ΘEMA: Κατάρτιση, ανεργία, καταστολή
«ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ» γράφουν οι:
ΦΩΤΗΣ ΘΑΝΟΣ
ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΠΕΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΪΣΤΡΟΣ
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Oι επιχειρούμενες αλλαγές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν είναι παρά η λογική συνέχεια της ανελέητης, αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Παραδίνονται οι πανεπιστημιακές σχολές στις εταιρείες. Εξαιρετικής σημασίας ζήτημα
η διαμόρφωση μετώπου παιδείας - εργασίας - δημοκρατίας για την ανατροπή τους.
Hannibal ante portas θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι αναγγελίες της υπουργού Παιδείας και του πρωθυπουργού στη «συνάντηση διαλόγου και εργασίας για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση» στους Δελφούς.
Η κυβέρνηση του μνημονίου, που με την παροιμιώδη της ατσαλένια αποφασιστικότητα προχωρά στη διάλυση κάθε υπόνοιας κοινωνικής παροχής, στην αντιδραστική αναδιάταξη κάθε τομέα της εργασίας, της υγείας, της ασφάλισης και της δημοκρατίας προς το συμφέρον του κεφαλαίου χτυπά την πόρτα και της (τριτοβάθμιας) εκπαίδευσης. Μετά την προώθηση του «νέου (ευτελούς για μαθητές και εκπαιδευτικούς) σχολείου» προχωρά στο «νέο πανεπιστήμιο», που υπηρετεί τον τρέχοντα ιστορικό κύκλο της διηνεκούς κρίσης, της επιτήρησης, της απαξίωσης της γνώσης, της ανέχειας και της ανεργίας (καθότι «το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο»). «Η επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί προϋπόθεση για τη νέου τύπου ανάπτυξη» δήλωσε η Α. Διαμαντοπούλου από τους Δελφούς, κάνοντας σαφές ότι οι επιχειρούμενες αλλαγές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν είναι παρά η λογική συνέχεια της ανελέητης, αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Αναπληρώνοντας ότι τυχόν ελλείψεις άφησαν Ευ. Στυλιανίδης και Μ. Γιαννάκου στην προώθηση της πολιτικής της ΕΕ (με το περιβόητο νομοσχέδιο για τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση και με τον αντιδημοκρατικό, αιματοβαμμένο νόμο πλαίσιο του 2007 αντίστοιχα), όντας συγχρονισμένοι με τις προσταγές του μνημονίου (που επανακαθορίζει την εκπαίδευση όχι ως δικαίωμα από τη μεριά του κράτους αλλά ως «παρεχόμενη υπηρεσία»), Α. Διαμαντοπούλου και Γ. Παπανδρέου ουσιαστικά παρουσίασαν το σχέδιο κατάργησης του θεσμού και της έννοιας του πανεπιστήμιου όπως το ξέραμε ως τώρα. Οι βαθιές αναδιαρθρώσεις που εκκίνησαν «το διάλογο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση» είναι το πλάνο και το όραμα ενός νέου μεταδευτεροβάθμιου ιδρύματος που θα χαρακτηρίζεται περισσότερο από ποτέ από την επιχειρηματική δομή και λειτουργία του, την εξάλειψη κάθε δημόσιας ή δωρεάν πτυχής που έως τώρα διασώζονταν, την κατάργηση της συλλογικότητας στο φοιτητικό σώμα και στη πανεπιστημιακή κοινότητα, την άνευ προηγουμένου συγκεντροποίηση των ιδρυμάτων (με συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών – ο λεγόμενος «Καλλικράτης για τα πανεπιστήμια»), την περαιτέρω διαγραφή των μορφωτικών και των επαγγελματικών/εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων με την έμπρακτη σύνδεση με τη Διά Βίου Μάθηση και το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων (απλούστερα διδακτικές μονάδες και αέναες πιστοποιήσεις αντί πτυχίου, ελαστικότητα και ανεργία έναντι εργασίας).
Το μεταπολιτευτικό πανεπιστήμιο, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ως σύμβολο της «παλιάς εποχής», είναι το πανεπιστήμιο που -μέσω του φοιτητικού και πανεπιστημιακού κινήματος– σημάδεψε την ελληνική κοινωνία με τους διαρκείς, μαχητικούς και πανκοινωνικούς του αγώνες. Δεν είναι τυχαίες οι πολλαπλές, ειδεχθείς και απαξιωτικές αναφορές του Γ.Παπανδρέου στην «επίφαση και την υπερβολή δημοκρατίας» που χαρακτηρίζει τα πανεπιστήμια. Γνωρίζουν ότι για να πετύχει μια τέτοια συντριπτική μεταρρύθμιση πρέπει να καταστείλουν το κίνημα των συνελεύσεων και των καταλήψεων, να καταργήσουν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. «Η μητέρα όλων των μαχών», εδώ δεν έκανε λάθος η υπουργός, αυτό είναι που έπεται…Ÿ
Η αναχαίτιση της θεμελιώδους αντιδραστικής μεταρρύθμισης στα πανεπιστήμια δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του φοιτητικού ή του πανεπιστημιακού κινήματος. Και αντίστροφα, η πολιτική γραμμή του κινήματος δεν μπορεί παρά να έχει στην καρδιά της στα αίτια όξυνσης του κοινωνικού ζητήματος, τη μαχητική, ανατρεπτική καταδίκη μνημονίου, ΕΕ, ΔΝΤ, κυβέρνησης και των συμμάχων τους, από νεολαιίστικη και εργατική σκοπιά. Γι’ αυτό, πριν από την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και όποια τυχόν «φυντάνια» τύπου ΕΣΥΠ (το πάλαι ποτέ Εθνικό ΣΥμβούλιο Παιδείας του Βερέμη) εμφανιστούν στην πορεία, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ανοίξει ζωντανό, αγωνιστικό διάλογο με την κοινωνία.
Κατ’ αρχάς απαντώντας πολιτικά στο όποια θολά, κατ’ επίφαση προοδευτικά στοιχεία φέρουν οι εξαγγελίες. Ένα βασικό σημείο (με... άρωμα Ευρώπης μάλιστα) της μεταρρύθμισης είναι η εισαγωγή, πλέον, σε μια σχολή (π.χ. Σχολή Θετικών Επιστημών) και όχι σε κάποιο συγκεκριμένο τμήμα όπως γινότανε έως τώρα (π.χ. Τμήμα Φυσικής ή Τμήμα Μαθηματικών). Το επιχείρημα των τεχνοκρατών είναι ότι η αλλαγή αυτή διευρύνει τους γνωστικούς ορίζοντες και τις επιλογές του σπουδαστή για τη διαμόρφωση του πτυχίου. Στην πραγματικότητα όμως φέρνει τη Μπολόνια του 1999 ασφυκτικά κοντά, καθότι δεν είναι παρά η βασική κατεύθυνση της για θρυμματισμό των γνωστικών αντικειμένων, για τη διαμόρφωση ενός πτυχίου που θα έχει «λίγο απ’ όλες» τις προσφερόμενες καταρτίσεις, πλέον, του εκάστοτε πανεπιστημίου. Για να απαντήσουμε στο παράδειγμα που έδωσε ο πρωθυπουργός στη συνάντηση των Δελφών, με το προτεινόμενο σύστημα ναι μεν ο φοιτητής εισάγεται στο Πάντειο (και όχι σε κάποιο επιμέρους τμήμα), αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αναβαθμισμένη και διευρυμένη πρόσβαση στη γνώση (δεν μπορεί λόγου χάριν να είναι απόφοιτός και του Τμήματος Κοινωνιολογίας και του Τμήματος Ψυχολογίας), κάθε άλλο. Ο φοιτητής θα έχει τη δυνατότητα επιλογής περιορισμένου αριθμού μαθημάτων από όλα τα τμήματα και άρα θα είναι κάτοχος ενός τίτλου σπουδών, που δεν θα τον χαρακτηρίζει η γνωστική επάρκεια και τα κατοχυρωμένα δικαιώματα στην εργασία, αλλά η μεταβλητότητα της αγοράς και οι ορέξεις των μάνατζερ που πλέον θα διοικούν το πανεπιστήμιο. Όχι πτυχίο αλλά πιστωτικές μονάδες, όχι ολόπλευρος και συνολικός, αλλά αποσπασματικός και μερικός ο χαρακτήρας της γνώσης. Εν συνεχεία, δυσωδία θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αποπνέει και το «ευρωπαϊκό άρωμα» στη λεγόμενη ψηφιοποίηση της γνώσης (μάλλον το υπουργείο δεν ενδιαφέρεται για την προσβασιμότητα στο «παγκόσμιο γνωστικό πλούτο» αλλά για τη σταδιακή περικοπή του γραπτού συγγράμματος. Θεωρείται μάλλον ως περιττή δαπάνη).
Παράλληλα, σφοδρή κριτική πρέπει να ασκηθεί και στο ψευδεπίγραφο της «πιστοποίησης» που πλασάρει το υπουργείο και θεμελιώνεται με τη σύνδεση ΑΕΙ και ΤΕΙ με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Μιλάμε για μια ένα διαρκές κυνήγι, που βάσει και των κατευθύνσεων της ΕΕ, υποκαθιστά την έννοια του πτυχίου έναντι της επιμέρους συλλογής γνώσεων, καταρτίσεων, σεμιναρίων κ.ο.κ. και επί της ουσίας δεν εξασφαλίζει κανένα μορφωτικό, εργασιακό δικαίωμα παρά τα όποια πιστοποιητικά.
Ο χαρακτήρας της μεταρρύθμισης δίνει υλικές βάσεις στον αγωνιστικό διάλογο που πρέπει να διεξαγάγει το φοιτητικό κίνημα με τη κοινωνία. Με την ίδια βαναυσότητα που έχουν μπει στο στόχαστρο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας της τρόικα οι δυνάμεις της εργασίας, δρομολογούνται και οι αλλαγές στην παιδεία. Σκοπός τους είναι η βαθύτερη υποβάθμιση της εργατικής δύναμης και το τσάκισμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και της νεολαίας. Η σπίλωση και καταστολή οποιαδήποτε κοινωνικής ομάδας διεκδικεί και αγωνίζεται (για αυτό έχει και ιδιαίτερη χροιά η επίθεση στη δημοκρατία του φοιτητικού κινήματος).
Σε αμφιθέατρα, προαύλια και σχολές να σημάνει συναγερμός! Πρέπει να υπάρξει άμεση πολιτική απάντηση στις εξαγγελίες, αλλά και φυσικά κινηματικός σχεδιασμός κλιμάκωσης και σύγκρουσης, από μια ανασυγκροτημένη πλέον ΕΑΑΚ. Το... τανκ του μνημονίου δεν θα περάσει τις πύλες του ελληνικού πανεπιστημίου, το φοιτητικό κίνημα από τώρα και έως να συσταθεί το νομοσχέδιο θα πρέπει να βρίσκεται αγωνιστικά στις σχολές και στο δρόμο, στο πλάι του εργατικού κινήματος και των αγωνιζόμενων κλάδων και σε ευθεία σύγκρουση με τη κυβέρνηση, απαιτώντας την άμεση ανάκληση όλων των σχεδίων για την εκπαίδευση, την ανατροπή της χούντας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.
Πολιτική Κατεδάφισης
Δημιουργούν εκπαιδευτήρια ανώνυμες εταιρείες
των Λάζαρου Απέκη
Γιάννη Μαϊστρου, μέλη του Δικτύου Πληροφόρησης και Συντονισμού για το Πανεπιστημιακό Κίνημα
Ÿ
Η κοινοβουλευτική δικτατορία της τρόικας, αφού «αναμόρφωσε» την εργασία ώστε να γίνει «ανταγωνιστική» σχεδίασε να «αναμορφώσει» και την παιδεία και ιδιαίτερα την ανώτατη εκπαίδευση για να γίνουν και αυτές «ανταγωνιστικές»! Αφού με την πολιτική του μνημονίου καταδίκασαν τους εργαζόμενους, τους νέους, στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τώρα επιτίθενται στην παιδεία, στη δημόσια δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, θέλουν να «τελειώνουν» με το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Τα σχέδιά τους για τη μεγάλη επίθεση παρουσίασαν στους Δελφούς ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας πλαισιωμένοι με τους απαραίτητους πλέον ξένους «συμβούλους». Όπως το συνηθίζουν, ξεκίνησαν με άλλη μια μεγάλη καμπάνια εξαπάτησης, με χυδαία δυσφήμιση του δημόσιου πανεπιστημίου. Στελέχη οι ίδιοι του πολιτικού συστήματος που έχει εκθρέψει τη διαπλοκή μέσα στα πανεπιστήμια (με τους καθηγητές - παράγοντες, επιχειρηματίες, «σοφούς», «πρόθυμους», «χίλιους»), τώρα εμφανίζονται τιμητές και κήρυκες της κάθαρσης, όπως κάνουν παντού! Επειδή κατά τον πρωθυπουργό, το «πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης έχει κλείσει τον ιστορικό κύκλο του», πρέπει, δήλωσε η υπουργός, «οι αλλαγές να είναι πολύ βαθιές και να αφορούν στο DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων»!
Για να επιβάλουν το «νέο πανεπιστήμιο», σχεδίασαν τον πλήρη πολιτικό έλεγχο του πανεπιστημίου αφ’ ενός με την ανάθεση της διοίκησης στο ολιγομελές «Συμβούλιο Διοίκησης», με εξωπανεπιστημιακό πρόεδρο - μάνατζερ (που μπορεί θα διορίζεται από το υπουργείο), στο οποίο θα συμμετέχουν και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, καταργώντας την αυτοδιοίκηση, αφ’ ετέρου με τα «Περιφερειακά Συμβούλια» που θα έχουν «υπό την ομπρέλα τους τα Πανεπιστήμια, τα ΤΕΙ και τα Ερευνητικά Κέντρα σε κάθε περιφέρεια».
Η διοίκηση των Πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των Γενικών Συνελεύσεων των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε εκπαιδευτήριο, που θα διοικείται σαν ανώνυμη εταιρεία από το Συμβούλιο - μάνατζερ, που θα επιβάλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.
Με το «σχέδιο Καλλικράτης για τα Πανεπιστήμια», τα «Περιφερειακά Συμβούλια», θα επιβάλουν τη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, με την κατάργηση και συγχώνευση Πανεπιστημίων και Τμημάτων και τη δημιουργία «Ιδρυμάτων πολλών ταχυτήτων», με συνέπεια τη γενική υποβάθμιση και απαξίωση, τις απολύσεις προσωπικού και τον περιορισμό του αριθμού φοιτητών. Θα επιβάλουν επίσης στην εκπαίδευση και την έρευνα τις απαιτήσεις τις αγοράς και των επιχειρήσεων.
Σχεδιάζουν μια άκρως ταξική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μια «θάλασσα» από δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, κολέγια, υποβαθμισμένα ΤΕΙ, πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων και πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Όπου οι φοιτητές θα επιλέγουν «ελεύθερα» και θα βιώνουν τις σπουδές τους σαν μια ατομική διαδρομή, μεταφέροντας την πίστωση που αναλογεί στην κάρτα/κουπόνι φοίτησης και συλλέγοντας πιστωτικές μονάδες από κάθε «πιστοποιημένο» φορέα, δημόσιο ή ιδιωτικό, για να αποκτήσουν αντί πτυχίου κάποιο πιστοποιητικό προσόντων κατάλληλο για το «Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων», με κατάληξη την ανεργία!
Σχεδιάζεται η μετάλλαξη της ανώτατης εκπαίδευσης σε κατάρτιση, με την κατάργηση του τμήματος και την εισαγωγή και τις σπουδές στις σχολές (ή και τα Ιδρύματα!), με τα «ευέλικτα προγράμματα σπουδών» και με την καθιέρωση «πτυχίων πολλών μορφών, όχι μόνο τεχνικής, επαγγελματικής ή γενικής ή θεωρητικής εκπαίδευσης, αλλά και είδη πτυχίων, που μπορεί να είναι από τετραετή μέχρι μονοετή ή διετή, ανάλογα με τις ανάγκες».
Με την αλλαγή στον τρόπο χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, που ήδη έχει περικοπεί κατά 40%, η χρηματοδότηση θα καθορίζεται από συμφωνηθέντα κριτήρια απόδοσης και θα εξαρτάται από την κατάταξή τους από «διεθνείς οίκους αξιολόγησης» και από τις πιστώσεις που μεταφέρουν με την κάρτα τους οι φοιτητές που τα επιλέγουν!
Με το κουπόνι/κάρτα σχεδιάζουν, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επιβολή διδάκτρων, τη μετατροπή του φοιτητή σε «πελάτη» που «αγοράζει υπηρεσίες εκπαίδευσης» από το πανεπιστήμιο - επιχείρηση, αλλά και από κάθε «πιστοποιημένο» ιδιώτη.
Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν, «πέραν ενός ελαχίστου», τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».
Σύμμαχοι της κυβέρνησης για τη σχεδιαζόμενη πλήρη μετάλλαξη του χαρακτήρα και του κοινωνικού ρόλου του δημόσιου πανεπιστημίου είναι τόσο η Σύνοδος των Πρυτάνεων, όσο και η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (αλλά και της ΟΣΕΠ/ΤΕΙ και των ερευνητών, ΕΕΕ). Παρόντες όλοι στους Δελφούς, όχι μόνο δεν κατήγγειλαν τις εξευτελιστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, αλλά δήλωσαν την ανάγκη «ουσιαστικής μεταρρύθμισης» και αναμένουν το «διάλογο» για το πώς θα ολοκληρωθεί η κατεδάφιση!
Βέβαια δεν εκπλήσσει αυτή η στάση. Η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς) έχει μπλοκάρει τη λειτουργία των συλλόγων του ΔΕΠ και έχει μετατρέψει σε όργανο κυβερνητικού συνδικαλισμού ένα μαχητικό συνδικάτο ανεξάρτητο από την πολιτική εξουσία και τη διοίκηση των πανεπιστημίων.
Μπροστά σε αυτή την επιχείρηση οριστικής κατεδάφισης σε ό,τι απέμεινε από το δημόσιο πανεπιστήμιο, στο δικαίωμα για δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, είναι ανάγκη να οργανώσουμε και να παρατάξουμε την αντίστασή μας οι πανεπιστημιακοί που σέβονται το ρόλο τους, οι φοιτητές που αρνούνται να τους στερούν θεμελιώδη δικαιώματα, οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια, οι εκπαιδευτικοί των άλλων βαθμίδων. Έχουμε την εμπειρία του κινήματος για το άρθρο 16.
Αν επιτρέψουμε στην κυβέρνηση της τρόικα και στους υποστηρικτές της να επιβάλουν τα σχέδιά τους, το Πανεπιστήμιο δεν θα είναι πλέον ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, ούτε πανεπιστήμιο. Θα είναι ένα εκπαιδευτήριο που θα λειτουργεί σαν ανώνυμη εταιρεία και θα παρέχει κατάρτιση, χωρίς ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα και στη διακίνηση ιδεών. Θα είναι το «Πανεπιστήμιο» του «Μνημονίου» και του ΟΟΣΑ.
Κανένας διάλογος μ’ αυτούς που κατεδαφίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο! Δεν θα συνεισφέρουμε με τις προτάσεις μας στο πώς θα πραγματοποιήσουν καλύτερα την επίθεσή τους οι κανίβαλοι. Μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και ο συλλογικός αγώνας για την αποτροπή.
Καπιταλιστική Κρίση
Παραγωγή φτηνών και ευέλικτων καταρτισμένων
του Αλέκου Αναγνωστάκη
Η ιστορικών διαστάσεων υπεραντιδραστική εκπαιδευτική πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί μια νεοφιλελεύθερη προσωρινή ή πρόσφατη ιδιομορφία των τωρινών κυβερνώντων. Είναι απότοκος της σε εξέλιξη αντιδραστικής ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού. Στηρίζεται στις συνθήκες της Μπολόνια, του Βερολίνου, της Λισαβόνας και του Λονδίνου, που έχουν στόχο την άμεση ευέλικτη και καθολική υπαγωγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της ανάπτυξης, της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της ολοκληρωτικής εναρμόνισης των ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών συστημάτων, της συγκρότησης πανευρωπαϊκού συστήματος πιστοποίησης και ποσοτικής μέτρησης προσόντων. Σ’ αυτό στοχεύουν η νέα διοίκηση και ο τρόπος χρηματοδότησης του πανεπιστημίου, η οποία θα γενικευτεί και στις άλλες βαθμίδες με την καθιέρωση υποδιευθυντών - μάνατζερ και την περίφημη «αυτονομία» ή «αποκέντρωση» των «καλλικρατικών» σχολικών μονάδων.
Αυτό που δεν ομολογείται είναι αυτό που υπάρχει. Ότι δηλαδή ο καπιταλισμός, παρά τα διαδοχικά νεοφιλελεύθερα και σοσιαλφιλελέυθερα κύματα συντηρητικών ανδιαρθρώσεων των δεκαετιών '80 και '90 και τις συγκυριακές ανακάμψεις, όχι μόνο δεν οικοδόμησε μία νέα «χρυσή εποχή του συστήματος», αλλά περιέπεσε στη δίνη της σημερινής τρίτης Μεγάλης Ύφεσης στην ιστορία του. Με αποτέλεσμα όλοι οι κρίσιμοι δείκτες του καπιταλιστικού συστήματος να παρουσιάζουν πρακτικά στασιμότητα ή πτωτική τάση παρά τις εύθραυστες ανάσες που εμφανίζονται. Γι' αυτό επιχειρούν μια σειρά από αναδιαρθρώσεις στην οργάνωση της παραγωγής, στην εκπαίδευση, το κράτος και στους τομείς που συνδέονται με τα έξοδα αναπαραγωγής της εργατικής τάξης (υγεία, ασφάλιση), των οποίων κοινό στοιχείο είναι η υπερεκμετάλλευση της εργασίας, για την αναστύλωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Για το σκοπό αυτό στοχεύουν στο να αποκτήσουν παραγωγική διάσταση όλες οι δημόσιες λειτουργίες και δαπάνες στη βάση της ανταποδοτικότητας. Απ’ αυτή τη σκοπιά οι συντηρητικές αναδιαρθρώσεις που επιχειρούνται στην εκπαίδευση, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη αποτελούν στρατηγικής σημασίας επιδίωξη του κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη και η θέσπιση της εξατομικευμένης, κάτι σαν πτυχίο, πιστωτικής μονάδας εντός μιας σχολής - χυλού μέσω των σπονδυλωτών ατομικών προγραμμάτων σπουδών, αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Τη δημιουργία δηλαδή ενός ευέλικτου πολυδιασπασμένου εργατικού δυναμικού, προσαρμοστικού στις ραγδαία μεταβαλλόμενες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, τόσο από την άποψη των γνώσεων και των δεξιοτήτων, όσο και από τη σκοπιά των κοινωνικών συμπεριφορών, αξιών και ιδεολογικών πρακτικών. Στην ίδια βάση εισάγεται η ωφελιμιστική αντίληψη για τη γνώση, τις ρίζες της οποίας πρέπει να αναζητήσουμε στις αντιδραστικές αμερικάνικες θεωρίες του πραγματισμού, κατά τις οποίες χρήσιμη είναι μόνο η γνώση που φέρνει άμεσες «πληρωμές». Τέλος η άμεση πλέον υπαγωγή του πανεπιστημίου στις προτεραιότητες του κεφαλαίου περιορίζει και διαστρέφει την έρευνα στα στενά υπεραντιδραστικά όρια του καπιταλιστικού κέρδους. Οι αντιδραστικές αυτές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση ενισχύουν τη σχετική και απόλυτη μορφωτική εξαθλίωση των εργαζομένων. Ενδυναμώνουν τους ταξικούς φραγμούς που μέσω της κατατεμαχισμένης και πληροφοριοποιημένης γνώσης αποκτούν νέο ποιοτικό χαρακτήρα, νέες δυσκολίες στην κατανόηση και αποκάλυψή τους.
Ωστόσο η πολιτική του κεφαλαίου φέρνει για πρώτη φορά τόσο κοντά τα αιτήματα για την ανασυγκρότηση της παιδείας με εκείνα για την ανασυγκρότηση της εργασίας και τελικά όλης της κοινωνίας.Οι δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος είναι «αναγκασμένες» να αντιταχθούν στις επιλογές του κεφαλαίου και να συνταχθούν με την απελευθέρωση της εργασίας και της εκπαίδευσης στη σημερινή εποχή της επιστημονικής και τεχνολογικής έκρηξης μέσα από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα αντίστασης, αντίθεσης και αντεπίθεσης, σε ένα σχεδιασμένο κοινό μέτωπο αποφασιστικών συντονισμένων αγώνων σπουδαστών, εκπαιδευτικών, εργατών.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 03/10
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου