμεις. Αλλά η διάσπαση της Αριστεράς δεν είναι η αιτία του προβλήματος, είναι το αποτέλεσμα. Τα πραγματικά προβλήματα είναι αφενός το ξέκομα της Αριστεράς από τη σύγχρονη εργατική τάξη (γι’ αυτό χρειάζεται ένα νέο εργατικό κίνημα) και αφετέρου η κρίση στρατηγικής, το έλλειμμα επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής στρατηγικής, με αποτέλεσμα η Αριστερά να πηγαίνει δεξιά όταν η εποχή απαιτεί αριστερές απαντήσεις.

Απ’ αυτή την άποψη είναι ανάγκη να δυναμώσει εκείνο το ρεύμα, που παλεύει με συνέπεια για την άλλη Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας. Βεβαίως δεν ταυτίζεται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχει τη δική του συμβολή σε αυτή την υπόθεση. Γιατί διέξοδο δεν μπορεί να δώσει η αναπαραγωγή της Αριστεράς της ήττας του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και η επιλογή Αλαβάνου (που εκτός των άλλων) έσπευσε να διευκρινίσει ότι «οι καρποί (της προσπάθειάς του) θα πάνε κατευθείαν πάνω στο τραπέζι του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τους αξιοποιήσει».

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΣΟΚοποίηση της Αριστεράς - ΝΕΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σε πρόσφατη συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε πως η επιλογή για συνεργασία με δυνάμεις από τον ευρύτερο σοσιαλιστικό χώρο, «που διαφωνούν δημόσια και ανοικτά με τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν είναι μια ευκαιριακή επιλογή. Δεν είναι μια ζαριά, αφορά ολόκληρη την πολιτική περίοδο, που προσδιορίζεται από τη μεταπολίτευση ΔΝΤ». Η ηγεσία του ΣΥΝ τα δίνει όλα για την  περιβόητη συνάντηση με το «σοσιαλιστικό χώρο», θέτοντας υπό αμφισβήτηση τον ΣΥΡΙΖΑ. «Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συμμαχικό σχήμα, θα αναδιαταχθεί και θα διευρυνθεί και με άλλες δυνάμεις», τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΝ.

Έχει σημασία το πως περιγράφει ο Αλ. Τσίπρας τους σοσιαλιστές «γαμπρούς». Ως διαφωνούντες με «κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης», όχι ως διαφωνούντες με τη συνολική πολιτική της κυβέρνησης και τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, ως αγωνιστές που –προερχόμενοι και ανήκοντες στο σοσιαλιστικό χώρο- εκφράζουν τη ρήξη και την πάλη για την ανατροπή της αντιδραστικής κυβέρνησης Παπανδρέου και την ήττα του πλήρως αστικοποιημένου πλέον ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την παρουσίαση της υποψηφιότητας Μητρόπουλου, την περασμένη Δευτέρα, εκφράστηκε από τον ίδιο τον υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής, αλλά και τους άλλους ομιλητές από τις «πασοκογενείς συλλογικότητες» μόνο η αντίδραση στο Μνημόνιο. Το τελικό αποτέλεσμα, έτσι όπως υλοποιείται η γραμμή του ΣΥΝ, είναι να τίθεται ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεμονία των ανταρτών του ΠΑΣΟΚ (επικεφαλής, τρόπος ανακήρυξης υποψηφιότητας, όνομα συνδυασμού, πρόγραμμα, φυσιογνωμία) και όχι το αντίθετο.

Η καταστροφική τακτική είναι αποτέλεσμα μιας ριζικά λαθεμένης στρατηγικής επιλογής. Εδώ και καιρό, η ηγεσία του ΣΥΝ (αλλά και άλλων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ) θα ήθελαν την ελληνική αναπαραγωγή του (αποκομμουνιστικοποιημένου) γερμανικού Ντε Λίνκε (Η Αριστερά), το οποίο προήλθε από τη συνένωση του παλιού ανατολικογερμανικού Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (μετεξέλιξη του κυβερνητικού κόμματος της ΛΔ Γερμανίας), με διαφοροποιημένους σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές της Δυτικής Γερμανίας (υπό τον Λαφοντέν) και μικρές ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες. Η μεταφορά βέβαια μιας εμπειρίας από τη Γερμανία, όπου η Αριστερά (στην κυρίαρχη δυτική πλευρά) ήταν εξαφανισμένη για δεκαετίες δεν είναι εύστοχη. Εάν εκεί συμβάλλει στην καθήλωση του κινήματος, στην Ελλάδα θα είναι ιστορική οπισθοδρόμηση.

Όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε στην τρόικα, η λογική αυτή ενισχύθηκε, θεωρώντας και βάσιμα, ότι θα διαμορφωθεί σχίσμα στην ανθεκτική κοινωνική βάση του κυβερνώντος κόμματος. Οπότε κέντρο της παρέμβασης της Κουμουνδούρου έγινε η συνάντηση με τους «καλούς ΠΑΣΟΚους». Ο  Φ. Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά έφυγε για να τους συναντήσει άμεσα, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε δεκανίκι του Γ. Παπανδρέου. Και ο Αλ. Αλαβάνος αναζητά, από άλλο δρόμο, τη συνάντηση με τους τίμιους του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο ΕΑΜ.

Η συλλογιστική αυτή είναι βαθιά λάθος. «Αφού η σοσιαλδημοκρατία πάει δεξιά, να καλύψουμε εμείς το χώρο της», μοιάζουν να σκέφτονται στον ΣΥΝ και όχι μόνο. Ο κίνδυνος δεν είναι μόνο να ξαναδημιουργήσουν μια σοσιαλδημοκρατία της ενσωμάτωσης, να παίξουν το παιχνίδι εντός του ιστορικού χώρου του ΠΑΣΟΚ (όπως έγινε τη δεκαετία του ΄80 με τη συνδικαλιστική διαφοροποίηση της ΣΣΕΚ, την οποία αβαντάρισαν ΚΚΕ και ΕΑΡ, για να ξαναγυρίσει στο ΠΑΣΟΚ), αλλά τελικά να μετατρέπεται η ίδια η Αριστερά σε σοσιαλδημοκρατία, κάτι που είναι εμφανέστατο και στον ΣΥΝ και στο Ντε Λίνκε. Και μάλιστα, εντός ενός άγριου καπιταλισμού, όπου το σοσιαλδημοκρατικό σχέδιο είναι λιγότερο ρεαλιστικό και από την μεγαλύτερη επαναστατική ουτοπία.

Θα υπάρχουν αντιδράσεις σε αυτή την πορεία. Η νεολαία του ΣΥΝ, για παράδειγμα, διαφοροποιείται από την επιλογή Μητρόπουλου και τονίζει πως το «ρήγμα στη σοσιαλδημοκρατία προϋποθέτει ρήξη με την πολιτική της και όχι αντάρτικο στο ΠΑΣΟΚ».


Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 19/09