Συμμετέχοντας αποφασιστικά στις επερχόμενες εκλογές του «Καλλικράτη», η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά (βλ. "Αντικαπιταλιστική παρέμβαση" σελ.6-7) θα συναντηθεί με πλατιές μάζες εργαζομένων και νεολαίας που εξοργίστηκαν από τα μέτρα της τρόικας. Όμως, πρωτίστως, το πρόγραμμα και ο πολιτισμός της θα αναμετρηθούν με τις αντιφατικές διαθέσεις, εμπειρίες και θελήσεις των δεκάδων χιλιάδων αριστερών και των αρκετά ευρύτερων τμημάτων που τέθηκαν σε αγωνιστική κίνηση, το προηγούμενο διάστημα. Η στάση αυτών των δυο μερίδων θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα γενικά, θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Αριστερά, αλλά κυρίως, την έκβαση της μεγάλης αναμέτρησης που θα διαρκέσει χρόνια.
Ο καθοριστικός παράγοντας για την έκβαση κάθε μάχης είναι το ηθικό, η αυτοπεποίθηση των αντιπάλων. Το μνημονιακό στρατόπεδο δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία, όπως δείχνουν οι ενδοκυβερνητικές αντεγκλήσεις και οι αντι-μνημονιακοί όρκοι εντός του στρατοπέδου των ιδιοκτητών, του ΣΕΒ, του ΕΒΕΑ, του Καρατζαφέρη, του κρυφο-ΠΑΣΟΚ ψηφοδελτίου Δημαρά στην Αττική, ακόμη και της Ντόρας! Προκειμένου να ανεβάσουν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ και την τρόικα, αστικοί κύκλοι δεν διστάζουν να κατευθύνουν μέρος της πολιτικής αντίδρασης στην αποχή, αξιοποιώντας την απογοήτευση τμημάτων της Αριστεράς και της αγωνιστικής ζώνης από τα συσκοτισμένα αποτελέσματα του λεγόμενου «πρώτου γύρου», ο οποίος κηρύχθηκε βιαστικά λήξαν επεισόδιο, ενώ στην πραγματικότητα μόλις ξεκίνησε η αναμέτρηση μιας νέας εποχής.
Η Αριστερά θα δώσει αληθινό θάρρος, πραγματική ελπίδα και ρεαλιστική αισιοδοξία, στην εκλογική μάχη και στους αυριανούς αγώνες, με την πίστη στη δυνατότητα μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής της υπερδεκαετούς εκστρατείας του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της ΕΕ, στη δυνατότητα ρήξεων, νικών και κατακτήσεων. Θάρρος, ελπίδα και αισιοδοξία δεν μπορεί να δώσει ούτε η μίζερη γραμμή μιας ανατροπής των «ελάχιστων κατακτήσεων» στο όνομα της τρομερής και φοβερής λαϊκής εξουσίας, ούτε η γραμμή μιας κοινοβουλευτικής «ανατροπής» που εξαντλεί τα όριά της σε εκλογικά παιγνίδια σούπερ ενότητας με αντάρτες του ΠΑΣΟΚ ή μίνι διασπάσεων με μάξι αυταπάτες.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα πείσει για το μέλλον, όχι με κολακείες των αγώνων που δεν τα κατάφεραν στο προηγούμενο εξάμηνο, ούτε με ματαιόδοξη αυταρέσκεια για το ρόλο της, αλλά με πολεμική απέναντι στη ΓΣΕΕ, με κριτική στο υπαρκτό εργατικό κίνημα και με αυτοκριτική για την ανεπάρκειά της. Κυρίως, με την πρόταση για ένα άλλο, ταξικό εργατικό μέτωπο πολιτικού αγώνα.
Η Αριστερά θα κατέβει με αξιώσεις στην εκλογική μάχη και στις επερχόμενες αναμετρήσεις εάν αποκρυπτογραφήσει στους εργαζόμενους τις βαθύτερες αιτίες της πρωτοφανούς κρίσης του υπαρκτού καπιταλισμού. Εάν αποκαλύψει το πραγματικό περιεχόμενο του μνημονίου, αντί να παίζει επικοινωνιακά με αυτό και με τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του.
Δηλαδή, ότι πίσω από την κρίση χρεών, δανεισμού και ελλειμμάτων είναι η κρίση του εργατικού μισθού. Ότι η κρίση είναι κρίση υπερεκμετάλλευσης και υπερκερδών. Ότι η λύση δεν βρίσκεται σε μια «πατριωτική» αντιμετώπιση του χρέους, αλλά σε μια εργατική ταξική απάντηση στο δίλημμα «μισθοί ή κέρδη». Η Αριστερά θα κερδίσει, εάν πείσει ότι υπάρχει εργατική απάντηση στο μνημόνιο και δυνατότητες κατακτήσεων, με την άρνηση του ιμπεριαλιστικού χρέους, την παύση πληρωμών, την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη με προοπτική αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ, την εθνικοποίηση και κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων.
Για την αναστήλωση της χαμένης αυτοπεποίθησής τους στην κάλπη και στον καθημερινό αγώνα, οι εργαζόμενοι που θέλουν να απαγκιστρωθούν από το ΠΑΣΟΚ και ειδικά οι Αριστεροί, χρειάζονται απαραίτητα την πρόταση μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής. Μια Αριστερά της αναπαλαιωμένης στρατηγικής, της (λαϊκής ή αριστερής) εξουσίας χωρίς επανάσταση, δεν μπορεί να πείσει ούτε στην ψήφο, ούτε στους αγώνες. Η επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά θα θέσει την κατεύθυνση και την επαναστατική προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, έστω στα βασικά στοιχεία της. Μέχρι και η επικαιρότητα μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε για την ιστορία και το μέλλον, όπως για παράδειγμα, η κρίσιμη καμπή μπροστά στην οποία βρίσκεται η μεγάλη περιπέτεια της κουβανέζικης επανάστασης που θα την υπερασπιστούμε χωρίς να την εξωραΐζουμε, σε αντιπαράθεση με τη διεθνή του κεφαλαίου που θέλει να τη διασύρει.
Παρά και μέσα από τις μεγάλες ή μικρές διαφορές εντός της Αριστεράς, τις οποίες θα κρίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη δράση τους, η αντικαπιταλιστική Αριστερά ζητά την ψήφο και τη συστράτευση, προτείνει εκλογικά και οργανώνει πρακτικά, στο μαζικό κίνημα, την κοινή δράση με όλους όσους θέλουν να ανατρέψουν την επίθεση. Πρωτίστως εκεί, στο μαζικό κίνημα, θα πραγματοποιηθεί η τόσο αναγκαία «συνάντηση» της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με τη «ριζοσπαστική Αριστερά» και με το «σοσιαλιστικό χώρο». Και όχι στην «κοινή δράση» με… τον εαυτό μας. Ούτε σε «πειράματα» με τεχνητές και άσφαιρες πολιτικά, προεκλογικές συγκολλήσεις. Εάν, βέβαια, θέλουμε να ηγεμονεύσει η Αριστερά της ανατροπής και όχι η… ανατροπή της Αριστεράς από ένα σοβαντισμένο ΠΑΣΟΚ του ’70.
Τελευταίο –αλλά καθόλου σε σημασία–, η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά για να κερδίσει τις πρωτοπόρες συνειδήσεις, πρέπει να πάρει αποφασιστικά και έμπρακτα διαζύγιο με τον ενδοαριστερό εμφύλιο και ειδικά με τις νεοεμφανιζόμενες πρακτικές βίας αστικού τύπου. Η δημόσια καταδίκη από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ της απαράδεκτης, πανελλαδικά οργανωμένης και συνειδητά σχεδιασμένης επίθεσης μιας συνιστώσας εναντίον άλλης ("¨Οχι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ενδοααριστερό εμφύλιο", βλ. σελ. 20) είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για να δυναμώσει, όχι μόνο η ενότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνο η εκλογική παρέμβασή της, αλλά κυρίως, το γενικότερο κύρος των ιδεών και του προγράμματος της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου