ΚΚΕ: «Φρένο» και όχι ανατροπή της επίθεσης

Aπό τη «λαϊκή εξουσία» στα «μικρά αιτήματα»

 ‘Ακρως επικίνδυνη χαρακτήρισε η Αλέκα Παπαρήγα την ψήφο σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε συνέντευξη Tύπου που έδωσε «για τα λαϊκά προβλήματα στην Περιφέρεια Αττικής» ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου. Η επιλογή της. Α. Παπαρήγα ως βασικής εισηγήτριας στη συνέντευξη, αντί του υποψήφιου Περιφερειάρχη Θ. Παφίλη δείχνει ότι το ΚΚΕ επιθυμεί να υπογραμμίσει τον κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα της εκλογικής μάχης και το βασικό επίδικο της που είναι κατά το ίδιο η αλλαγή του κοινοβουλευτικού συσχετισμού υπερ του «κόμματος».

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

Σύμφωνα με τη λογική της Α. Παπαρήγα «αν το ΚΚΕ αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, τότε η κυβέρνηση θα βρεθεί σε δύσκολη θέση και δεν θα μπορέσει να πάρει άμεσα σκληρά μέτρα». «Το ισχυροποιημένο ΚΚΕ μπορεί να φοβίσει, να τους βάλει φρένο, ώστε να κερδίσει χρόνο ο λαός».

Ωστόσο όπως φάνηκε και από τα θερμά συγχαρητήρια της κυβέρνησης Ομπάμα «στην τολμηρή ηγεσία του έλληνα πρωθυπουργού» ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης και ιδιαίτερα ως προς το χειρισμό των λαϊκών αντιδράσεων, αυτό που πραγματικά φοβούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι ο κίνδυνος μιας καθοριστικής πολιτικής παρέμβασης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Και μέσα από τη συγκεκριμένη συνέντευξη εμφανίζεται η θεμελιακή λογική του ΚΚΕ ότι η αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών υπέρ του αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να υπάρξουν ουσιαστικές νίκες και βελτιώσεις στο σήμερα και για να ανοίξει ο δρόμος στην προοπτική της «λαϊκής εξουσίας». Η λογική αυτή δεν στηρίζεται μόνο ή κυρίως στην ιστορική διαστρέβλωση του καθοριστικού ρόλου της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και στην αντικατάστασή του από την κομματική εργολαβία και ιδιοκτησία. Αλλά οφείλεται ιδιαίτερα στη δογματική και ηττοπαθή αντίληψη ότι στον καπιταλισμό το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να διεκδικεί και να κατακτά ουσιαστικά ρήγματα σε βάρος της κυριαρχίας του κεφαλαίου και προς όφελος των ταξικών εργατικών συμφερόντων, αλλά περιορίζεται αναγκαστικά στην αμυντική υπεράσπιση εφικτών αιτημάτων στο πλαίσιο του συστήματος, παραπέμποντας «τα σπουδαία και τα βασικά» στη λαϊκή εξουσία. Άλλωστε αυτό έχει επανειλημμένα διατυπωθεί από αλλεπάλληλες συνεντεύξεις και της Αλέκας Παπαρήγα.

Στο πλαίσιο αυτό χαρακτηρίζεται ως ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κάθε αίτημα που σηματοδοτεί μια επιθετική γραμμή αντικαπιταλιστικής ρήξης. Ακόμα και το πάγιο αίτημα του ΚΚΕ «έξω από την ΕΕ» υποβαθμίζεται και παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Αντίθετα το ΚΚΕ και σε αυτές τις εκλογές, με τη λογική ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιες ελάχιστες κατακτήσεις και παραχωρήσεις στα μικρά ζητήματα, προβάλλει ιδιαίτερα μια σειρά από «προσγειωμένα» αιτήματα που μπορούν να υλοποιηθούν από τους «κομμουνιστές συμβούλους» μέχρι ακόμα και «την πρόληψη των σεισμικών επιπτώσεων» ή «τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων» κ.λπ.

Ο Θανάσης Παφίλης, σε σύσκεψη ναυτεργατών, είπε ανάμεσα σε άλλα πως κριτήριο της ψήφου πρέπει να είναι η επιδείνωση της ζωής μας τα προηγούμενα 20 χρόνια και όχι μόνο η πρόσφατη εμπειρία απ’ την εκδήλωση της κρίσης: «Δεν ξεχνάμε και δεν αφήνουμε στο απυρόβλητο κανέναν απ’ τους ενόχους γι’ αυτή τη πορεία»! Σύμφωνα όμως με τα κριτήρια που θέτει ο υποψήφιος Περιφερειάρχης του ΚΚΕ θα έπρεπε να υπερψηφιστεί μαζικά από τους ψηφοφόρους η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική, με επικεφαλής τον A. Xάγιο και όχι το συνδυασμό του οποίου είναι επικεφαλής.

Εκτός αν πιστεύει ότι η προ εικοσαετίας κρίσιμη συγκυβέρνηση του ΚΚΕ με τη δεξιά και το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ανάχωμα στα σχέδια των μονοπωλίων και δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ενσωμάτωση της λαϊκής αντίδρασης απέναντι στη μετέπειτα σαρωτική προέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Για να παρακάμψει αυτές τις αντιφάσεις η Αλέκα Παπαρήγα, στην ίδια συνέντευξη, έφτασε μέχρι το σημείο να υπερασπίζεται και τη συνολική δεξιόστροφη πολιτική συνεργασίας «με τις δυνάμεις της αλλαγής» σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς και σε όλες τις δημοτικές εκλογές μέχρι το 1986: «Όταν το ΠΑΣΟΚ είχε τις θέσεις της 3ης Σεπτέμβρη το ΚΚΕ επεδίωξε συνεργασία μαζί του και μια και δύο και εκατό φορές».

Τελικά πέρα από την εναντίωση στους μονοδρόμους του μνημονίου, του δικομματισμού και της ΕΕ, ο μόνος θετικός «μονόδρομος» για το λαό είναι –κατά τον Περισσό– το ίδιο το ΚΚΕ και η αποκλειστική ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα.

Η γενικότερη στάση του ΚΚΕ στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες αλλά και στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές –ανεξάρτητα από προθέσεις– ενισχύει κατά βάση μια θεσμική λογική, σε βάρος της επιτακτικής πολιτικής ανάγκης για την ενίσχυση, τη συσπείρωση και την κοινή δράση του ευρύτερου μαζικού λαϊκού κινήματος για την ουσιαστική ανατροπή της επίθεσης και την πραγματική επαναστατική προοπτική.