Το πρώτο είναι ότι ευρύτερα τμήματα μικρομεσαίων στρωμάτων, αλλά και της μικρής αστικής τάξης, που πλήττονται από τα βάναυσα μέτρα, βγαίνουν στο δρόμο. Αυτή η εξέλιξη δίνει τη δυνατότητα απομόνωσης της κυβέρνησης, διάρρηξης της ηγεμονίας της αστικής πολιτικής και των συμμαχιών της, ενώ ταυτόχρονα, μπορεί να ισχυροποιήσει τον εργατικό αγώνα.
Το δεύτερο είναι ότι, σε κάθε παρόμοιο αγώνα, τα ταξικά συμφέροντα τείνουν να διασπώνται. Η μικρή και μεσαίας κλίμακας αστική τάξη του κλάδου, που κατέχει από πέντε έως και είκοσι άδειες και εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη, συμμετείχε στον αγώνα και από την αρχή είχε την τάση συμβιβασμού με δέλεαρ τη συμμετοχή στις μετοχικές εταιρείες. Η μεγάλη μάζα των μεσαίων, κυρίως αυτοαπασχολούμενων ιδιοκτητών, που ξημεροβραδιάζονται στο τιμόνι, αντέδρασε στους συμβιβασμούς και δημιούργησε την Επιτροπή Αγώνα.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η εργατική τάξη του κλάδου, οι μισθωτοί οδηγοί, δεν έβαλε τη σφραγίδα τους. Ένα σωματείο τους, μάλιστα, στήριξε την «απελευθέρωση» με την αυταπάτη ότι θαŸ απελευθερωθεί από τους μικρούς δυνάστες της.
Η Αριστερά χάθηκε κάπου ανάμεσα στον κοινωνικό αυτοματισμό, που μερικές φορές πήρε τη μορφή του εργατισμού, και στη διαταξική ενότητα του κλάδου, αφήνοντας την κυβέρνηση να επιβάλει μια νίκη. Η Αριστερά θα μπορούσε σε αυτό τον αγώνα (και μπορεί στο μέλλον) να συμβάλει σε μια νικηφόρα αναμέτρηση, εάν βοηθούσε στην αυτοτέλεια και στον ταξικό συντονισμό όλων των εργατών στις μεταφορές. Την ίδια στιγμή με τους φορτηγατζήδες, σε κινητοποιήσεις βρίσκονταν οι σιδηροδρομικοί, το μετρό, ενώ αναβρασμός επικρατεί στην ΕΑΣ, ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ. Ένα τέτοιο μέτωπο εργαζομένων μπορεί να επιδράσει στους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, ενάντια στο μικρό και μεγάλο κεφάλαιο, την κυβέρνηση και το μνημόνιο. Κι ας ξεκινούσε από κάποιες πρωτόλειες μορφέςŸ...
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου