«Δεν δίνει τίποτε το σύστημα»
Τρείς διαπιστώσεις περιλαμβάνει ομιλία της Α. Παπαρήγα, δημοσιευμένη στο Ριζοσπάστη στις 22 Φλεβάρη. Η πρώτη αφορά στην εκτίμηση του καπιταλισμού στην εποχή μας: «Η παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού σημαίνει ότι πια (...) όχι μόνο δεν δίνει κατακτήσεις, αλλά δεν κάνει και υποχωρήσεις».
Η δεύτερη καθορίζει τα όρια του κινήματος: «Βεβαίως, δεν έχουν εξαντληθεί τα όρια του κινήματος (...) θα μπορούσε ίσως να κερδίσουμε χρόνο, να δυσκολέψουμε. Και με αυτήν την έννοια εμείς κηρύσσουμε την ανυπακοή (...) Όπου μπορώ μάλιστα, αν μπορώ να ακυρώσω ένα νόμο στην πράξη, να το κάνω και αυτό».
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Η τρίτη επαναφέρει τα ζητήματα της σχέσης τακτικής και στρατηγικής: «Όταν λέμε συγκρούεται, δεν εννοούμε να κάνουμε κάθε μέρα από μία απεργία ή από μία κατάληψη και από μία διαδήλωση. Συγκρούομαι ιδεολογικά, πολιτικά και με αγώνες βάζω και στόχο τη ριζική ανατροπή. Δεν διαπραγματεύομαι πόσα θα χάσω. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να αποσπάσει και κάποιες κατακτήσεις».
Οι θέσεις αυτές της ηγεσίας του ΚΚΕ επαναφέρουν στην επιφάνεια την παράδοση που κυριαρχεί ως τώρα στο αριστερό κίνημα –και βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής του ανεπάρκειας– στο πλαίσιο της οποίας η ρεφορμιστική στρατηγική αλληλοσυμπληρώνεται με μια ρεφορμιστική τακτική. Η έλλειψη δηλαδή μιας επαναστατικής τακτικής και μιας επαναστατικής στρατηγικής και η διαλεκτική σχέσης αναμεταξύ τους. Η παράδοση αυτή συνεχίζει να εμφανίζεται με δυο μορφές: Η πρώτη είναι ο διχασμός στρατηγικής και τακτικής. Η στρατηγική εξαφανίζεται ή θυσιάζεται στο βωμό της τακτικής – για να καταλήξουν η μεν τακτική στον τακτικισμό και τον αυτοεγκλεισμό στα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού (ενιαίος ΣΥΝ), η δε στρατηγική στα αραχνιασμένα προγράμματα. Και η δεύτερη μορφή –κατοπτρικό είδωλο της πρώτης– που αφορά τώρα στο ΚΚΕ, και διάχυτες αντιλήψεις στην Αριστερά, είναι η ταύτιση στρατηγικής και τακτικής, μέσω μιας επαναστατικής, ή «εξουσιαστικής» λογοκοπίας, χωρίς επαφή με τα επίδικα της ταξικής πάλης και με το επίπεδο συνείδησης των αγωνιζόμενων. Αγνοώντας, μάταια και αδιέξοδα, πως δεν είναι το «αν μπορώ, όπου μπορώ, κάτι αποσπώ,στόχος η λαϊκή εξουσία», που οδηγούν το κίνημα σε νίκες, γνώση και αυτοπεποίθηση.
Αντίθετα ο σχεδιασμένος αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της υπεραντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, η πίστη για την ανατροπή αυτή και για ουσιαστικές κατακτήσεις και ο αγώνας για την υπεράσπιση τους, είναι που γεννούν αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη και τις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Είναι που μετατρέπουν σε καλοδεχούμενη αναγκαιότητα από τους ίδιους τους σύγχρονους κολασμένους και σε αντίστοιχη των ζωτικών τους συμφερόντων, τη συνειδητή και σταθερή επιδίωξη της κομμουνιστικής πρωτοπορίας για εργατική επανάσταση. Και είναι μια τέτοια εργατική πολιτική που απαιτεί στέρεο συντονισμό όλων των αγωνιζόμενων συνδικάτων αλλά και την ενότητα στη δράση της Αριστεράς.
