Τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώνεται ο κύκλος πολιτικού και κοινωνικού τραγουδιού στο Θέατρο Κάππα με μια μοναδική σύμπραξη. Η χιλιανή τραγουδίστρια Ιζαμπέλ Πάρρα και ο κιθαριστής Ρομπέρτο Τρένκα, συναντoύν το Duende της Ελένης Πέτα και του Παναγιώτη Μάργαρη. Η συναυλία είναι αφιερωμένη στον πολιτισμό των λαών της Λ. Αμερικής και της Ελλάδας,
με σκοπό τα τραγούδια να ενώσουν τις διαφορετικές κουλτούρες κάνοντάς μας οικείες τις μουσικές του κόσμου.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΠΑΓΚΑΛΙΑ
Η Ιζαμπέλ Πάρρα είναι από τους δημιουργούς του λατινοαμερικάνικου κινήματος Nueva Canciόn. Μέσα από το κίνημα αυτό, μοιράστηκε τη σκηνή πολλές φορές με τους Ίντι Ιλιμάνι, τη Μερσέντες Σόσα, τον Βίκτορ Χάρα κ.ά. Μετά τη δικτατορία στη Χιλή, έζησε εξόριστη στο Παρίσι όπου ήρθε σε επαφή με πολύ κόσμο και με κινήματα, ενώ έφερε τον κόσμο τής Ευρώπης σε επαφή με την πολιτιστική κληρονομιά και τις αντιστάσεις τής Λατινικής Αμερικής. Ξαναγύρισε στη Χιλή το 1989, όπου ίδρυσε το ίδρυμα Βιολέτα Πάρρα, προς τιμή τής μητέρας της, η οποία υπήρξε εμβληματική φιγούρα στη Χιλή, καθώς γύρισε όλες τις γωνιές τής χώρας, κατέγραψε κι έφερε στο προσκήνιο ολόκληρη την πολιτιστική κληρονομιά των κοινοτήτων.
– Η διαδρομή σας στο τραγούδι είναι ένα διαρκές ταξίδι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Συνεχίζετε ακόμα να ταξιδεύετε τραγουδώντας. Τι κουβαλάτε μαζί σας, όλα αυτά τα χρόνια, σε αυτό το ταξίδι;
– Πολλές αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Το ταξίδι σε γεμίζει αναμνήσεις. Η αλήθεια είναι ότι θα βαριόμουν αλλιώς. Ταξίδευα πάντα και συνεχίζω να ταξιδεύω και να γνωρίζω στον κόσμο τη μουσική μου.
– Αφουγκραστήκατε τους πρώτους ήχους της λαϊκής κουλτούρας της χώρας σας, μέσα από το «ταξίδι» της μητέρας σας στις διάφορες γωνιές τής Χιλής, στο οποίο κατέγραψε τον απέραντο πλούτο τής χιλιανής λαϊκής παράδοσης, όχι μόνο στη μουσική.
– Η μητέρα μου ήταν δυνατή γυναίκα. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα ταξίδια, αλλά και όλη τη δράση της στο εξωτερικό την ανέπτυξε σε μια περίοδο που στα πολιτιστικά πράγματα επικρατούσαν άντρες. Για τις γυναίκες ήταν δύσκολο. Συνήθως έφευγαν από τη χώρα και γίνονταν γνωστές μετά, από έξω προς τα μέσα. Η μητέρα μου ήταν, λοιπόν, μια δυνατή γυναίκα που υπήρχε παντού. Και έξω και μέσα. Μας έμαθε πολλά. Και σε ’μένα και στον αδελφό μου. Μας γνώρισε τον κόσμο και τις διάφορες πλευρές του. Τις γωνιές και τον πλούτο του. Γνώρισα τη μουσική από την ίδια. Για εμένα η μητέρα μου ήταν η ίδια μουσική!!! Βιολέτα Πάρρα υπάρχουν πολλές. Εγώ γνώρισα μόνο τη μητέρα μου Βιολέτα Πάρρα! Και είμαι χαρούμενη για αυτό!
– Ποια δύναμη δίνει σε ένα λαό η πολιτιστική του παράδοση; Τι ιδιαίτερο ρόλο παίζει η παράδοση αυτή στη Χιλή;
– Τη σπουδαιότερη! Τη δύναμη της υπόστασης. Χωρίς πολιτιστική κληρονομιά δεν είμαστε τίποτα, δεν υπάρχουμε! Η χώρα μου, η Χιλή, είναι γνωστή για τους ποιητές, τους τραγουδοποιούς, τους καλλιτέχνες της γενικά. Είναι πολύ σημαντικό που όλοι αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν στο προσκήνιο την πλούσια πολιτιστική μας παράδοση. Έπρεπε να βρεθούν κάποιοι να τα βγάλουν μπροστά, προς τα έξω. Όλες οι χώρες έχουν πλούσια κληρονομιά και εμείς οι καλλιτέχνες καλούμαστε να την υπηρετούμε!
– Μαζί με τον αδερφό σας, αλλά και με πολλούς σπουδαίους μουσικούς δημιουργήσατε το Nueva Cancion Chilena (Νέο χιλιάνικο τραγούδι) ένα μουσικό κίνημα που συνένωσε τραγουδοποιούς με κοινή αφετηρία την παράδοση και την αντίσταση. Πείτε μας από ποια ανάγκη προέκυψε το κίνημα αυτό.
– Η ανάγκη της αφύπνισης, της ενότητας για ένα καλύτερο μέλλον! Ξεκινήσαμε από τη Χιλή και θέλαμε να δώσουμε το μήνυμα σ’ όλο τον κόσμο. Είμαστε καταδικασμένοι να προοδεύσουμε, να πηγαίνουμε μπροστά, γι’ αυτό πάντα πρέπει να παίρνουμε θέση για τα πράγματα. Να αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και να λειτουργούμε με αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα.
– Το κίνημα αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εμψύχωση αρκετών κινημάτων και εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο και έγινε σημείο αναφοράς πολλών αγωνιστών και κινημάτων αντίστασης. Οι διάφοροι εκπρόσωποι αυτού του κινήματος, από τη Χιλή και από αλλού, έγιναν γνωστοί στην Ευρώπη και στην Ελλάδα μέσα σε πολύ δύσκολες περιόδους. Τόσα χρόνια μετά, στις δύσκολες περιόδους τού σήμερα, πάλι τα τραγούδια αυτά γίνονται σημείο αναφοράς και μας καλούν να γράψουμε τις δικές μας ημέρες αντίστασης στη βαρβαρότητα που βιώνουμε. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
– Έχουμε τόσα κοινά ως χώρες! Γνώρισα το κ. Θεοδωράκη στη Γαλλία που ήταν εξόριστος. Αμέσως ανταλλάξαμε τις μουσικές που έφερνε ο καθένας από τον τόπο του. Η ρίζα, όμως, ήταν κοινή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά τα δεδομένα είναι διαφορετικά και μας κάνουν να αντιδρούμε και να επινοούμε νέους τρόπους για την εξέλιξή μας. Σήμερα τα πράγματα γίνονται με πιο γρήγορους ρυθμούς και πολλές φορές η κοινωνία είναι απροετοίμαστη! Μακάρι να μπορούμε να τροφοδοτούμε νέους θύλακες αντίστασης!
– Η μητέρα σας έγραψε και τραγούδησε το Gracias a la vida (Ευχαριστώ τη ζωή). Μετά από όσα έχετε δει να συμβαίνουν στον κόσμο συνεχίζετε να ευχαριστείτε τη ζωή τραγουδώντας;
– Πάντα! Τι νόημα θα είχε να μπαίνω στο παιχνίδι της ζωής, να ταξιδεύω και να μη γνωρίζω, να μη μαθαίνω νέα πράγματα, να μην παίρνω νέα ερεθίσματα… Αισθάνομαι πολύ τυχερή που στο ταξίδι μου με βοηθούν άξιοι συνταξιδιώτες!
