φωτό: Ο φωτογράφος του Πριν Κ. Τσουκαλάς
© Δημήτρης Σούλτας
Αυτή τη φορά, η εικόνα στο Σύνταγμα ήταν κάπως διαφορετική σε σχέση με τις προηγούμενες. Μετά το τέλος της νέας μεγαλειώδους πορείας που έγινε την Τετάρτη και παρά τις αλλεπάλληλες εφορμήσεις των ΜΑΤ και τον καταιγισμό των χημικών, πολλές χιλιάδες κόσμου παρέμεινε επί τουλάχιστον 2-3 ώρες στην πλατεία. Πρωτοβάθμια σωματεία, εκπαιδευτικοί, φοιτητικοί σύλλογοι, νεολαίοι, μέλη του κινήματος «Δεν Πληρώνω» και πολλοί άλλοι, απλοί και ανώνυμοι απεργοί και αγωνιστές, έστειλαν το μήνυμα ότι όχι απλώς δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν, ένα σχεδόν χρόνο μετά την σύναψη του Μνημονίου, αλλά είναι αποφασισμένοι να σφίξουν τον κλοιό γύρω από τη Βουλή και το αστικό σύστημα εξουσίας.
Αυτός ο χώρος μας ανήκει και μας τον έχουν κλέψει, αλλά μπορεί να ξαναγίνει δικός μας, βροντοφώναξαν με το δικό τους τρόπο οι διαδηλωτές, διεκδικώντας το δικαίωμα στη διαδήλωση, που προσπαθεί να καταργήσει ουσιαστικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αμφισβήτησαν έτσι στην πράξη, τις λιτανείες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τις πολιτικά άχρωμες παρελάσεις των κόκκινων σημαιών, αλλά και τις ακίνδυνες για το σύστημα εκτονώσεις των γνωστών και προβλέψιμων πλέον «οργισμένων». Και ταυτόχρονα, έβαλαν τις βάσεις για το επόμενο, ακόμη πιο αποφασιστικό βήμα – έχοντας προφανώς κατά νου ότι οι πλατείες της ανατροπής και της απελευθέρωσης δεν υπάρχουν μόνο στην Τύνιδα και το Κάιρο...
Βεβαίως, η κλιμάκωση του αγώνα και τα γεγονότα που θα δημιουργηθούν δεν θα είναι αποτέλεσμα συνωμοτικών μηχανορραφιών, έστω και από την πλευρά των «επαναστατικών πρωτοποριών» ή φαντεζί ενέργειες πολιτικών εκπροσώπων, αλλά παράγωγα ολοένα πιο βαθιών πολιτικών διεργασιών μέσα στο μαζικό κίνημα και έκφραση της μαζικής λαϊκής πάλης και των οργάνων της. Απαιτούν πολύ υψηλότερο βαθμό οργάνωσης και προετοιμασίας.
Όσο η επίθεση θα οξύνεται, τόσο η ταξική πάλη θα κλιμακώνεται. Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι μπορεί να γίνει διαφορετικά, στην περίοδο που, από πολλές απόψεις, κρίνεται το ποιος-ποιον. Σε αυτή την αναμέτρηση δεν αρκούν οι συνηθισμένες μορφές πάλης, αλλά θα γεννηθούν και νέες, μέσα από την πείρα των εργαζομένων.
