Το Casus Belli, η πρώτη ταινία μικρού μήκους του 29χρονου Γιώργου Ζώη που χειροκροτήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα Μικρού Μήκους Ταινίας του 67ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, μιλάει χωρίς λόγια για εμάς, για τον κόσμο της Ελλάδας, τις μέρες της κρίσης.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
Ουρές: ο ορισμός της ταλαιπωρίας. Να περιμένεις υπομονετικά, να χάνεις τον καιρό σου, να μην προχωρούν οι υποθέσεις σου. Σε μια ουρά στεκόμαστε μπροστά στις αποφάσεις, στα κελεύσματα και στην προπαγάνδα της εξουσίας. Αμήχανοι. Οι πιο πολλοί καταπίνουν την οργή τους. Και κοιτάζουν παραξενεμένοι ή θλιμμένοι αυτόν που αντιδρά. Όμως η πειθαρχία και η τάξη έχει αρχίσει να διασαλεύεται κι ας μην είναι ακόμα φανερό. Αρκεί μια μόνο κίνηση για να αλλάξει το παιχνίδι. Να περάσουμε από την απάθεια στη χαρά της ανυπακοής.
Σκέψεις με αφορμή την ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Ζώη, ενός νεότατου σκηνοθέτη που έδειξε στον κόσμο τη δική του ματιά για τη χώρα του, που στέκει στην ουρά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας περιμένοντας τάχα κάποια σωτηρία. Για τον ίδιο, η κρίση υπήρξε μια ιδανική συγκυρία. Για όλους μας τώρα μπαίνει το ζήτημα της απάντησης σε αυτό που μας παγιδεύει. Και βέβαια το θέμα είναι να φτάσουμε σε βάθος, να δούμε όλο το υπόβαθρο αυτής της πραγματικότητας που έθρεψε αδιέξοδα και άβουλους μουδιασμένους πολίτες.
Αυτούς τους πολίτες βλέπουμε στην ταινία να σχηματίζουν ουρές και να περιμένουν αδιαμαρτύρητα μπροστά σε χώρους οικονομικών συναλλαγών, σε ένα κλαμπ, ένα πολυκατάστημα, σε μια τράπεζα. Αλλά και σε ένα μουσείο, σε μια εκκλησία. Εικόνες που παραπέμπουν σε ένα πρώτο επίπεδο από μόνες τους σε κατοχικές μνήμες, συσσίτια και πείνα. Πρόκειται όμως για έναν κόσμο που ζητάει όχι μόνον την επιβίωσή του, αλλά είναι πεινασμένος για όσα του στέρησαν – ηθική και πνευματική τροφή, τέχνη, πολιτισμό, και πίστη στο μη επιτρεπτό και αναμενόμενο. Η ταινία δεν καταγράφει απλώς μια πραγματικότητα, έχει έναν παιχνιδιάρικο σουρεαλιστικό τόνο προετοιμάζοντας το θεατή για ένα παιχνίδι ανυπακοής και αταξίας.
Όπως μας είπε ο σκηνοθέτης, την ιδέα για την τροπή του σεναρίου, την έκλεψε από έναν παιδικό σταθμό στο Βερολίνο όπου μια νηπιαγωγός είχε στήσει τα παιδάκια σε μια σειρά και ξαφνικά τους πρότεινε να αρχίσουν να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο, σαν ντόμινο. Η πειθαρχία έσπασε από το παιχνίδι και το γέλιο των παιδιώνŸ Αλλά καλύτερα να μην αποκαλύψουμε τι γίνεται στο τέλος. Στην ενήλικη ζωή βεβαίως η αταξία επιφέρει και την ανάλογη τιμωρία, για την οποία η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας όχι απλώς δεν είναι προετοιμασμένη, αλλά ενστερνίστηκε μεταπολεμικά έναν πολιτισμό επιφανειακής ευημερίας βασισμένης όχι μόνον σε ασήμαντες απολαύσεις και επιδειξιομανία, αλλά κυρίως στην εγωιστική αποστροφή για κάθε μορφή θυσίας. Με έναν τρόπο η ελληνική κρίση σοβεί από την ήττα του μπλοκ της δημοκρατικής ανατροπής της δεκαετίας του ’40.
Ο Ζώης είναι εμφανώς πολιτικοποιημένος. Δείτε τι δήλωσε σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία: «Το σύστημα κατέρρευσε. Το greek dream, αυτή η πλαστή ευημερία, μας τελείωσε και οι συνέπειες είναι τρομερές. Το χειμώνα μάς περιμένουν ακραίες, βίαιες καταστάσεις. Δύο δρόμοι υπάρχουν, το λέει και η ταινία μου. Ή θα διαλέξουμε την ατομικότητα και την πειθαρχία, που οδηγεί στο φασισμό, ή τη συλλογικότητα και την ανυπακοή στην οικονομική τρομοκρατία».
Το Casus Belli κάνει την ελληνική του πρεμιέρα στις 23 Σεπτέμβρη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους του 33ου Φεστιβάλ Δράμας, ενώ θα προβληθεί και στον κινηματογράφο Απόλλων, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Νύχτες πρεμιέρας» την Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου στις 7.15 μ.μ. Οι φίλοι του Πριν θα έχουν την ευκαιρία να το δουν στην ειδική προβολή που θα οργανωθεί μέσα στον Οκτώβριο.
Υλικό για την ταινία μπορείτε να βρείτε στο http://casusbellifilm.com/
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου