Δυο έγιναν, λοιπόν, τα μνημόνια που διαθέτουν πράσινη σφραγίδα, σε αυτό που αποκαλείται «δημόσιος βίος». Το ένα –πασίγνωστο, εδώ και μήνες– είναι βεβαίως η μαύρη κι άραχνη «Βίβλος» λιτότητας του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που φέρει την υπογραφή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Από τις 8 Σεπτεμβρίου, όμως, υπάρχει και δεύτερο πράσινο μνημόνιο: Αυτό που συνέταξαν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και ο Ανδρέας Βγενόπουλος για να ρυθμίσουν το νέο «καθεστώς» της συνύπαρξής τους στον Παναθηναϊκό.
Βάσει αυτού του μνημονίου θα κινηθούν και θα συνεργαστούν οι δύο συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί πόλοι στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τον Μάιο θα επανεξετάσουν τα πράγματα. «Κερδίζουν χρόνο» εκτίμησε ο Τύπος και σε αδρές γραμμές έτσι είναι τα πράγματα. «Τέλος χρόνου» σήμανε όμως για κάποιο άλλο στέλεχος της ΠΑΕ: τον πρόεδρο των επτά εβδομάδων, Νίκο Κωνσταντόπουλο. Το μνημόνιο επανέφερε στο αξίωμα τον Νίκο Πατέρα κι ο έτερος Νίκος, ο Κωνσταντόπουλος, απομακρύνθηκε μετά πολλών επαίνων, προτού καλά - καλά προλάβει να ζεστάνει τον προεδρικό θώκο.
Το έχει, ίσως, η μοίρα του τέως αρχηγού του ΣΥΝ να μην κάθεται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε καρέκλες που άπτονται, όχι κομματικών πόστων, αλλά επιθυμητών (από τον ίδιο, φυσικά) «ύπατων αξιωμάτων». Υπουργός Εσωτερικών είχε διατελέσει στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση Τζαννετάκη, το 1989, αλλά τότε αποδείχθηκε βραχύβιο το ίδιο το κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο συμμετείχε και δεύτερο στέλεχος της Αριστεράς: Ο Φ. Κουβέλης, στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Λίγους μήνες αργότερα, όταν σχηματίστηκε η «οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα, ήλθε η σειρά άλλων στελεχών του Συνασπισμού να δώσουν –αναρριχόμενοι σε υπουργικές καρέκλες και προσυπογράφοντες τα... δέοντα– το στίγμα της «υπεύθυνης» Αριστεράς. Ναι, της ψωνισμένης, διψασμένης για καρέκλες Αριστεράς, η οποία το καλοκαίρι του 1989 κοκορευόταν ότι θα γινόταν μέγας «ρυθμιστής», αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι είχε μετατραπεί στο σφαγμένο κόκορα της επαναθεμελίωσης –επί το συντηρητικότερο– του πολιτικού συστήματος. Αρχές Ιουλίου του '89 ήταν, όταν ο Ν. Κωνσταντόπουλος έγινε υπουργός. «Καραμέλα» της Αριστεράς την εποχή εκείνη ήταν η «κάθαρση». Στα μέσα Ιουλίου του 2010 ο Ν. Κωνσταντόπουλος έγινε πρόεδρος του Παναθηναϊκού με διακηρύξεις για «εξυγίανση του ποδοσφαίρου», «αναδημιουργία» και λοιπά καλόηχα, στομφώδη και γενικόλογα. Όλοι θυμόμαστε τι προσυπέγραψε και τι προετοίμασε η καθεστωτική Αριστερά το 1989-’90, έως ότου η αυτοδυναμία του Μητσοτάκη την απέβαλε σαν στυμμένη λεμονόκουπα από τους υπουργικούς θώκους. Το τι θα προσυπέγραφε ως πρόεδρος του ΠΑΟ ο Ν. Κωνσταντόπουλος δεν προλάβαμε να το δούμε. Μπορούμε απλώς να το εικάσουμε.
Σε ένα «μπλογκ», στο Διαδίκτυο, κάποιος φίλαθλος είχε γράψει το εξής καίριο: «Τώρα που θα αρχίσει πάλι το σίριαλ με το γήπεδο στο Βοτανικό, να δούμε τι θα πει ο Τύπος». Πολύ σωστά. Είναι αδύνατον να διατηρήσει κανείς έστω και διακριτικό, στα όρια του ανεπαίσθητου, «άρωμα Αριστεράς» πάνω του και ταυτοχρόνως να θεωρεί ...καλώς καμωμένα τα τερατουργήματα στην υπόθεση του Βοτανικού. Θα ήταν οι πρώτες (όχι φυσικά μοναδικές) εξετάσεις που θα έδινε ο Ν. Κωνσταντόπουλος ως διαχειριστής των συμφερόντων μιας μεγάλης ΠΑΕ και σε αυτές θα διαπιστώναμε αυτά που... υποψιαζόμαστε ότι θα συνέβαιναν. Τελικώς ο τέως υπουργός αποδείχθηκε πολύ νωρίς αναλώσιμος στην προεδρία των «πράσινων». Είδατε; «Ερωτευμένοι» με τα ... πράσινα είναι αμφότεροι οι τέως υπουργοί του ΣΥΝ στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Η διαφορά είναι ότι ο Φ. Κουβέλης δεν χρειάζεται να μεταπηδήσει από την πολιτική σκηνή στο ποδόσφαιρο, για να εκδηλώσει αυτό το πάθος...
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου